ภรพช้อนอุ้มพิชชาวีร์ไปที่ห้องนอนเล็กๆ โดยที่สาวสวยยังไม่รู้สึกตัวเธอหลับลึก หลับสนิท เพราะความอ่อนเพลียจนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกปองร้ายจากคนใกล้ตัว เขาบรรจงวางเรือนกายหอมกรุ่นบนที่นอนเล็กๆ มุมห้อง ขยับเข้าไปชิดทรุดนั่งบนส้นรองเท้า เอื้อมมือสั่นๆ ปลดรังดุมเหนือเนินอก ภรพปล่อยลมหายใจออกมาแรงๆ เมื่อสามารถปลดกระดุมเม็ดเล็กๆ ได้สำเร็จ ความอวบอัดล้นทะลักเตะนัยน์ตาคมวาว ภรพยื่นมือสั่นๆ ไปตรงหน้าเขาหมายจะกอบกุมความอวบอัดเคล้นคลึงดังใจหมาย
ปัง! พลั่ก! ภรพงง... เขาถูกฝ่ามือลึกลับกระชากจนตัวปลิว จนถลาลงไปกองที่พื้นและมึนงงไปหมด เกิดอะไรขึ้นวะ!
จาคอบตัวสั่นเทิ้ม เดชะบุญที่เขาคิดถึงพิชชาวีร์ขึ้นมาจับจิต และไม่อาจนั่งๆ นอนๆ อยู่ภายในห้องได้ ไอ้ครั้นจะโทรฯ หาก็ไม่มีเบอร์ส่วนตัวของสาวเจ้า เลยบุกมาหาถึงที่แต่...ความกังวลที่เกิดขึ้นกลางใจตั้งแต่เช้าตรู่ แรงสังหรณ์ใจของเขามักจะแม่นยำ จึงรีบมุ่งหน้าฝ่าการจร
