เมื่อสัภยาพูดถึงกล้องตีรณาก็นึกถึงสิ่งที่ตนเห็น ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงท่าน้ำจะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า คนที่พยายามสื่ออะไรสักอย่างให้พวกเธอรู้ ระหว่างตริตรองว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้ทุกคนฟังหรือไม่ โทรศัพท์เคลื่อนที่ของสัภยาดังขึ้นขัดจังหวะ ชายหนุ่มรีบหยิบมาดูเมื่อเห็นชื่อพี่ชายก็เอ่ยขอตัว
“ขอตัวสักครู่ครับ” เขาแค่เดินห่างมาไม่มากก็กดรับสาย “ฮัลโหล”
“นายขิง วันนี้นายจะมาเอากล้องถ่ายรูปหรือเปล่า”
“เดี๋ยวเย็นๆ เข้าไปครับ”
“คุณตีมาด้วยหรือเปล่า พี่จะได้สั่งทำอาหารไว้รอ”
“ไม่ครับ ผมไปคนเดียว ค้างสักคืนให้พ่อเห็นหน้า พรุ่งนี้กลับครับ” เขาบอกไปแล้วรู้สึกเหมือนปลายสายเงียบงันไปชั่วครู่ ก่อนได้ยินเสียงบอกแบบไม่ให้เขาตั้งตัวที่จะตอบรับหรือปฏิเสธเลย
“งั้นไม่ต้องมาแล้ว เดี๋ยวพี่เอาไปให้เอง บ้านอยู่แถวไหนบอกพี่มา”
“ไม่เป็นไรครับ เกรงใจ” สัภยาอ้ำอึ้งพูดไม่เต็มคำ และอึ้งกับเสียงถามกึ่งเย้าของพี่ชาย
“เกร
