บทที่๕
ตีรณากอดอกยืนมองการตวัดพู่กันของสัภยาอย่างเพลิดเพลิน วันนี้ทุกคนอยู่บ้านกันพร้อมหน้า เธอไม่มีงานต้องออกไปทำและไม่จำเป็นต้องติดสอยห้อยตามญาณิศาออกไปไหนด้วย เพราะน้องสาวก็ไม่มีงานตลอดวัน และเวลานี้กำลังเป็นแบบให้สัภยาวาดรูปแก้มืออีกครั้ง วันนี้ญาณิศาขอสวมชุดสีเขียวมรกตที่เธอสวมมาเมื่อคืน นึกไปถึงเมื่อคืนตอนกลับเข้าบ้านในเวลาไม่ดึกนัก แต่ทุกคนยังไม่นอน ญาณิศาเป็นคนทักขึ้นทันทีที่เห็นเธอก้าวลงจากรถ
‘ว้าว พี่ตีหรือนางฟ้านี่ ใส่ชุดนี้สวยจนจำแทบไม่ได้เลย ไปงานอะไรมาคะ แล้วชุดนี่เพิ่งซื้อใหม่ใช่มั้ย ศาไม่เคยเห็นเลย’
‘คนให้มาใส่นะ พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย ชุดพี่เปียก’
‘โอ้ว คนให้คงใจดีแล้วรวยมาก ชุดนี้ไม่ใช่ถูกๆ นะ คนใจดีคนนั้นคือใครนะ นายพญาหรือเปล่า’ ญาณิศาชี้นิ้วไปที่สัภยาแล้วยิ้มเท่าทัน
‘ไม่ใช่ จะใครก็ช่างเถอะ ไม่เอาแล้ว พี่ไปอาบน้ำนอนแล้ว’
‘ไว้ศายืมใส่บ้างนะพี่ตี’
และเมื่อมีเวลาว
