บทที่๗
วัดเล็กๆ ใกล้บ้านคือจุดนัดพบของทุกคนเพื่อถวายเพลและถวายสังฆทาน ครอบครัวสุขุมมาถึงวัดก่อน สุขุมกับญาดามุ่งไปที่กุฏิเจ้าอาวาส โดยตีรณาและญาณิศาช่วยหิ้วของตามไป เมื่อถึงกุฏิตีรณาวางของไว้แล้วขอตัวไปรอสัภยาที่รถ ตีรณาดูเวลาอย่างกระวนกระวายใจกลัวว่าสัภยาจะผิดนัด เพราะเมื่อเช้าเธอช่วยมารดาจัดเตรียมอาหารจึงไม่มีเวลาโทร.ไปหาเขา แต่หวังว่าเขาคงไม่เปลี่ยนใจ เธออยากให้เขามาวัดด้วย ยิ่งได้ฟังสิ่งที่เขาเล่าเมื่อคืนยิ่งห่วงใย วิญญาณผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไร ทำไมต้องตามติดสัภยาไปทุกที่
ตีรณาหันไปมองตามรถที่กำลังแล่นเข้ามาอย่างยินดี สัภยาไม่ผิดนัด ไม่ผิดเวลาที่นัดหมาย และนอกจากจะมองเขาแล้วตีรณาอดเพ่งหาเงาดำในรถไม่ได้ แม้จะมีความเชื่อส่วนตัวและจากการปลูกฝังว่าผีกลัวพระ จึงเข้าวัดไม่ได้ก็ตาม
สัภยาขับรถมาจอดใกล้รถญาณิศา ลงจากรถพร้อมส่งยิ้มให้หญิงสาวที่มายืนรออยู่ เขารู้ว่าตีรณามายืนรอเขา และกำลังยิ้
