ตีรณาวางสายจากน้องสาวก็เดินวนเหมือนหนูติดจั่น ญาณิศาโทรศัพท์มาบอกว่าจะอยู่รับประทานอาหารเย็นที่บ้านสัภยาเพราะไม่สามารถปฏิเสธคำเชิญจากพ่อเขาได้
พญาพาศาไปแนะนำให้พ่อรู้จัก มันคืออะไร ถ้าไม่ใช่แฟนกัน
สองคนไปแอบคบหาหรือรักกันตอนไหนรอดสายตาเธอไปได้อย่างไร นี่เธอไม่ได้อิจฉาน้องใช่ไหมตี แต่ทำไมรู้สึกหัวตาร้อนขนาดนี้ ร้อนจนต้องรีบหลบหน้าพ่อแม่ขึ้นไปบนห้อง เพราะกลัวท่านจะเห็นน้ำตา
“ศาไม่กลับมากินข้าวนะแม่ ตีก็ไม่หิว ไม่ต้องรอนะคะ” ยังไงก็ต้องบอก ไม่ให้ผู้ใหญ่คอย ก่อนจะไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอน ทำไมต้องรู้สึกเหมือนโลกถล่มทลายแบบนี้
ตีรณาชักเข่าเข้ามากอดซบหน้าปล่อยน้ำตาให้ไหลลง นี่ไงอาการน้ำตาเช็ดหัวเข่า
สรุปที่ผ่านมาเธอหึงหวงสัภยาใช่ไหมถึงไม่ยอมให้ไปไหนมาไหนกับน้องสาว เธอไม่จำเป็นต้องแก้ตัวอีกแล้ว ความรู้สึกตอนนี้มันชัดเจนแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ร้องไห้บ้าบอถึงเพียงนี้
นานเท่าไหร่ไม่รู้จนเมื่อเธอเงย
