ตีรณาตื่นเช้าทั้งที่อยากนอนต่อ แต่วันนี้มีงานต้องเดินทางไกลพอสมควรจึงต้องตื่นแต่เช้า เธอหอบเครื่องมือทำมาหากินลงบันไดโครมๆ จนคนเป็นแม่อดปรามไม่ได้ว่าระวังบันไดหักคาเท้า ตีรณาหันไปทางพ่อที่ยืนกอดอกมองอยู่ตรงประตูหน้าบ้านแล้วยิ้มแหย ปากบอกขอโทษก่อนจะวางของลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ แล้ววิ่งไปในครัว กลับมาอีกทีในเวลาอันรวดเร็วพร้อมกาแฟแก้วใหญ่และแซนวิชที่เคี้ยวมาพลาง ก่อนจะหยุดหอบของที่วางไว้แล้วเดินผ่านหน้าพ่อออกนอกบ้าน
“รีบขนาดนี้เชียวหรือ ตี” คนเป็นพ่ออดทักไม่ได้
ลูกสาวแค่หันมาแล้วพยักหน้าให้ ก่อนจะหยุดวางของบนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้านแล้วทำหน้าเซ็งๆ รีบเคี้ยวแซนวิชที่คาปากอยู่ และส่งที่เหลือเข้าไปใหม่ พลางวิ่งกลับมาหยิบกุญแจรถกดรีโมท พร้อมเปิดประตูแล้วมาหอบของไปไว้ในรถก่อนจะวิ่งออกไปเปิดประตูรั้ว แล้วกลับมาที่รถ
ทุกอย่างทำเป็นระบบแต่เร่งรีบกว่าทุกครั้งในสายตาคนเป็นพ่อ เพราะทุกวันหากต้องออกไปทำงานพร้อ
