ทะลุมิติ 2
1061 Words
สถานที่นี้เป็นหมู่บ้านหลังเขาเล็กๆ คนส่วนใหญ่ล้วนเป็นเกษตรกรและรับจ้างทั่วไปเพื่อเลี้ยงชีพ น้อยนักที่จะอ่านออกเขียนได้ ถานเทียนสวี่จึงนับว่าเป็นความภาคภูมิใจของชาวบ้านในที่นี้เลยก็ว่าได้
ระยะทางค่อนข้างไกลกว่าที่คิด หวงสือหลิวรู้สึกโง่นักที่ไม่ได้เตรียมน้ำและอาหารมาด้วย เมื่อหันไปเห็นสตรีกลุ่มหนึ่งกำลังจับกลุ่มพูดคุยกันอยู่ ในมือของพวกนางถือตะกร้าสานที่เต็มไปด้วยผักป่าและกระบอกไม้ไผ่ทรงยาว หวงสือหลิวจึงเดินเข้าไปหาเพื่อขอแบ่งน้ำสักหน่อย
“ขอโทษนะ ข้าอยากจะขอดื่มน้ำสักหน่อยได้หรือไม่”
สตรีทั้งหมดหยุดเสวนาและตวัดตามองหวงสือหลิวอย่างไม่ชอบใจนัก ก่อนหนึ่งในนั้นจะด่านางว่า “สตรีหน้าไม่อาย”
หวงสือหลิวนิ่งอึ้งในทันที
“คนดีๆ อย่างถานเทียนสวี่ไม่น่าแต่งกับผู้หญิงชั่วๆ อย่างเจ้าเลย”
“ไร้ความรับผิดชอบที่สุด! นี่เจ้าเป็นแม่คนแล้วนะ ไม่คิดจะอยู่เลี้ยงลูกหน่อยหรือไง”
“ที่ถานเทียนสวี่ไม่เจริญก้าวหน้าสักที ส่วนหนึ่งก็เพราะเจ้างอมืองอเท้าให้เขาหาเลี้ยงอยู่ฝ่ายเดียวนั่นแหละ”
หวงสือหลิวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวถูกด่าจนหน้าชาไปครู่ใหญ่ นางอยากจะตะโกนออกไปเหลือเกินว่านางยังไม่ได้ทำอะไรเลย! เป็นหวงสือหลิวคนเก่าต่างหากที่ไร้คุณธรรม!
แต่หากพูดออกไปแบบนั้น...มีหวังได้ถูกหาว่าบ้าเป็นแน่
หวงสือหลิวจึงทำเพียงผงกศีรษะและตีหน้าเศร้าแทน ซึ่งการกระทำของนางนี้ชวนให้สตรีในที่นั้นงุนงงเป็นอันมาก
ปกติแล้วหวงสือหลิวเป็นสตรีปากจัดมือถึงมิใช่หรือไง โดนด่าเช่นนี้มิวายต้องจิกหัวพวกนางมาตบแล้วแท้ๆ ไหงวันนี้ถึงดูสงบเสงี่ยมนัก
“ข้ากำลังจะไปหาสามีกับลูก แต่เลินเล่อลืมพกน้ำออกมาด้วย ลำบากพวกเจ้าช่วยแบ่งน้ำให้ข้าสักหน่อยได้หรือไม่”
ด้วยเพราะยังงุนงงอยู่ สตรีคนหนึ่งจึงเผลอยื่นกระบอกน้ำให้
“ขอบใจเจ้ามาก สวยแล้วยังมีน้ำใจอีก”
หวงสือหลิวพูดชมคนอื่นหรือ!? ทุกคนมองตามหญิงสาวที่วิ่งต่อไปยังถนนที่ถอดยาวด้วยแววตาตื่นกลัวราวกับเห็นผี หรือว่าหวงสือหลิวจะถูกวิญญาณร้ายสิงสู่!?
หลังจากใช้เวลาอยู่นาน หวงสือหลิวก็มาถึงยังที่นาขนาดไม่กว้างหรือเล็กจนเกินไป ที่นี่นับเป็นที่นาผืนสุดท้ายที่ถานเทียนสวี่เหลืออยู่
หวงสือหลิวมองเห็นชายคนหนึ่งกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ในดินโคลน มือหนึ่งถือต้นกล้าสีเขียว อีกมือยกขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากของตน
ไม่น่าเชื่อว่าในแถบชนบทเช่นนี้ จะมีบุรุษที่โดดเด่นและหล่อเหลาเอาการ ขนาดว่าแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ ก็ยังไม่อาจปกปิดความหล่อของเขาได้
ใบหน้าคมเข้มน่าเลื่อมใสสมกับที่ได้ชื่อว่าเป็นบัณฑิต รูปร่างสูงโปร่งกล้ามเนื้อทุกส่วนกระชับ มองเห็นเป็นกล้ามอกและกล้ามท้องอย่างชัดเจน
วินาทีที่หวงสือหลิวกำลังเคลิบเคลิ้มหลงใหล ถานเทียนสวี่พลันเงยหน้าขึ้นมองสบตานางพอดี เขาขมวดคิ้วงุนงงว่าหวงสือหลิวมาทำอะไรที่นี่ ไม่ใช่ว่านางเกลียดแสงแดดหรือดินโคลนหรอกหรือ
หวงสือหลิวหัวใจเต้นแรงไม่หยุด นางกำลังจะอ้าปากเรียกเขา แต่บุรุษกลับเบือนหน้าไม่สนใจและตั้งใจปักต้นกล้าลงดินต่อ
หวงสือหลิวก้มหน้าผิดหวัง นางหันมองไปรอบๆ ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับเด็กน้อยคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งเล่นก้อนหินอยู่ในร่มไม้ไม่ไกล
เด็กน้อยคนนั้นคือเฉ่าเหมยสินะ
หวงสือหลิวตัดสินใจเดินเข้าไปหาเด็กหญิง มองใบหน้าที่ไร้เดียงสาและดวงตากลมโตที่ส่องประกายระยิบอย่างนึกเอ็นดู
“สวัสดีจ้า” หวงสือหลิวว่าพลางโบกมือให้
เฉ่าเหมยเอียงคอ ร้องเรียก “ท่านแม่”
หวงสือหลิวยิ้มบาง จริงสิ...นางเป็นแม่ของเฉ่าเหมยนี่น่า อาจเพราะในภพที่จากมานางยังเป็นสาวโสดไร้พันธะ ทำให้เกิดอาการประหม่าขึ้นมา
“ท่านแม่ เฉ่าเหมยให้”
หวงสือหลิวที่นั่งลงข้างๆ ก่อนถูกเด็กน้อยนำก้อนหินสองก้อนมายัดใส่มือ
“ท่านพ่อ ท่านแม่” เฉ่าเหมยชี้นิ้วไปที่ก้อนหินทั้งสอง ก่อนชูอีกก้อนในมือของตน “เฉ่าเหมย”
หวงสือหลิวพยักหน้าเข้าใจ เฉ่าเหมยตั้งใจใช้ก้อนหินพวกนี้เล่นแทนตุ๊กตาสินะ “น่ารักจัง” หวงสือหลิวลูบศีรษะเล็กพร้อมส่งยิ้มให้
“ท่านแม่เล่น”
หวงสือหลิวหัวเราะน้อยๆ “ได้ เรามาเล่นกันนะ”
“ท่านแม่ อารมณ์ดี”
หวงสือหลิวหัวเราะอีกครั้ง อุ้มเฉ่าเหมยขึ้นมานั่งบนตักพลางกอดฟัดไปมา เด็กน้อยตัวอ้วนกลมนุ่มนิ่ม ทำให้นางอดนึกถึงซาลาเปาเนื้อนุ่มไม่ได้ อีกทั้งเสียงพูดยังใสกังวานราวเสียงของกระดิ่งที่แขวนไว้ใต้ชายคา บนตัวมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของแป้งขนม ริมฝีปากและจมูกเล็กกระจิดดูน่ารักน่าชัง
เฉ่าเหมยที่ถูกผู้เป็นมารดากอดหอมก็หัวเราะชอบใจเช่นกัน นางเป็นเด็กฉลาดและช่างจดจำ รู้ว่าคำพูดไหนหากพูดแล้วจะทำให้หวงสือหลิวยิ้มชอบใจ นางก็จะพูดซ้ำไม่หยุด
“ท่านแม่ อารมณ์ดี”
“ใช่ เพราะเจ้าทำให้ข้าอารมณ์ดี”
เสียงหัวเราะและทุกการกระทำของสองแม่ลูกนั่นถูกจับจ้องอยู่ในสายตาของถานเทียนสวี่แทบจะตลอดเวลา ตอนแรกบุรุษคิดเพียงว่าหากหวงสือหลิวคิดจะดุด่าเฉ่าเหมยอีก เขาก็จะพุ่งตัวเข้าไปกันท่าทันที
แต่ผิดคาด...หวงสือหลิวไม่เพียงไม่ดุด่า แต่ยังเล่นกับเฉ่าเหมยอย่างสนิทสนมต่างจากทุกที ‘นี่นางคิดจะมาไม้ไหนกันแน่?’
- Writer
