หวงสือหลิวมุดตัวกลับเข้าไปเอาถุงผ้าออกมา ยื่นให้ถานเทียนสวี่ช่วยถือก่อนจะก้าวลงจากรถม้า
“ขอบคุณที่มาส่ง ไว้มีโอกาสขอข้าเลี้ยงน้ำชาขอบคุณเจ้ากับเถ้าแก่เนี้ยสักครั้งนะ” หญิงสาวไม่ลืมหันมากล่าวขอบคุณสุ่ยเกาเจี้ย
ถานเทียนสวี่ยื่นมือมากุมมือเล็กไว้แล้วดึงนางให้เดินไปพร้อมเขา หวงสือหลิวเหลือบมองมือชายหนุ่มแล้วอมยิ้มออกมา นี่เขากินของผิดสำแดงมาหรือไงน่ะ
“ถานเทียนสวี่ ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ เหมยเหม่ยเล่า เจ้าคงไม่ได้ปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวหรอกนะ”
“เจ้าคิดว่าข้าโง่เพียงนั้นเลยหรือ”
หวงสือหลิวยิ้มค้าง อยากดึงมือตัวเองกลับแต่ก็ทำไม่ได้ กระทั่งออกแรงมากเขาก็ถูกถานเทียนสวี่ดุ “อยู่เฉยๆ ไม่ได้หรือไง หากล้มไปจะทำอย่างไร”
“เจ้าก็ปล่อยข้าสิ ข้าเดินเองได้”
“...”
ไม่ตอบ ไม่ปล่อย ทั้งยังลากนางเดินต่ออีก
สุ่ยเกาเจี้ยมองสองสามีภรรยาที่โต้เถียงกันไปมาด้วยความรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก ส่วนหนึ่งในใจคล้
