โดยปกติแล้วยิ่งดึกอากาศจะยิ่งหนาว น่าแปลกที่คืนนี้กลับไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น กลับกันแล้ว ความรู้สึกอบอุ่นนี้....ช่างแปลกประหลาดนัก
“อื้อ”
แต่นี่มันชักจะอุ่นเกินไปแล้ว! หวงสือหลิวรู้สึกร้อนขึ้นมา นางพยายามจะพลิกตัวเพื่อดึงผ้าห่มออก แต่แล้วกลับไม่สามารถขยับตัวได้เสียอย่างนั้น เหมือนกับว่ามีบางอย่างที่หนักมากกำลังทับตัวนางอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“อึดอัด...” เมื่อลืมตาขึ้น หวงสือหลิวก็ต้องผงะตกใจเพราะร่างกายของนางถูกกอดรัดไว้ด้วยถานเทียนสวี่และเฉ่าเหมย
“อือ หายใจไม่ออก” หวงสือหลิวยกตัวเฉ่าเหมยออกไปนอนข้างๆ ได้ แต่กับชายหนุ่มขี้เซานั้นยากกว่า ดันเท่าไรก็ไม่ขยับเสียที มือเล็กจึงเปลี่ยนมาเป็นดึงหูของเขาแทน
“โอ๊ย!” ถานเทียนสวี่สะดุ้งตกใจตื่น
หวงสือหลิวที่ตกใจกับเสียงของเขาก็รีบยื่นมือไปปิดปาก “อย่าเสียงดัง เดี๋ยวเหมยเหม่ยตื่น” กระซิบเสียงเบาแล้วก็ชี้นิ้วบอกให้เอาขาที่ทับนางอยู่ออกไปเสีย
“ขอโทษที
