อื้มมมม คนเผด็จการไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ ก็ยังคงเผด็จการ “พี่หัส” เสียงเรียกที่แทบสิ้นเรี่ยวแรง “น้องหิวน้ำ” เธอไม่ได้หาเรื่องแต่เธอหิวน้ำจริงๆ แม้จะต้องการให้เขาห่างจากร่างกายเธอสักนิดอยู่บ้าง แต่เธอก็หิวน้ำด้วย
“ได้” หัสวีร์ตอบรับพร้อมรอยยิ้ม แม้จะไม่อยากห่างร่างนุ่มนิ่มแต่ก็ต้องเป็นคนไปเอาน้ำมาให้เธอดื่ม เขาหยิบกางเกงที่ตัวเองถอดทิ้งไว้มาสวมไว้อย่างลวกๆ และไม่ลืมหยิบขวดน้ำที่ล้มกลิ้งอยู่ออกจากห้องไปด้วย
เฮ่ยยย ลำธารถอนหายใจและพยายามพยุงตัวขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียง ใบหน้าเธอบิดเบี้ยวอย่างไม่อาจปกปิดได้เมื่อต้องอดทนต่อความปวดระบมไปทั่วทั้งตัว เมื่อได้ท่านั่งที่ดีแล้วระหว่างที่รอน้ำดื่มก็อดไม่ได้ที่จะมองห้องนอนของพี่หัส จำนวนครั้งที่เธอเข้ามาในห้องนอนนี้มือเดียวก็นับไม่หมด สภาพเดิมก็คงประมาณที่เห็นอยู่ตอนนี้มั้ง แต่เอ๊ะ!
ผลั๊วะ แต่ไม่ทันทีที่ลำธารจะคิดอะไรได้ต่อ หัสวีร์ก็กลับเข้าห้องมาพร้อมก
