บทที่ 2 เริ่มงานวันแรก ผู้จัดการขาวีน
1668 Words
เช้าวันต่อมาบนที่นอนนุ่มๆ มีหญิงสาวรูปร่างอรชรกำลังนอนหลับสบาย เพราะอากาศเย็นกำลังดี แต่แล้วเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำให้คนที่นอนหลับไหลตื่นลืมตาขึ้นมา
"กรี้ง...กรี้งง..."
" หืมกำลังหลับสบายเลยนาฬิกาดันมาปลุกซะได้ " พิ้งกี้ปรือตามองโทรศัพท์ แล้วกดปิดเสียงไป จากนั้นก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาข้างล่างที่โต๊ะอาหาร
" เช้านี้มีอะไรทานคะป้าใจ "
" ไม่มีหรอกค่ะคุณพิ้งกี้บ้านนี้ไม่มีใครอยู่จะกินก็ต้องไปกินที่โรงอาหารของออฟฟิศในไร่ค่ะ "
" อ๋อค่ะ " จากนั้นเธอก็เดินเชิดๆออกจากบ้านไป
" ป้าฉันว่าคุณแกดูหยิ่งๆนะแล้วดูแต่งตัวเข้าสิ จะเข้าไร่ใส่สายเดี่ยวกระโปรงบานแฉ่งคิดว่าจะไปเดินแบบมั้งน่ะ " มดหลานป้าใจแม่ครัวอีกคน
" ก็คงงั้นเด็กจบนอกก็งี้แหละแกจะคิดอะไรมากเล่า นังมดมีอะไรก็ไปทำจุ้นเรื่องของเจ้านาย " ป้าใจได้แต่ส่ายหัวให้ความสอดรู้ของมด
" คุณกัลยาคิดอะไรของเขาอยู่นะถึงได้ให้คุณพิ้งกี้มาเป็นผู้จัดการไร่ทั้ง ๆ ที่มีผู้จัดการอยู่แล้ว " ป้าใจบ่นพึมพำไม่นานพจน์ก็เดินลงมา
"อ้าวป้าใจ คุณพิ้งกี้ล่ะครับ"
"เดินออกไปแล้วค่ะ"
"อ้อครับ"
ผมจะเดินออกจากบ้าน แต่ทว่ายังไม่ทันได้เดินไปไหนคุณผู้จัดการสุดสวยก็เดินกลับเข้ามา
" อ้อเจอนายพอดีเลย ฉันจะถามว่าจะเข้าไร่ยังไงแล้วลุงชินไปไหนเอ้านายฉันถามไม่ได้ยินหรอ"
ผมมองแม่สาวโฮโซตรงหน้าใส่ชุดกระโปรงสายเดี่ยวหมวกใบใหญ่แว่นตากันแดดอีกไม่รู้จะไปเดินแบบที่ไหนกัน
" อ้าว! คุณถามผมหรอครับ "
"ก็ใช่ไงยืนกันอยู่สองคนนายคิดว่าฉันคุยกับจิ้งจกตุ๊กแกหรือไงเล่า "
"ผมถามดีๆ ก็ตอบดีๆ ก็ได้ครับ"
" ฉันไม่จำเป็นต้องพูดดีๆ กับคนป่า เถื่อนอย่างนายหรอกอีกอย่างเราไม่ได้สนิทกันฉะนั้น ถอยออกไปไกลๆ ดูเสื้อผ้านายสิเก่าอะไรขนาดนั้น"
" ก็ผมชอบใส่ของเก่าๆนิครับ "
" นี่พูดแล้วไม่ต้องเดินเข้ามาไกล้ตกลงจะบอกฉันได้หรือยังว่าจะเข้าไปที่ไร่ยังไงฉันหิวข้าวแล้ว "
" คุณแน่ใจจะไปชุดนี้ "
" อืมแน่ "
" งั้นตามผมมา " พจน์ยิ้มมุมปาก เพราะคิดอะไรสนุกๆ ออกแล้วน่ะสิพจน์พาพิ้งกี้เดินมาที่มอเตอร์ไซค์
" wave 100 "
"ไหนละรถฉันจะรีบไปกินข้าว"
ฉันต้องไปพบคุณป้ากานดาอีก พจน์ชี้ไปที่มอเตอร์ไซค์ "wave 100 "
" นี่อย่าบอกนะว่าฉันต้องซ้อนท้ายไปกับนายด้วยรถคันนี้ "
"ถูกครับคุณหนู"
" ถ้าคุณไม่ไปคันนี้ยังเหลือตัวเลือกอีกสองทางครับ "
"ว่ามาสิ"
" จักรยานคันนั้นพจน์ชี้ไปที่จักยานวิบากคันหนึ่งถ้าคุณไม่นั่งคันนี้ไปกับผมคุณต้องปั่นจักรยานไปเองเอาไง "
" ให้ตายสิ ฉันเคยนั่งมอเตอร์ไซค์เก่าซะเมื่อไหร่เล่าฉันเคยนั่งแต่มอเตอรไซค์ คันละสี่ห้าล้านโน่น "
"โอเว่อร์สุดๆ ครับงั้นตามใจคุณเดินละกันผมไปละ "
" นี่นายจะทิ้งฉันไว้ไม่ได้นะรอฉันด้วย พจน์เดินไปสตาร์รถทันทีพิ้งกี้ก็รีบวิ่งตามและกระโดดขึ้นได้ทัน
" โอ้ยยเจ็บก้นชะมัด คนบ้า! ออกมาได้ไม่รอฉันเลย "
พจน์ได้แต่ทำเสียงหึ..แล้วพาคุณหนูไฮโซไปทางลูกรังที่มีฝุ่นพรึบทางคอนกรีตดีๆ ก็มีครับแต่ผมไม่ไปหรอกพาเธอมาทางขรุขระแหละดีดัดนิสัยจอมเหวี่ยงจอมหยิ่งซะหน่อย
" นี่นายขับดีๆหน่อยสิผมฉันยุ่งหมดแล้วเนี่ย " รถขับสวนไปมาฝุ่นลูกรังก็ฟุ้งกระจายพิ้งกี้ไอแค่กๆสำลักฝุ่นลูกรังเพราะเธอไม่เคยโดนฝุ่นมาก่อน
" โอ้ยฉันจะตายเพราะฝุ่นไหนเนี่ย " คุณเธอนั่งไปบ่นไปตลอดทางทำเอาผมหูชาไม่น้อย
" ถึงแล้วครับคุณหนู "
" เฮ่อเจ็บก้นชะมัดเบาะก็แข็งทางก็แสนจะกันดานเฮ่อนี่วันแรกฉันก็จะบ้าตายแล้วโอ้ยพิ้งกี้เอ้ยเธอเจอกับอะไรอยู่เนี่ยย "
"ตั้งแต่ออกจากบ้านมาคุณยังไม่หยุดพูดเลย ไม่เหนื่อยบ้างหรอครับพูดมากคุณก็กินฝุ่นมากนะ "
เมื่อเธอหันกลับมาเท่านั้นแหละสภาพคุณหนูโฮโซฝุ่นเต็มหน้าผมเผ้ายุ่ง เหยิงพจน์หลุดขำจนเธอหันมาแวดใส่
" นายขำอะไรห๊ะ "
" เปล่าครับ "
" อย่าให้ฉันรู้นะ "
เธอมองหน้าเขาด้วยความขุ่นเคืองใจแล้วเธอก็เดินตรงไปทางโรงอาหาร คนงานที่นั่งกินข้าวมองกันเป็นตาเดียวแทบจะสำลัก
ไม่ใช่เพราะตะลึงความสวยนะแต่เพราะผมเธอต่างหาก ฟูฟ่องไหนจะชุดอีกที่แทบไม่เห็นสีชุดเพราะสีลูกรังเกาะจนหมดพิ้งกี้เดินตรงไปดูว่ามีอะไรกินบ้าง
เธอเห็นกับข้าวแล้ว ก็แทบจะกินไม่ลงเพราะเธอชอบกินพวกสลัดผักซุปเห็ดข้าวกล้องสปาเก็ตตี้ผัดๆ ทอดๆ แกงๆ เธอไม่ค่อยชอบเพราะมันเป็นไขมันสะสม
" ป้าคะพวกสลัดผัก ไส้กรอกแฮมแบบนี้ไม่มีบ้างหรอ "
" อาหารพวกนั้นไม่มีหรอกคุณคนงานเค้าก็กินแบบนี้แหละถึงจะอิ่มท้องเพราะเค้าทำงานหนักถ้ากินอาหารแบบที่คุณพูดคงเป็นลมกันตายก่อนพอดี "
พจน์ที่เดินตามเธอเข้ามาก็พูดกระแนะกระแหนทันที
" ถ้ากินไม่ได้ก็ไม่ต้องกินครับเสียเวลาคนอื่นเขาคุณผู้จัดการ "
" ป้าครับ เอาพะโล้กับหมูทอด "
" จ้าๆ พ่อหนุ่ม "
" งั้นฉันเอาเหมือนนายนั่นอ่ะป้า "
"อืมๆ " ป้าพูดแบบไม่เต็มใจนักเธอถือจานข้าวราดแกงตามพจน์มาเงียบๆ
" คุณไม่มีที่นั่งหรอ "
" แล้วจะให้ฉันไปนั่งตรงไหนล่ะฉันไม่รู้จักใครเลยนี่ "
" เมื่อกี้ก่อนออกจากบ้านคุณยังบอกผมว่าเราไม่สนิทกันนะ เผื่อคุณลืม
" เออ ๆ ฉันถอนคำพูดก็ได้ฉันสนิทกับนายพอใจยัง " เธอตอบเขาด้วยอารมณ์คุกรุ่นพจน์ยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า
" ก็แค่นั้นทำเป็นเรื่องเยอะ "
" นายพูดอะไรฉันได้ยินนะ "
" ก็ผมพูดให้คุณได้ยินรีบกินเหอะเดี๋ยวผมพาคุณไปออฟฟิศ " จากนั้นทั้งสองก็นั่งกินข้าวเงียบๆ
" อืมรสชาติดีแฮะ " เธอพึมพึเบาๆแต่พจน์ก็ได้ยินเขาได้แต่ส่ายหัวจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว เธอกินจนหมดเกลี้ยงเพราะหิวหรืออร่อยก็ไม่รู้
" ไหนบอกไม่ชอบ "
" ฉันก็แค่หิวหรอก" คนหยิ่งปฏิเสธทันทีพจน์หัวเราะหึหึ
" อิ่มแล้วก็เอาจานไปเก็บ "
" ต้องเก็บด้วยหรอ "
" เก็บสิไม่มีใครมาตามเก็บให้คุณหรอกนะ ทุกคนต่างก็ต้องทำงานกันทั้งนั้น " เธอเดินตามพจน์เพื่อเอาจานไปเก็บพจน์พาพิ้งกี้เดินเข้าออฟฟิศทันทีที่เข้ามาถึง
" สวัสดีค่ะป้าดา "
" อ้าวหนูพิ้งกี้แล้วทำไมสภาพหนูเอ่อนี่อย่าบอกนะตาพจน์พาหนูพิ้งกี้นั่งมอเตอร์ไซค์ มาทางลูกรังน่ะ "
" ทำไมหรอคะป้ ก็มาทางนั้นจริงๆค่ะ "
" ตาพจน์แกนี่มันทางดีๆก็มีทำไมพาหนูพิ้งกี้ไปทางนั้น "
" นี่นายแกล้งฉันหรอ" พิ้งกี้ควันแทบออกหูเมื่อได้ยินดังนั้น
" ผมพาคุณมาทางลัดนะครับ คุณผู้จัดการ "
"คุณป้าต้องไล่นายนี่ออกนะคะป็นแค่หัวหน้าคนงานมาทำกับผู้จัดการได้ยังไง "
" เอ่อคือว่าป้า "
" ครับผมเป็นหัวหน้าคนงานที่มีประวัติดีมาโดยตลอดไม่เคยขาดลามาสายฉะนั้นแค่พาคุณผู้จัดการมาทางลูกรังไม่โดนไล่ออกแน่ๆครับใช่มั๊ยครับคุณกานดา "
พจน์ขยิบตาให้ บอกว่าให้เธอเข้าใจ ไปแบบนั้นแหละดีแล้วคุณกานดาได้แต่เออออห่อ หมกแล้วถลึงตาใส่หลานชายตัวดีที่ทำให้เธอต้องพูดปลดไปด้วย
" คนที่ไล่ตาพจน์ออกได้ คือคุณกัลยาเท่านั้นแหละหนูพิ้งกี้ "
"ฉันฝากไว้ก่อนเถอะนายพจน์ "
" ได้ครับรีบมาเอาคืนนะคุณผู้จัดการคนสวย " พูดจบพจน์ก็วิ่งหายไปทันที
" คุณป้าดูสิคะนายนี่จงใจแกล้งพิ้งกี้ "
เฮ่อ!! คุณกานดาได้แต่ถอนหายใจที่พ่อหลานชายตัวดีก่อเรื่องตั้งแต่วันแรกที่หนูพิ้งกี้เข้ามาในไร่เมื่อวานเธอก็ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นหมดแล้วว่าไปทำอะไรหนูพิ้งกี้เอาไว้
อยากจะจับมาฟาดจริงๆ เชียวไอ้หลายชายคนนี้ไม่เห็นเหมือนตาภัทรเลยนั่นก็เรียบร้อยจริงๆ รักเมียรักลูกยิ่งกว่าอะไรคุณกานดาได้แต่ส่ายหัวไปมา
" หนูพิ้งกี้ไปอาบน้ำก่อนนะลูกเขามีชุดให้เปลี่ยนเพราะถ้าเข้าไร่ เข้าโรงงานผลิตไวน์ หนูจะแต่งตัวแบบนี้ไม่ได้เดี๋ยวป้าจะให้ชุดกลับไปแล้วหนูจะได้ใส่มาจากบ้านเลย "
" ค่ะป้า" เธอเดินตามกานดาไป
" ข้างในมีห้องน้ำหนูเข้าไปได้เลยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วมาหาป้า ป้าจะรออยู่ข้างนอกนะลูก
" ค่ะคุณป้า " แล้วพิ้งกี้ก็เดินเข้าห้องน้ำไป
วันอะไรคะเนี่นวุ่นวายเสียจริง
พบคนชอบแกล้งน้องแล้วหนี่ง
- Writer
