พบรักในคืนเหงา

ตอนที่ 1 Samui In Love (4)

มิริณกลอกตาใส่วันแล้ววันเล่า จนกระทั่งต้นเดือนที่ผ่านมา การฝืนใจติดตามอินสตาแกรมของเจนจิรามาแรมปีก็สัมฤทธิ์ผล เจนจิราถ่ายรูปรวมครอบครัวมีจิรัชในนั้น แท็กสถานที่โรงแรมแห่งหนึ่งบนเกาะสมุย

แต่ก็แค่นั้น มิริณไม่รู้เลย ว่าหลังจากนั้นจิรัชไปไหน ไปทำอะไร

คิดถึงเจ้านายเก่าจนจะตรอมใจ สภาพเหมือนผีตายซาก

มิริณลาออกจากงาน เก็บกระเป๋าบินตรงมาเที่ยวเกาะสมุย ตามรอยเขาโดยจองห้องพักในรีสอร์ตเดียวกัน ทั้งที่รู้เต็มอกว่าไม่มีทางได้เจอกัน เพราะผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว หลังจากเจนจิราลงรูปนั้น

เคยถามตัวเอง ว่าทำไมตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ถึงได้อยากเจอจิรัชนักหนา จะอยากเจอไปเพื่ออะไร หล่อนตอบคำถามตัวเองไม่เคยได้

จนกระทั่งผ่านมาถึงวันนี้ ที่เกือบจะได้เจอกัน มิริณตอบได้เต็มปาก ว่าอยากจะพูดคุยกับเขาอีกครั้ง เพื่อบอกความรู้สึกในใจ

หล่อนชอบเขา ชอบมาก ชอบตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวไม่ได้แล้ว อยากอยู่ข้างๆ อยากเห็นหน้าทุกวัน ให้เหมือนกับช่วงเวลาที่ทำงานด้วยกัน

ไม่ว่าจิรัชจะตอบรับหรือปฏิเสธ ก็ขอแค่ได้พูดออกไปสักครั้ง

“หาใครเหรอครับ ให้คูเปอร์ช่วยหาไหม”

“ให้คอปเปอร์ช่วยหาดีกว่า”

เด็กแฝดตามออกมายืนขนาบข้าง ยกแขนโอบไหล่หล่อนอีกต่างหาก ถูกมิริณแยกเขี้ยวใส่ให้ถอยออกไปห่างๆ เพราะเจ้าแฝดพวกนี้มานัวเนียหล่อนใกล้ๆ เนี่ยแหละ เจ้านายเก่าถึงได้เข้าใจผิดแล้วเดินหนีไปเลย

เกาะสมุยไม่ใช่เล็กๆ ด้วยสิ หล่อนจะตามหาเขาเจอได้ยังไงล่ะทีนี้

หลังเที่ยงคืนบีชบาร์เงียบสงบไม่มีลูกค้า เหลือแค่เจ้าของร้านนั่งเหงาตามลำพังหลังเคาน์เตอร์ ได้ยินเสียงคลื่นม้วนเป็นเกลียวเข้าหาชายฝั่ง และได้อยู่ท่ามกลางความเงียบงันในยามค่ำคืน จากคนไม่เคยเหงาก็เกิดความรู้สึกเหงาจนไม่รู้จะเยียวยาความเหงาในใจด้วยวิธีไหน

เขาจ้องน้ำมีฤทธิ์นอนรวมกันที่ก้นแก้วใส ยกมากระดกดื่มรวดเดียวให้หมด ชงคอกเทลให้ลูกค้าในบาร์ดื่มมาก็มาก แต่เพิ่งจะชงให้ตัวเองดื่มจริงจังเป็นครั้งแรกรวดเดียวถึงสองแก้ว เพื่อดับอารมณ์ร้อนรุ่มภายในกายและใจ หลังจากเผลอไปนึกถึงรอยยิ้มจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ของอดีตเลขาฯ สาว ที่มอบให้เด็กหนุ่มทั้งสอง

ร่วมงานกันมาเกือบเก้าปีจนถึงวันที่จิรัชตัดสินใจลาออกจากทุกตำแหน่งในบริษัทอินฟินิตี้ และปลดเกษียณจากการทำงาน เขาไม่เคยรู้เลยว่าเลขาฯ สาวมีรสนิยมทางเพศที่ค่อนข้างจะเฉพาะกลุ่ม เปลี่ยนจากเวิร์คกิ้ง วูเมนสาวจอมทะมัดทะแมง ไปเป็นฮอตดอกแดงแสนน่ากิน ให้ไอ้พวกขนมปังทั้งสองแผ่นโถมเข้ามาประกบแล้วกินหล่อนจนเกลี้ยง

แล้วจะไปยุ่งอะไรกับคนอื่น?

จิรัชพยายามจะเตือนตัวเองให้หยุดคิด

มิริณจะมีรสนิยมทางเพศเฉพาะกลุ่ม หรือจะควงใคร คบใครพร้อมกันสักกี่คน มันเรื่องของหล่อน ถ้าทั้งสามคนตกลงปลงใจจะอยู่ในสถานะนั้นก็ถือว่า Win-Win กันทุกฝ่าย ยุคสมัยนี้แล้ว คงจะไม่มีใครคิดว่าตัวเองเสียเปรียบ ลูกสาวหลานสาวก็ไม่ใช่ เขาเป็นแค่คนนอก ไม่มีสิทธิ์เก็บมาคิดมาก แค่เลิกคิดมันง่ายนิดเดียว เขาทำได้ จิรัชท่องคำนั้นในหัวหลายครั้ง ผลสุดท้ายออกมาเป็นทำไม่ได้เสียอย่างนั้น

ห้าสิบกว่าแล้วนะจิ เลยวัยคิดถึงเรื่องพวกนี้ไปได้แล้ว ยังจะไปเลียนแบบพฤติกรรมพลเดช บ้าผู้หญิงอายุอ่อนกว่าเกือบรอบ!

จิรัชหงุดหงิดตัวเอง เอาแก้วไปล้างหลังร้าน ลัดเลาะขึ้นเนินเขาที่มีแสงไฟส่องสว่างเป็นทางเดินกลับไปยังบ้านเดี่ยวชั้นเดียว ที่เขาลงทุนซื้อเพื่ออาศัยไปจนวันตาย มันเล็กนิดเดียวเทียบกับบ้านในกรุงเทพฯ ไม่ได้ แต่เมื่ออาศัยอยู่ตามลำพัง ในความรู้สึกเขามันทั้งกว้าง และเหงา

ความคิดที่ว่าจะไม่สนใจผู้หญิงคนไหน ไม่หาใครมาแทนที่แม่ของลูก

มาถึงตอนนี้ มันเปลี่ยนไป