O gelmişti…
Gelmişti ama yüzünde anlam veremediğim bir ifade vardı. Sanki acı çekiyor gibiydi. Kapının kenarına zorlukla yaslanmış, bana bakıyordu. Yüzündeki o ifadeden bile belliydi, ters giden bir şeyler vardı. Ne oluyordu? Tam karşımda durmuş, bana bakan bu kişi kim miydi?
O, benim kalbimi yerinden çıkartan ve her gördüğümde heyecanlandığım adamdı. Evet, o Barın Sertsoy’du.
Neden burada olduğunu hala anlamamıştım. Üstelik benden yardım istiyordu. Sanki annemlerin gittiğini de biliyor gibiydi yoksa bu kapıya bu kadar rahat gelemezdi. Babam sorgulardı. Bunu çok iyi bilen biriydi.
“Rojin bana yardım et,” diye fısıldadı, yeniden.
Az önce sesi daha gür çıkarken şimdi sanki gücü azalıyor gibiydi. Korkuyordum. Ne oluyordu? Sevdiğim adama bir şey mi oluyordu? Donmuştum, ona dokunamıyo
