chapter 1

1423 Words

“ไม่ต้องถอด... มานี่” ในน้ำเสียงสุขุมสั่งแม่บ้านสาววัยยี่สิบห้าปี เจ้าของร่างสูงสง่าในเชิ้ตทำงานสีดำมีภูมิฐานราคาแพงพิงบั้นท้ายไว้กับโต๊ะทำงานไม้สักกว้างวางเคลือบด้วยกระจกสีดำสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาลประกายวาววับจับไปที่ร่างเย้ายวนในเสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดา ความคับแน่นของอกมหึมาทำให้เจ้าหล่อนดูหวือหวาล่อตาหนุ่มน้อยใหญ่ โดยเฉพาะนายหัวคาสโนว่าแห่งไร่องุ่น ‘พีควัลเลย์’ หากว่าเขาได้ส่งยิ้มให้ เพราะหน้าตาสะสวยถูกใจ อายุไม่เกินสามสิบปี... อมเก่ง เอวดี! ตรวจเลือดตรวจโรคก่อน ผ่านเลขาฯ คนสนิทอย่างนายวิทยาเป็นคนจัดการ แก้วทรงสวยขนาดพอดีฝ่ามือที่มีกลิ่นอายหอมกรุ่นของบรั่นดีถูกวางลงด้วยท่าทางสบาย ๆ ก่อนที่เขาจะเอ่ยอีกครั้ง “นั่งลงครับ... คุณรู้ว่าต้องทำอะไร” “ค่ะ คุณเมฆ” รับคำเสียงหวาน ร่างบางคุกเข่าลงกับพื้น แหวกกระดุมออกเผยให้เห็นหน้าอกอวบอัดคับแน่นภายใต้เสื้อที่ดูเล็กไปถนัดตา ยกมือขึ้นสัมผัสกลางกางเกงสแล็คสีดำ เพื่อปลุกเร้าสิ่งที่อยู่ภายใน แน่นอนว่าไม่มีการบังคับข่มขืนใจเกิดขึ้นที่นี่ เมื่อนายทุนใหญ่เจ้าของฟาร์มองุ่นกว้างขวางพื้นที่กว่าร้อยไร่ ร่ำรวยขนาดว่าเขาไม่จำเป็นต้องง้อผู้หญิงที่ไม่ต้องการเงิน นอกจากฟาร์มองุ่นแล้วเขายังถือหุ้นกาสิโน จับงานธุรกิจสีเทาในประเทศเพื่อนบ้าน ขยายสาขาไปถึงบนเรือสำราญ การซื้อผู้หญิงกินคงไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับหนุ่มโสดวัยสามสิบหกปีที่รักแค่ตัวเอง ชาตินี้ทั้งชาติเมธพนธ์คงไม่มีคนรัก และไม่คิดจะมี... ผู้หญิงไม่ต่างจากเครื่องระบายอารมณ์ทางเพศสำหรับเขาเท่านั้น... “ถอดกางเกงให้ผม คนสวยให้ไว” ทั้งน้ำเสียงและแววตาเย็นยะเยือกของชายผู้ไร้หัวใจพาวงหน้าหวานงามระรื่น ดีอกดีใจด้วยความที่หล่อนได้รับสิทธิพิเศษ บรรดาคู่ขาสาวน้อยใหญ่ที่เข้ามาเหยียบฟาร์มแห่งนี้รู้ดีว่านายหัวมีกฎเหล็กอย่างหนึ่งคือพวกหล่อนไม่มีสิทธิ์ปลดปราการใดจากตัวเขาหากไม่ได้รับอนุญาต “ค่ะ คุณเมฆขา... รับรองว่ากิ้บจะทำให้คุณรู้สึกดีสุด ๆ” แม่บ้านสาวผู้ช่ำชองงานบนเตียงเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ ดวงตาคู่เรียวรีใต้อายไลน์เนอร์สวยคมเหลือบขึ้นมองกรามแกร่ง ส่งกระแสความร้อนแรงด้วยการกัดริมฝีปากเบา ๆ หลุบตามองความเป็นชายในกางเกงเข้ารูปพอดีตัวด้วยความปรารถนา มือเรียวเลื่อนขึ้นปลดเข็มขัดหนังออกจนเกิดเสียงกระทบกัน ออกแรงดึงอีกชั้นในอีกชั้นหนึ่งที่รัดแน่นลง โดยที่มันยังเกาะสะโพกสอบเข้ารูปร่างกำยำ ประสาคนชอบออกกำลังกายเป็นกิจวัตร “เอาเป็นว่าผมจะรอ... อย่าให้เสียชื่อล่ะ คนสวย” ว่าพลางแค่นหัวเราะ ขณะใบหน้าหล่อเหลาคมคายก้มมองเสื้อเชิ้ตสีขาวกระดุมหลุด กางเกงยีนสั้นบนร่างเย้ายวน คงเพราะไม่ได้มีกฎเข้มงวดมากนักกับการแต่งตัวของแม่บ้านสาวที่ใครจะใส่อะไรก็ได้ บทรักเร่าร้อนควรเริ่มขึ้น หากว่าเจ้ามังกรร้ายจะยอมตื่นจากการหลับใหล “แต่ถ้ามันไม่แข็ง... กลับไปทำงานบ้านนะ” พูดจบ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้าง ๆ ตัว ปัดปลายนิ้วไปมาเปิดอ่านอะไรไปเรื่อยเปื่อย เป็นความลับที่พวกหล่อนทั้งหลายจะเก็บมันไว้อย่างดี หากไม่อยากกลับบ้านมือเปล่า นายหัว ‘เมฆ’ ไม่ใช่คนมีอารมณ์ทางเพศสูงนัก เขาจึงต้องหาเรื่องที่จะกระตุ้นการใช้งานมัน ยังพยายามหลีกเลี่ยงยาปลุกสมรรถภาพทางเพศจากหมอเพราะตัวเขาไม่ชอบที่จะรับประทานยาอะไรสักอย่าง นายแพทย์หนุ่มคนหนึ่งบอกกับเขาว่า การหย่อนสมรรถภาพทางเพศนี้มีมากมายหลายรูปแบบทั้งผู้หญิงผู้ชาย ในส่วนของตัวเขานั้นเป็นอาการทางจิตประเภทหนึ่ง ไม่ได้เป็นทั้งความดันหรือแม้แต่โรคหัวใจ แต่เป็นเพราะความเบื่อหน่ายหรือความทรงจำเลวร้ายในอดีตทำให้เขารู้สึกเฉยชาไปเสียเอง มันแค่ ‘หย่อน’ ยังไม่ ‘เสื่อม’ ใช้การได้อยู่ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ มือนุ่มนิ่มเริ่มขยับไล่เล่นจากใต้ฐานหนุ่มหยุ่นของก้อนเล็กกลมสองลูก ลิ้นเปียกชุ่มอุ่นโลมเลีย ดูดปลายหัวมนลีบเล็กค่อย ๆ ขยายตัวทีละน้อย ราวดอกไม้สีแดงสดที่กำลังจะเบ่งบาน ปลายหัวของอาวุธขนาดใหญ่ตามรูปร่างสรีระชายร่างสูงใหญ่กำยำเคยสร้างความสุขสมให้ร่องรักคับแน่นชุ่มน้ำกาม! ปานไหน หล่อนจึงตั้งใจว่าจะทำมันให้ดี ชายหนุ่มพริ้มตาปิดลงคราวรับรู้อารมณ์ซ่านสยิว ทว่ามันคงไม่มากพอในระดับที่จะมีเพศสัมพันธ์ได้อย่างสุขสม ยังทำให้เขาหงุดหงิดหัวเสียพอสมควร ตาคมลืมพรึ่บมองเพดานสีขาว! ก่อนจะก้มหน้าลงถอนหายใจหนัก “พอ... หยุด...” คนได้ยินเหลือบตามองสีหน้านิ่งเฉยเบื่อหน่าย หยุดขยับปากค้างทันที ไม่มีใครกล้าขัดใจนายหัวที่ถ้าได้หงุดหงิดแล้วล่ะก็ จะเป็นแบบนั้นไปตลอดวัน หล่อนปล่อยเจ้ามังกรน้อยที่คงนอนหลับต่อด้วยท่าทางเสียอกเสียดาย ขณะมือหนาขยับเก็บอาวุธประจำกายไว้เข้าที่ รูดซิบปิดสนิท ก๊อก ก๊อก... ได้ยินเสียงเคาะประตู ชายหนุ่มหรี่ตามองประตู แน่ใจบางคนคงรออยู่ข้างหน้าห้องซะมากกว่ามาได้จังหวะพอดี “เข้ามาสิวะ ไอ้วิทย์!” เสียงเรียกดังอนุญาตให้ลูกน้องหนุ่มเข้ามา เจ้าของห้องทำงานก็เดินอ้อมไปดึงลิ้นชักให้เปิดอ้าออก โยนกระดาษสีเทาฟ่อนหนึ่งลงบนโต๊ะ เป็นอันรู้กันว่าเสร็จธุรกิจบำเรอกามด้วยความเต็มใจ พวกหล่อนจะได้รับน้ำใจทุกครั้งเป็นเงินสด ถึงงานวันนี้จะไม่สำเร็จลุล่วง “ขอบคุณค่ะ คุณเมฆ กิ้บไปนะคะ” หญิงสาวหน้าตาสะสวยบอกลาเขาก็ไหวไหล่ผายมือออกกว้าง “เชิญครับ... คุณกิ้บ” ต่อให้เป็นแม่บ้าน เจ้านายอย่างเมธพนธ์กลับสุภาพอยู่เสมอ หล่อนประนมมือไหว้งามช้อย หยิบเงิน เดินออกไปทั้งสภาพเสื้อหลุดลุ่ยอย่างนั้น เป็นวิทยาที่ตวัดหางตามองอย่างไม่พอใจ ด้วยความหวังดีของลูกน้องอันดับหนึ่งที่ตั้งใจส่งสาว ๆ มาให้นายไม่ประสบความสำเร็จ คนมาใหม่ในเชิ้ตหล่อเหลาหยุดก้าวลงข้างโต๊ะทำงาน ในห้องที่มีกระจกใสบานใหญ่โตมองเห็นทิวทัศน์ของฟาร์มองุ่นได้โดยรอบ “ผมไม่ได้มารบกวนใช่ไหม? นายหัว” วิทยาถามพอเป็นมารยาทพอเห็นว่าอีกคนดูหงุดหงิด แต่แล้วก็อารมณ์ดีขึ้นมา มือจับแก้วทรงสวยที่วางอยู่บนโต๊ะดันมันเบา ๆ ให้อย่างเชื้อเชิญ “วันนี้แกคงไม่ได้ขับรถเพราะว่าฉันจะไม่ไปไหน มากินไวน์เป็นเพื่อนฉันละกัน อ้อ... วันหลังเข้ามาก็เข้ามาเลย ไม่ต้องเคาะประตู จะเคาะหาพระแสงอะไร” “ครับนาย” ตอบแล้ว ใบหน้าคมเข้มของลูกน้องหนุ่มเครียดจัด ทำอึก ๆ อัก ๆ “เอ่อ... สาวนายหัว นายจะเอาไง? ผมว่าจะมาบอกตั้งแต่เมื่อวาน เห็นนายยุ่ง ๆ” วิทยาได้รับคำสั่งหลายวันก่อนว่าอย่าให้ใครยุ่งกับของของนายนั่นคือผู้หญิง เพลย์บอยตัวพ่ออย่างเมธพนธ์กราดกินไปทั่วอยากได้ใครต้องได้ รวมไปทั้งคนที่ยังไม่ได้แอ้ม นายหัวคาสโนว่าก็นับรวมหมด คิ้วเข้มหนาขมวดมุ่นอย่างสงสัย “สาวฉัน... แกหมายถึงคนไหน?” “ยัยตัวแสบ... ลูกสาวไอ้พิภพไง ผมว่านางน่าจะกิ๊กกับหมอหมา” ได้ยินเท่านั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจัดลุกวาว แน่นอนว่าใบหน้าสดสวยโฉบเฉี่ยวอมเปรี้ยวและหวานในคนคนเดียว คำพูดจาร้ายกาจทำให้เขาติดใจอยู่ไม่น้อย ขณะมือหนากำหมัดแน่นในอารมณ์เกรี้ยวโกรธ เหมือนเด็กถูกแย่งของเล่น วิทยาเห็นท่าไม่ดีและมีแผนสำรอง รีบบอก “เอ้อ! นายหัว... อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย ผมมีอะไรให้ดู” รูปถ่ายหลายใบถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้อีกคนรับไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more