chapter 9

1513 Words

“ใกล้ออฟฟิศ และน่าจะใกล้ที่พักของคุณพายด้วยหรือเปล่า? ผมไม่แน่ใจ ผมว่าสะดวกกว่าเส้นอื่น รถมันออกจะติดนะครับ” เขาให้เหตุผลที่พาเธอมาร้านนี้ พลางสาวเท้าก้าวให้ช้าลงเท่ากันกับคนตัวเล็กกว่า ร่างสูงเดินนำไปยังโต๊ะที่จองไว้ นั่งทับที่เดิมของใครบางคนอย่างจงใจ พอถึงเวลาที่บริกรหนุ่มมารับรายการอาหาร เขายังสั่งอาหารเมนูที่เธอจะมาสั่งมันเป็นประจำ “ต้มยำ... ผัดผัก ยำ...” บริกรหนุ่มยิ้มรับรายการอาหารจากลูกค้าที่ยังบอกด้วยว่า ‘เผ็ดน้อย’ และไม่เอาหัวหอม ส่วนสำหรับตัวเขาเป็นน้ำผลไม้ เพราะว่าขับรถมาเองเขาก็จะไม่แตะต้องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นมองชายตรงหน้าด้วยความคิดหลายอย่าง อันที่จริงเธอเอะใจมาได้สักพักแล้วว่าคำพูดจาของเขาแปลกๆ “คุณเมฆคะ ถ้าฉันจะถามตรง ๆ...” “คุณคิดว่าผมเป็นใคร? ผมจะเดินเข้าไปหาคุณเฉย ๆ ทำไม ผมไปจ้างบริษัทอื่นที่เปิดมาเป็นสิบยี่สิบปี เก๋ากว่าบริษัทคุณก็ได้” ตาคมลืมพรึบจากเมนูอาหาร วางมันไว้บนโต๊ะ รวบมือไว้บนหน้าตักด้วยกิริยาเชิดหยิ่งทุกกระเบียดนิ้ว “ตามผมมาครับ...” ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ไปดื้อ ๆ อย่างจงใจบอกให้รู้ว่าถ้อยคำของเขาเป็นคำสั่ง! ขณิกาค่อนข้างแปลกใจกับนิสัยเอาแต่ใจ รู้เรื่องของเธอทุกอย่าง แต่กลับคาดเดาอะไรไม่ได้สักอย่างของ ‘คุณเมฆ’ ยังมีความจริงที่แทงใจดำอยู่ไม่น้อยว่าบริษัทเธอมันเป็นแค่บริษัทเล็ก ๆ เปิดมาแค่สองปีกว่า เป็นเหตุผลให้เธอยอมขึ้นรถมากับเขา จนถึงตอนนี้เธอแค่เดินตามไปถึงในอีกมุมหนึ่งของร้าน ผ่านผู้คนประปรายในร้านซึ่งเคยโต๊ะแน่นขนัดทุกค่ำคืน ดวงตาสว่างใสปรายมองตามปลายนิ้วชี้ของคนที่หยุดปลายเท้าลงหน้าตุ๊กตาปั้นตัวหนึ่ง “รู้ไหมนี่ตัวอะไร?” วงหน้าหวานผงะมอง ก่อนจะหันไปตอบ “เอ่อ.. สไปเดอร์แมนไงคะ” “เวลาที่คุณไม่สบายใจลองนึกดู ผมใส่ชุดนี้ อุลตร้าแมน ถือไวน์ด้วยน่ะ เพราะผมมาคุยเรื่องโฆษณาไวน์ แล้วนี่.. กัปตันอเมริกา” “ฮะ...?” ในสีหน้าตะลึงงัน มันจะไม่ตลกเลยถ้าเขาไม่ทำหน้านิ่งให้เธอต้องนึกภาพตาม บรรดาฮีโร่ในตำนานเขาก็ยังพูดสลับกันมั่วไปหมด ขณิกายกมือขึ้นป้องปากหัวเราะเบา ๆ อย่างรักษากิริยา และได้ยินแค่เสียงเนือย ๆ “ผมพูดจริง ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะครับ” “ไม่ตลกก็ไม่ตลกค่ะ” แต่เขาก็ทำให้เธอหัวเราะได้ตั้งหลายครั้งอย่างตั้งใจ! เพราะหน้าตาเซ็งโลกยังเหมือนจะโกรธใครอยู่ตลอดเวลา “พร้อมจะคุยงานหรือยังครับ?” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก “ค่ะ ยินดีให้บริการค่ะ” แล้วหลุบตามองตามท่อนแขนเป็นล่ำสันที่ยกขึ้นผายผึ่งในระดับเอว “เชิญครับ” การควงคล้องแขนบุรุษสำหรับขณิกาที่สำเร็จการศึกษาจากประเทศอังกฤษแล้วไม่ใช่วัฒนธรรมแปลกใหม่ เธอจึงไม่ลังเลใจที่จะวางมือลงบนแขนเสื้อเชิ้ตสีดำขณะที่ร่างสูงก้าวไปช้า ๆ ความสูงที่แตกต่างแม้เธอจะใส่ส้นสูงสองนิ้วครึ่งทำให้เขาต้องก้มหน้าลงบอก “ผมกำลังขยายฟาร์ม ฟาร์มองุ่นเพิ่งเปิดใหม่ของผมต้องการธีมสว่างสดใส ผู้หญิงสวย ๆ ชวนแฟนมาดื่มไวน์ หรืออาจจะเป็นงานแต่งงาน... อะไรประมาณนั้น” “นางแบบ ลุคประมาณไหนคะ?” “แบบคุณพาย” คำพูดจริงจังสร้างความแปลกใจให้หญิงสาว มือหนาดึงเก้าอี้ออกจากโต๊ะบริการให้เป็นอย่างดีอย่างที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน “แบบฉันเนี่ยนะคะ?” “ผมชอบแบบคุณพาย อยากได้ลุคแบบนี้... ทำไมครับ หน้าตาคุณมันแปลกหรือไง? หน้าก็ไม่ได้โหลเกาหลีนะผมว่า” คนถามยืนค้ำอยู่ข้างเก้าอี้ไม่ยอมกลับไปนั่งที่ตัวเอง ทว่าเขาก็ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอยู่ตลอดตามที่ลูกน้องคนสนิทบอกว่าควรทำยังไงในการเอาชนะใจผู้หญิงสักคน “ไม่มั้งคะ ฉันไม่ได้ไปกรีดหน้ามาจากเกาหลีซะหน่อย” “ใช่ครับ... ฉะนั้นผมขอแบบคุณพายนะ ผมชอบ...” และเขาก็พูดมันอีกครั้งด้วยรอยยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย หญิงสาวมีท่าทีอึกอักไป “คือว่าฉันต้องหานางแบบ... หน้าตาแบบตัวเองหรือคะ?” หญิงสาวรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อยกับเสน่ห์เหลือร้ายของพ่อคุณ กลิ่นโคโลญจน์หอมฉุนรุนแรงในแบบฉบับเพลย์บอยแตะปลายจมูกกับคำพูด ‘ผมชอบแบบคุณพาย’ มันใช่อย่างที่เธอคิดไหมล่ะ?! “ครับ ฝาแฝดมาเลยยิ่งดี คุณคงไม่คิดว่าผมจีบคุณใช่ไหม?” “คุณเมฆคิดไปเองค่ะ” ตอบทันที แม้ความมั่นใจนั้นแทบหายไปในอากาศ เธอยังคงจับจ้องเขาเดินกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง ในท่วงท่าสง่าสุขุม ตาเรียวร้ายมีเสน่ห์น่าค้นหารับคิ้วเข้มหนาโก่ง หยอกล้อเล่นอยู่ใต้แสงเทียนวูบไหวสั่น ผู้หญิงไม่ว่าคนไหนก็ต้องรู้สึกวูบวาบในเมื่อเธอไม่ใช่ก้อนหิน ถึงเธอจะยังไม่พร้อมให้ใครเข้ามาในชีวิตอันแสนวุ่นวาย สับสนของเธอในตอนนี้ ขณิกาเริ่มที่จะไม่กล้าจ้องหน้าจ้องตาเขาตรง ๆ ตรงข้ามกับอีกคนที่ส่งผ่านความเสน่หาผ่านแววตาคู่คมอย่างชัดเจน “สำหรับผมก็เป็นเรื่องปรกติ ถ้าผู้หญิงจะมองด้วยสายตาแบบนั้น...” “คุยเรื่องงานดีกว่านะคะ” เธอยิ้มกลบเกลื่อน ก้มหน้าหาอุปกรณ์การทำงานในกระเป๋าแบรนด์หนังสีขาวใบโปรด ชายหนุ่มจึงยิ้มตอบ ค่อย ๆ พูดอย่างช้า ๆ “ก็ดีครับ ผมว่าเราถูกใจกัน ทั้งคุณและผม งานนี้คงจะต้องออกมาดีแน่ ๆ” พอแก้ความเข้าใจให้หญิงสาวมีสีหน้าดีขึ้นว่าไม่ใช่อย่างที่เธอคิด! และต่อให้ใช่ก็ไม่มีทางที่เธอจะปฏิเสธเขาอยู่ดี อาหารที่ทยอยมาจนเกือบจะเต็มโต๊ะจึงยังไม่ได้มีใครเริ่มรับประทานมัน หญิงสาวหยิบแท็บเล็ตออกมาดึงปากกาด้ามเล็กพอดี เขียนขยุกขยิกลงบนจอสี่เหลี่ยม บันทึกข้อมูลในพื้นที่ส่วนกลางที่พนักงานในออฟฟิศสามารถทำต่อด้วยความรู้สึกตื่นเต้นดีใจ เหตุเพราะงานที่หลายบริษัทโฆษณาคงได้อิจฉาตาร้อนบริษัทน้องใหม่ ทว่าพอพิจารณารายละเอียด หน้าตาระรื่นกลายเป็นขมวดมุ่นยุ่งเหยิง “พีควัลเลย์ฟาร์ม... คุณเมธพนธ์?” ฟาร์มพีควัลเลย์เป็นศัตรูคู่แค้นกับฟาร์มของพิภพมานาน คดีล่าสุดเธอได้ยินมาว่าเขาเป็นคนสั่งให้พนักงานหนุ่มคนดูแลสต็อกรีสอร์ตเอาย***าไปซุกไว้ที่ฟาร์ม ส่วนม้าที่ถูกยาเบื่อนั้นยังไม่มีหลักฐานแน่ชัดว่าเขาเป็นคนทำหรือเปล่า “ครับ... ทำไมล่ะ?” ในท่าทางเรียบเฉยกับความสงสัยบนดวงหน้างาม ลึก ๆ แล้วเขาคงผิดหวังอยู่ไม่น้อย “อย่าทำเหมือนผมเป็นผู้ร้าย...” คำพูดย้ำของเขาทำให้เธอเงยหน้าขึ้นสบดวงตาคู่คมทอประกายอบอุ่น เหมือนคนเคยรู้จักกันเคยพบกันมาก่อนที่ไหนสักแห่ง หญิงสาวเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง เลยไม่ได้สนใจอะไรกับมันอีก ยกแก้วขึ้นจิบน้ำผลไม้ด้วยสีหน้านิ่งเฉย “เรื่องของอาภพ... เรื่องคดีของพ่อไม่เกี่ยวกับฉันนี่คะ หน้าที่ของฉันคือทำโฆษณาสวย ๆ ดีที่สุด The best” ความหมายของเธอคือไม่สนใจมันเพราะเธอต้องการงานโฆษณานี้! “ผมจะมาหาคุณพายบ่อยๆ จนกว่าจะได้งานสวย ๆ แต่ตอนนี้ทานข้าวก่อน อิ่มแล้วผมจะไปส่ง รับรองว่าไม่ดึก” “ค่ะ... ขอบคุณนะคะ” เธอตอบรับไมตรีของเขาอย่างเป็นมิตร ก่อนหลุบมองอาหารหน้าตาน่ารับประทาน ต้มยำ เมนูผัก ยำอีกสองอย่างเป็นเมนูประจำของขณิกา เธอมาร้านนี้ทีไรก็จะสั่งมันทุกครั้ง วันนี้กลับรู้สึกอิ่มแม้ท้องส่งเสียงดังสักเท่าไร แววตาคู่สวยสั่นไหวระริกมองผักสีเขียวสด ไม่ต่างจากว่าอาหารตรงหน้าฉาบด้วยยาพิษ ใบหน้าหล่อเหลายิ่งยโสของนายหัวฟาร์มองุ่นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจเช่นเดียวกับน้ำเสียง “หวังว่าเจ้าของบริษัทจะเป็นมืออาชีพคุ้มค่ากับเงินของผม ไม่คิดเรื่องอื่นนอกจากงาน” คำพูดนั้นเตือนสติเธอที่ไม่คิดจะกลับไปเป็นคนโง่ซ้ำซาก ความรู้สึกเศร้าหมองเบาบางลงจนเจือจางเหมือนไอฝุ่น รอยยิ้มปรากฏในแววตามาดมั่นอีกครั้ง “แน่นอนค่ะ... ยินดีที่ได้ร่วมงานกับฟาร์มพีควัลเลย์นะคะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more