แสงสว่างสาดส่องเข้ามา ทำให้เธอปรือตามองแล้วก็ต้องรีบหลับตาทันที เพราะแสงที่แผดจ้าทำให้ดวงตาปรับสภาพไม่ทัน
“อือ...” พอได้สติตื่น ศีรษะก็ปวดร้าวเหมือนกับถูกบีบรัดด้วยแรงมหาศาล ลำคอแห้งผาก และรู้สึกกระอักกระอ่วนเหลือจะทน เธอรีบลุกวิ่งเข้าห้องน้ำ แล้วอาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย
“วาว! วาวเป็นยังไงบ้างลูก”
“น้าแป้น...” เธอรีบเช็ดและบ้วนปาก ทำความสะอาดใบหน้า ก่อนจะรีบเปิดประตูห้องน้ำออกมาด้านนอก เมื่อได้ยินเสียงเรียกของปานสิตางค์
“วาว... ปวดหัวค่ะน้าแป้น...”
“ไปนั่งพักก่อน” ผู้อาวุโสกว่าปรี่เข้าประคอง พากันไปนั่งที่ปลายเตียงนอน
“วาว... เมาเหรอคะเมื่อคืน วาวขอโทษนะคะที่ตื่นสาย เลยยังไม่ได้เริ่มงานในบ้าน”
ณ ตอนนี้ความรู้สึกปวดหัวยังรุมเร้าราวกับถูกทุบด
