วาปีใช้ชีวิตอย่างสงบ เวลาผ่านไปแต่ละวันเธอเริ่มปรับตัวปรับใจได้มากขึ้น การเป็นเด็กกำพร้า เป็นคนไม่สมบูรณ์แบบมาตั้งแต่แรก มันเป็นภูมิคุ้มกันอย่างดี ทำให้ทางออกทุกอย่างถูกแก้ไขด้วยสติมากกว่าอารมณ์ และเป็นขั้นเป็นตอน ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป...
และเธอมาไกลเกินกว่าจะถอนตัวหรือถอยหลังกลับ ต่อให้เส้นทางข้างหน้าเต็มไปด้วยขวากหนามทับถมกันมากมายแค่ไหน เธอก็ไม่มีทางแยกยิบย่อยให้เลือกอีกแล้ว นอกจากก้าวเดินต่อไป...
“ท้องโตขนาดนี้ยืนนานๆ ไม่ดีนะวาว...” แพรไหมเอ่ยทัก เมื่อเห็นวาปียืนอยู่หน้าเครื่องชงกาแฟตั้งแต่เช้า และวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ร้านสไตล์นั่งเล่นแบบนี้จึงเป็นที่นิยม
บรรดานักเรียนนักศึกษาต่างพากันมาหามุมสงบๆ ทำการบ้าน อ่านหนังสือ หรือติวข้อสอบกัน ยังไม่นับรวมคนอื่นๆ ซึ่งส่วนมากก็เป็นลูกค้าประจำ คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ทำให้พนักงานทุกคนงานยุ่งกันเป็นพิเศษ
“ไม่เป็นไรหรอก... ลูกค้าเยอะก็ต้องช่
