Manyika Ng Tito Kong Manyak

Manyakin nang Manyakin

-Panibagong buhay ang ibibigay ko kay Tito, magmula ngayon...

DAHIL maghapon akong binabagabag ng aking damdamin, naisipan kong bisitahin si Tito Rio. Nag-ayos ako nang maayos at nagpaganda, kahit na simple lang na suot ang sexy summer dress. Alam kong kami na lang ang magkapamilya dito sa Pilipinas, at gusto kong malaman kung paano na siya.

Madilim na ang paligid nang makarating ako sa bahay niya. Kabado pero excited din ako habang papalapit sa pinto. "Jane, kaya mo 'to," bulong ko sa sarili ko bago kumatok.

Pagbukas ng pinto, sumalubong sa akin ang maaliwalas na mukha ni Tito Rio. "Jane! Halika, pasok ka!" bati niya. Pero hindi ko maiwasang mapansin ang lungkot sa kanyang mga mata at ang haba ng kanyang balbas. Makisig pa rin siya, kahit mukha na siyang ermitanyo. Para bang mas lalo pa siyang gumwapo sa aking paningin.

"Salamat, Tito. Kamusta ka na?" tanong ko, pilit pinapakalma ang sarili.

"Naku, eto, buhay pa naman," sagot niya, sabay ngiti. Naninigarilyo pa siya nang pinatuloy ako, at amoy sigarilyo ang buong bahay. Medyo magulo at halatang hindi nalilinis. "Pasensya na sa itsura ng bahay, hiwalay na kasi ako sa asawa ko."

Napakunot-noo ako. "No worries, Tito. Sakto nga ang dating ko, gutom na rin ako." Sinundan ko siya papunta sa kusina, kung saan abala siya sa paghahanda ng hapunan.

Naghanda siya ng Bicol Express, paboritong luto ni Lola. Sa bawat amoy ng sili at gata, bumalik ang lahat ng masasayang alaala ng pagkabata. Habang nagluluto si Tito Rio, panay ang kuwentuhan namin.

"Bilib talaga ako sa'yo, Tito. Parang hindi ka tumatanda. Pwede ka pang leading man sa pelikula," biro ko, sabay tawa.

"Puro bola ka talaga, Jane," sagot niya, pero ngumiti siya. "Pero salamat ha. Kahit paano, napapasaya mo itong matandang ito."

Habang kumakain kami, napuno ng tawanan at kuwentuhan ang hapag-kainan. Hindi ko mapigilang mapatitig sa kanya. Ang laki pa rin ng katawan niya at masarap kahit na nagkagulo na ang buhay niya. Napapangiti na lang ako habang iniisip iyon.

Nahuli niya akong nakatingin. "Bakit, Jane? May dumi ba ako sa mukha?" tanong niya, nagtataka.

"Ah, wala... wala naman po," sabi ko, pero alam kong nahuli niya ako.

"Kung may gusto ka, sabihin mo lang. Hindi ka naman kailangan hamunin pa di ba," sabi niya, nakangiti pero may halong biro. Napakagat-labi siya habang nakatitig sa dibdib ko. "Hindi naman kita matitiis e," bulong niya, parang may doble ang ibig sabihin.

Nag-init ang pisngi ko. "Tito Rio, focus po tayo sa pagkain," sabi ko, pilit na pinipigilan ang tawa.

Matapos ng hapunan, binuksan ni Tito Rio ang TV habang ako naman ay naglinis ng pinagkainan namin. Sinasadya kong lumitaw ang dibdib ko habang nagliligpit, napapansin kong sumusulyap si Tito.

"Hindi mo talaga matitiis na hindi maglinis, ano?" tanong niya, pilit na pinapatawa ako habang nakatutok sa TV.

"Oo naman, Tito. Baka mamaya mag-teleport dito si lola at pagalitan tayo," sagot ko, para ipaalala ang gjnawang kahalayan namin noon dito, sabay tawa.

Napuno ng tawanan ang bahay habang nagbibiruan kami. Sa gabing iyon, kahit paano, nawala ang bigat ng mga problema ko. At alam kong pareho kami ni Tito Rio na natutuwang sa simpleng pagsasama, nahanap namin ang ligaya na dala ng pamilyang kahit papaano’y hindi nakakalimot sa kabila ng aming matindin pagnanasa sa isa't-isa.

Pagkatapos kong maghugas ng pinggan, tinungo ko ang sala na parang isang propesyonal na atleta na naglalakbay patungo sa podium. Ang tiyuhin ko ay nakaupo sa kanyang paboritong upuan, ang TV ay puno ng tawanan mula sa isang comedy show. Nang lumapit ako, ang tawanan sa TV ay tila isang live concert na biglang nag-pause.

Nag-ayos ako ng sarili at lumapit sa tiyuhin ko na parang isang model na nagpo-pose para sa photo shoot, nag-iisip na baka pwede kong ipakita ang aking pinakamahusay na pose habang kumikindat sa kanya. Nagsalita siya, “Dito ka na lang, Jane. Matagal na tayong hindi nagkikita, kaya’t magkwentuhan tayo.”

Habang umupo ako sa tabi niya, nagkaroon ako ng ideya na sana ay makandong sa kanya para magmukhang super close sa aking Tito. Ganon din ang tiyuhin ko, mukhang sinusuri ang aking itsura na parang may hinahanap na detalye sa kanyang pagsusuri. Biglang bumukas ang balita sa TV at naputol ang moment.

Ang tagapagbalita ay nag-umpisa,“Base sa datos mula sa Department of Social Welfare and Development, mula 2011 hanggang 2016, halos isang-katlo o mga 2,770 biktima sa kabuuang 7,418 ay nakaranas ng sekswal na pang-aabuso mula sa kanilang mga kamag-anak.” Ang boses niya ay parang isang malalim na tunog sa ilalim ng tubig, sumisiksik sa sala at pumupuno ng tension.

Napatigil kami sa aming mga posisyon—ako ay nakaupo na parang isang mannequin, at ang tiyuhin ko ay tumigil sa pag-ayos ng kanyang sigarilyo, ang usok nito ay tila nagiging fog machine na nagtatago ng pagkawalang sigla. Ang mukha ng tiyuhin ko ay nagbago mula sa isang aliw na tawa patungo sa isang seryosong expression, na parang lumipat kami mula sa isang comedy show patungo sa isang dramatic play.

Ako naman ay nag-ayos ng sarili, pilit na nagbigay ng masiglang ngiti habang nag-aabala ang mga pangarap ko sa kung paano magmukhang normal sa ganitong sitwasyon. Ang mga mata ko ay nagsalita ng mga salitang "Sana may ‘Fast Forward’ button dito," habang ang tiyuhin ko ay nagbuntong-hininga, ang balikat niya ay parang nagbubuhat ng bigat ng balita.

Tumagilid siya sa akin at sabik na nagtanong, “Anong gagawin natin dito? Baka kailangan nating maghanap ng paraan para mapagaan ang sitwasyon.”

Tumawa ako ng mahina. "Sana may button na pwede tayong i-click para ibalik sa mga joke,” sabi ko, sabay abot ng remote sa kanya. Ang mga mata namin ay nag-umpisa nang mag-twinkling sa kilig na parang naging partner sa isang comical crime.

Ang katahimikan sa sala ay unti-unting napalitan ng mga tawa at pagtatawan, na tila nagbigay ng buo na pakiramdam sa amin. Ang bawat galaw at pagtawanan ay naging pagtanggap ng aming kalagayan, habang ang balita ay patuloy na nagsasalita sa background na parang isang malayo ngunit masiglang tunog na umaabot sa malayo.

Si Tito at ako, nagpasya na magbabad sa takot sa isang horror movie pagkatapos magkatawanan sa isang awkward na pangyayari. Nang magpatay kami ng ilaw, ang 50-inch smart TV lang ang nagbigay ng ilaw sa madilim na sala. Ang chicharon at pineapple juice ay nakalatag sa tabi ng sofa. Kahit magkatabi kami sa sofa, tila may invisible wall sa pagitan namin—isang distansya na nagpaparamdam na hindi kami ganun ka-close gaya ng dati.

Ang tensyon sa hangin ay halos mahawakan. Habang ang TV ay naglalabas ng nakakagimbal na mga eksena, tinignan ko si Tito at napansin kong may malaking puwang sa pagitan namin. Ang dati naming likas na closeness ay parang napapalitan ng pader na may bagong distansya. Hindi ko maintindihan kung bakit ako nahihiya sa kanya ngayon, eh dati nga kahit ang asawa niya, walang pakialam kami sa kahit anong sitwasyon.

Tapos, napansin ko na parang hindi mapakali si Tito Rio. Bago matapos ang kalahatian ng pelikula, tumayo siya mula sa sofa. Ang buhok niyang magulo mula sa pagkakaupo ay lalo pang nagbigay-diin sa kanyang naguguluhang hitsura. “Saan ka po pupunta, ?” tanong ko, sinusubukan ang pilit na ngiti para itago ang kaba ko.

“Saglit lang, ako, " sagot niya, parang may urgency sa bawat hakbang patungo sa hagdang kahoy, na hindi lumilingon kahit isang beses. Nagbigay siya ng matipid na ngiti bago umakyat. Habang umuupo ako, parang ang puso ko ay may sariling nervous breakdown, na naghahanap ng seguridad sa dilim.

“Masyado akong natatakot sa madilim na paligid,” sabi ko, kahit na nagpapanggap lang ako. “Baka may magpakita.” Ang mga mata ko’y nakatingin sa kanya, umaasang sana’y makuha niya ang maliit kong biro at makaramdam ako ng kasamahan.

Bago siya umakyat sa taas, tumingin siya sa akin na parang may pag-unawa. “Babalik agad ako.” Ang ngiti niyang iyon ay nagbigay ng kaunting kapanatagan sa akin, parang mainit na yakap sa malamig na gabi. Nang umakyat siya sa itaas, napansin ko ang pag-angat ng kanyang balikat, parang nag-iisip ng sagot para sa akin, ang bawat galaw ay may kasamang lihim.

Habang naghintay ako, ang puso ko ay parang nasa isang rollercoaster—kakaibang excitement at pag-aalala ang nararamdaman ko. Ang mga simpleng sandali—ang pag-akyat niya at ang kaunting usapan—ay parang nagpapalakas ng mga damdamin sa pagitan namin. Ang bawat sulyap at pangako sa mga mata ay parang nagbubukas ng bagong chapter sa aming relasyon, na higit pang nakakahiya kaysa sa kahit anong horror movie

Umabot ng 30 minuto bago bumaba si Tito. Nang magpakita siya, naka-short na pambahay na lang at mukhang drenched na sa pawis. Habang bumabalik sa sofa, may dala siyang malamig na tubig na parang kinuyog ng yelo, at tagaktak ang pawis mula ulo hanggang paa.

Pag-upo niya sa tabi ko, agad siyang umakbay, yung tipong hindi makapaniwala sa horror movie—parang ang balisa pa sa mga nangyayari. Tinanong ko siya kung bakit ang tagal niya sa taas, at sagot niya, “Alam mo na yun,” sabay pisil sa balikat ko na parang nagmamadali. Biglang pumasok sa isip ko na tumira na naman siya sa paborito niyang droga. Sinabi ko sa kanya na natatakot ako sa palabas, parang gusto kong magmakaawa na yakapin niya ako ng mas mahigpit.

Niyapos ako ni Tito, at ang laki ng katawan niya ay parang kumot na nagbibigay proteksyon sa akin. Ang init niya ay naghalo sa malamig na sala, at ang pagdampi ng kanyang malalaking braso ay parang sinisiguro na okay ako. “Huwag kang matakot,” sabi niya, ang tono niya ay tila naglalaman ng solusyon sa takot ko. “Hawakan mo na lang yang t**i ko,” dagdag pa niya, ang boses niyang may halong kabigatan.

Dahan-dahan kong binaba ang kamay ko mula sa kanyang dibdib patungo sa loob ng short niya. Nang hawakan ko iyon, agad kong naramdaman ang pagtaas ng temperatura at ang pag-umbok ng kanyang ari—parang isang maliit na monumento na bumabalot sa akin. Ang takot ko sa pelikula ay mabilis na napapalitan ng bagong sensasyon.

Habang patuloy ang pagdampi ng aking kamay, ang kilig ay hindi ko na mapigilan. Ang init niya at ang pang-akit ay napaka-intense. Lumapit siya sa akin at bumulong, “Isubo mo na, pamangkin, miss na niyan iyang bibig mo."

Tumingala ako sa kanya, at nagtagpo ang aming mga labi sa isang halik na puno ng pangako. “Talaga po ba?” tanong ko, sabik na naghihintay ng sagot na higit pa sa anumang script ng horror movie.

Gumanti siya ng halik, ang mga labi niyang naglalaman ng mga lihim na di ko pa alam. “Oo, Jane, chupain mo na ko,” sabi niya habang ang labi niya ay ngumingiwi at ang dilat na mata ay nagbigay sa akin ng lahat ng sagot na kailangan ko. Ang lahat ng ito ay parang isang laro na hindi ko pa masyadong nasusundan.

Ngumiti ako sa kanya ng pabalik, dahan-dahan akong yumuko para sundin ang gusto niya. Nang sinimulan kong isubo ang naghuhumdik na alaga ng tyuhin ko, agad siyang nagpakawala ng malakas na ungol, "Tang ina, ang sarap!" Ang katawan niya ay parang nanginginig sa bawat galaw ko.