Manyika Ng Tito Kong Manyak

Manyikang Manyika

—Panahon na para mag-enjoy kami ni Tito Rio ng libre at walang pakialam—ang hinahanap na libog, nandiyan na.

NANG alas-dose ng hatinggabi sa loob ng Barangay Hall. Napakatamlay ng ilaw at ang mga upuan ay sira-sira na. Si Tita, ang asawa ni Tito Rio, ay nakatayo sa harap ko, ang kanyang buhok ay magulo at may mga galos sa kanyang mga braso. Kasama niya ang dalawang antok na mga bata, naghihintay na makauwi.

"Hindi ko na talaga kaya ang ugali ng Tito Rio mo, Jane," bulong ni Tita, habang hawak-hawak ang takip ng kanyang ulo, ang mga mata'y puno ng panghihinayang.

Napapangiti ako, subalit may lungkot sa loob. "Grabe, Tita, parang action star ka na sa pelikula. Sa dami ng mga pasa mo, baka kailangan mo ng stunt double!"

Ngumiti si Tita, ngunit sa kanyang mga mata'y makikita ang pasakit. "Oo nga, Jane. Para na akong lumang bumbilya, laging nasusunog!"

Sa kabila ng mga biro, nararamdaman ko ang bigat ng sitwasyon. Tanging si Tito Rio at Tita ang natitirang pamilya ko dito sa Pilipinas matapos ang pag-alis ng aking mga tiyuhin patungong Canada at ang pagkamatay ng aking Lola na siyang nagmamay-ari ng bahay kung saan pansamantalang patutuluyin ko ang pamilya ni Tito Rio ngayon.

Nakikinig ako habang ini-explain ni Tita ang kanilang desisyon na hindi na bumalik sa kanilang tahanan. Ramdam ko ang pangangailangan nila ng tulong at suporta, at handa akong maging kanilang sandigan sa gitna ng pagsubok na kanilang kinakaharap.

Nagpapaliwanag si Tita habang gumagalaw ang kanyang mga kamay nang masigla, tila galing sa isang telenobela.

UMAGA na. Sa loob ng bahay ko, tatlong araw na ang lumipas. Ang araw ay sumasalubong sa amin ng may kasamang pumipintig na sikat ng araw sa bawat bintana. Nakatayo ako sa tabi ng pinto habang si Tita, ang asawa ng aking Tito Rio, ay abala sa pag-aayos ng kanilang mga gamit para sa kanilang bagong buhay sa Manila.

Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata habang hinahalungkat niya ang mga gamit. "Jane, maraming salamat sa pagpapaunlak mo sa amin dito," malungkot niyang sabi, habang iniilawan ng isang malungkot na ngiti ang kanyang mukha.

"Naku, Tita, karangalan ko 'yan!" sabi ko, ngunit ramdam ko ang pagkaramdam ng awa sa aking dibdib. Lumapit ako sa kanya, pilit na niyakap ang kanyang balikat. "Pasensya na sa mga nangyari sa inyo."

Biglang umiyak si Tita, humigpit ang yakap niya sa akin. "Jane, ikaw ang anghel na dumating sa aming buhay," bulong niya sa gitna ng pag-iyak. Napakapit siya sa akin ng mahigpit, tila hindi niya kayang bitawan ang yakap.

"Ano ka ba, Tita, hindi ako anghel! Basta, mag-iingat kayo sa Manila, ha!" sabay-kaway ko sa kanya, nangangarag sa dami ng emotions na nararamdaman.

Sa sandaling iyon, kahit pa may kirot sa puso, nangingiti rin ako sa likod ng aking mga luha. Hindi na mahirap sa amin ni Tito Rio na ipagpagtuloy ang lihim naming ugnayan. Malaya ng gawin anumang oras ang mga pagnanasa sa isa't-isa ng walang inaalalang hadlang. Hindi niya matitiis na ako'y hindi dalawin kapag malaman niya ang tuluyang paglisan ng kanyang pamilya.

Napapangiting kaharap ang salamin at sinusuri kung sexy pa rin ako. Hindi mapigilan na masabik sa mga maaaring maganap. Pakuwari ko'y anumang oras ay kakatok na si Tito. Mainam na siya ang kusang pumunta sa akin. Ngumingiti na may kasamang kilig ang nakikita kong repleksyon sa salamin. Tumindig ako sabay napahawi ng buhok, "Ganda yan?" Sabay kuha ng tuwalya, "Makaligo na nga!"

KINABUKASAN. Dahan-dahang pumasok ang umaga sa pamamagitan ng mga kurtina. Nagbibigay liwanag sa magulo kong kwarto na may kalahating punong tasa ng kape at kalat na mga papel. Naglakad-lakad ako ng mag-isa, nagmumura sa aking sarili ng pilit na seryosong tono, ang buhok ko'y magulo mula sa isang gabi ng hindi mapayapang pagtulog.

"Kailangan kong pigilan ang tukso," mariing ipinahayag ko. Itinuturo ang isang daliri sa nakasabit na larawan ng tiyuhin sa aparador. "Walang mga palihim na pagdalaw sa bahay ni Tito Rio! Magiging matatag ako. Maghihintay ako rito, naka-pajama, para sa kanya ang muling bumalik sa akin!"

Nagpatihulog ako sa kama ng may kasamang drama, ang mga braso ay nakalatag. "Oh, aking Tiyo, kung nais mong ako'y makasama, kailangan mong itong paghirapan!" pahayag ko sa kisame, bago biglang sumabog sa tawa sa sarili kong dramatikong pagganap.

LUMIPAS ang mga oras, araw at linggo, walang Tito Rio ang dumating. Malayo ito sa inasahan kong mangyari, na sabik siyang pupunta dito at gigil na tirahin ako habang nasa sistema siya ng kanyang bisyo. Naaaligaga tuloy ako, sa paminsang akalain na siya ang nakatok sa aking pinto. Umaasa kasi ako na magpaparamdaman si Tito anumang oras. Kahit sa amoy ng sampaguita lang o di kaya pagalawin niya ang baso.

Nakaupo ako sa sulok ng aking kama, nakasuot ng puting dress para matulog. Hating gabi na at mag-isa. Matagal-tagal ko nang hindi naririnig ang balita mula kay Tito Rio, halos isang buwan na. Umaasa akong darating siya kahit anong oras. Sabik na sabik na akong maranasan at matikman ang langit na galing sa sarili kong tyuhin. Ngayon, sobrang nag-iinit ako at hinahanap ang malaking b***t ni Tito Rio.

Kinuha ko ang kanyang larawan at sinimulang makipagusap dito. "Tito, miss na miss kita," sabi ko habang hinihimas ang kanyang mukha sa larawan. Hindi ko mapigilan ang sarili ko at sinimulang hawakan ang aking katawan, nararamdaman ang bawat himas at hagod na para bang siya ang gumagawa.

"Alam mo, Tito," sabi ko habang hinihimas ang aking dibdib at pinipisil ang aking mga u***g, "para na akong artista sa isang teleserye!" Tumigil ako sandali at tumawa ng mahina, pero hindi ko mapigilan at muling bumalik sa aking ginagawa.

Habang iniisip ko na naririto siya, nagpasya akong alisin ang aking pulang panty at itapon ito sa isang sulok ng kwarto. Nararamdaman ko ang init ng aking katawan. "Oh, Tito," pabulong kong sabi habang hinihimas ko ang aking tiyan pababa sa aking kaselanan. Sobra akong nabasa habang nilalaro ko ang aking tinggil at ang aking mga s**o. "Sana narito ka, Tito," bulong ko habang umuungol.

Sa aking imahinasyon, naririnig ko ang kanyang boses, ang tono ng kanyang ungol habang bigbigkas ang aking pangalan. "Oh, Jane, pamangkin ko," sabi ng imahinasyon ko ni Tito Rio, "ang sarap mo, tang ina!" Tumawa ako ng mahina, "Grabe, parang totoo na ito!"

Habang mas naging matindi ang aking imahinasyon, naramdaman ko ang kanyang presensya na parang totoo. Sa bawat galaw ng aking daliri, iniisip ko na ang kanyang galit na galit at malaking b***t ang nandiyan. Nararamdaman ang bawat hagod na parang siya mismo ang gumagawa nito. Sa pag-alala sa huling beses na nagkantutan kami, hindi ko mapigilan ang aking sarili at sumigaw sa sarap. "Tito Rio, ang sarap. Lalabasan na ko!" At sa sandaling iyon ay narating ko ang rurok ng kaligayahan.

Huminga ako ng malalim at ngumiti, iniisip ko na kahit sa imahinasyon lang, naramdaman ko ang init ng kanyang mga halik. "Nako, Tito Rio, kung nandito ka lang," sabi ko habang pinupunasan ko ang pawis sa aking noo, "baka matawa ka sa akin." Pero alam ko sa kabila ng lahat, ito ay isang paraan upang maibsan ang pangungulila ko sa kanya, puno ng pagnanasa, respeto at konting patawa sa sarili.

NAGISING ako mula sa isang mahimbing na tulog na parang ang mundo ay nagiging blurry sa aking mga mata. Nang tingnan ko ang oras sa aking cellphone, bigla akong nagpanic. Nagtatakbo ako patungo sa banyo habang nagkakandarapa. “Ay naku! Bakit parang napagod ako ng sobra? Hindi ko na namamalayan ang oras!”

Habang nag-aayos ako, biglang napansin kong magkaibang sapatos ang suot ko—isang pink na sneaker sa kaliwa at isang black na loafer sa kanan. Nang pumunta ako sa salamin, tila ba may sumingit na joke sa buhay ko. Nagbabago ako ng sapatos habang tumatawa. “Sana hindi magtanong ang doktor kung bakit ganito ang hitsura ko—sneaker at loafer na magkasama. Ang mga tao sa clinic ay tiyak na matutuwa sa aking fashion statement.

Nagmadali akong maghanda at lumabas ng bahay. Ang paglakad ko papunta sa klinika ay parang isang marathon, ngunit alam ko na mahalaga ang pap smear para sa aking kalusugan. Bilang isang nursing student, alam kong kailangan kong tiyakin ang aking sarili, lalo na’t sexually active ako.

Sabi ng utak ko habang ako ay naglalakad ay, “Ang pap smear ay isang preventive measure. Kailangan ko itong gawin tuwing tatlong taon kung ako ay 21-29, at tuwing limang taon kung ako ay 30-65, para maiwasan ang mga seryosong problema tulad ng cervical cancer.”

PAGDATING ko sa klinika, naglakad ako na parang ako ang may pinakamagandang award sa buong clinic. Nang makita ko ang receptionist, kinindatan ko siya na parang may secret mission.

Ako'y nagsasalita sa aking sarili habang nag-aantay. "Okay, Jane, ito na ang moment. Ang pap smear ay parang isang maliit na misyon para sa cervix ko. Hindi ito ang pinaka-comfortable na karanasan, pero mahalaga ito.”

Iniisip ko habang nasa procedure. “Medyo awkward ang feeling—parang may maliit na spatula na dumaan sa pribadong lugar. Hindi naman ito sobrang sakit, pero may kaunting discomfort. Ito ay normal, at ang result ay magbibigay sa akin ng peace of mind.”

Matapos ang pap smear, lumabas ako mula sa klinika na parang ako ay nakapanalo sa isang big-time na raffle. Nag-iisip habang lumalabas. Sabi ng doktor, safe ako. Ang pap smear ay mahalaga dahil ito ay nagche-check ng mga abnormal cells sa cervix ko. Para sa mga sexually active, makakatulong ito na mapanatili ang aking kalusugan at maiwasan ang mga potential na problema.

Habang nasa jeepney pauwi, biglang pumasok sa isip ko si Tito Rio. Ang kamay ko ay hawak sa railing habang ang isang kamay ko ay naglalaro sa cellphone, ngunit ang isipan ko ay naligaw.

“Kamusta na kaya si Tito Rio? Ano na ang ginagawa niya ngayon pagkatapos ng hiwalayan sa pamilya niya? Parang kailangan ko talagang malaman kung okay siya.” Ang aking mga mata ay nagiging malalim habang iniisip ang mga bagay.

Nakaramdam ako ng pagkalito. Bakit parang may iba akong nararamdaman? Hindi ba’t dapat ang gusto ko lang ay ang physical satisfaction? Bakit parang ang dami kong tanong tungkol sa relasyon namin?

Biglang huminto ang jeep, at ako’y nagising mula sa mga pag-iisip. "Naku, Jane, mag-focus ka sa sarili mo. Ang mga iniisip mo ay parang mga alon na patuloy na bumabalik sa iyong isipan. Kailangan mong ayusin ang sarili mo bago magdesisyon."

Habang naglalakad ako pauwi, ang mga iniisip ko ay patuloy na bumabagabag sa akin, dala ang mga bagong pag-unawa at emosyon na hindi ko maalis sa aking isipan hanggang makarating ako sa bahay.