ร้อนเสน่หา

ตอนที่ 5

            เครื่องบินเล็กทะยานออกจากรันเวย์ของสนามบินเล็กผ่านภูมิประเทศที่เต็มไปด้วยหุบเขาและทะเลทรายไปยังทางใต้ของลาสเวกัสกระทั่งถึงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายโอเอซิสขนาดใหญ่อยู่ในทะเลทรายและมีคฤหาสน์อันโอ่อ่าตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางพื้นที่ล้อมรอบด้วยต้นปาล์มและต้นไม้มากมายวึ่งเธอเห็นจากแสงไฟสปอร์ตไลต์ที่สาดส่องในค่ำคืนที่พระจันทร์เต็มดวง

            เมื่อเครื่องบินร่อนลงจอดใกล้กับบริเวณที่เธอเห็นจากมุมสูงเดือนลดาก็เห็นว่ามันเป็นอาณาบริเวณอันกว้างขวางของงสถานที่ที่เธอไม่อาจเรียกมันว่า บ้าน เพราะคฤหาสน์หลังนั้นที่เธอเห็นจากบนเครื่องบินใหญ่โตมากจนเรียกได้ว่าเป็นวังขนาดย่อมได้เลยทีเดียว

            “เชิญทางนี้ครับ มิสเมย์”

            โบเชื้อเชิญหญิงสาวให้เดินตามเขาเข้าไปตามทางเดินปูด้วยหินและมีต้นปาล์มขนาดใหญ่วางเรียงรายไปตลอดทางเดินที่ตรงเข้าไปยังยังคฤหาสน์หลังนั้น

            เดือนลดาเริ่มมโนนึกในจินตภาพของเธอว่าคฤหาสน์หลังนี้คงเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจและไว้รับแขกคนสำคัญของเจ้าของคาสิโนใหญ่ติดอันดับในลาสเวกัสอย่างเอเดรียน สมิธ

            และภายในนั้นคงเต็มไปด้วยผู้หญิงแต่งกายแบบนุ่งน้อยห่มน้อยหรือไม่ก็อาจไม่นุ่งอะไรเลยรอคอยให้เจ้านายแห่งฮาเร็มกลับมาและคอยปรนเปรอความสุขเท่าที่เขาต้องการ

            “นี่เป็นห้องของคุณครับมิสเมย์ เสื้อผ้าของคุณถูกจัดเตรียมไว้แล้ว เชิญตามสบายนะครับ อีกประมาณสี่ชั่วโมงคุณสมิธจะมาถึงที่นี่”

            โบรายงานความเป็นไปซึ่งเดือนลดารู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างรักษาเวลาอย่างยิ่งยวด

            “อีกสี่ชั่วโมงหรือคะ?” เธอทวนคำพูดของอีกฝ่าย

          “ครับ...อีกสี่ชั่วโมงซึ่งก็ใกล้เวลารุ่งเช้าพอดี คุณสมิธบอกว่าให้คุณเปลี่ยนชุดที่เราได้จัดเตรียมไว้ให้และคุณสามารถเดินไปรอบ ๆ คฤหาสน์ของคุณสมิธได้ตามใจ ที่ที่เขาชอบอยู่คือสระน้ำด้านหลังของคฤหาสน์หลังนี้ครับ”

            “เอ้อ...โบ...ถามอะไรอีกอย่างได้ไหมคะ?” หญิงสาวรีบเอ่ยขณะที่โบกำลังจะหันหลังกลับ

            “ครับ...มีอะไรหรือครับมิสเมย์”

            “ฉันแค่สงสัยเท่านั้นค่ะ ว่าที่นี่...ยังมีใครอยู่อีกบ้างหรือเปล่าคะ นอกจากเจ้านายของคุณ”

            หญิงสาวมาได้รับคำตอบอีกตามเคยเพราะโบได้แต่ยิ้มให้เธอก่อนที่เขาจะเดินจากไป เดือนลดาถึงกับถอนหายใจและเข้าไปในห้องที่บอดี้การ์ดของเอเดรียนบอกว่าเขาจัดไว้ให้เธอแล้ว

            เธอมองไปรอบ ๆ คฤหาสน์ซึ่งได้รับการออกแบบอย่างตะวันออกอันเงียบชียบ มันเงียบผิดปกติแต่หญิงสาวก็อดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงในฮาเร็มแห่งนี้อาจรวมตัวกันอยู่ที่ใดสักแห่งในคฤหาสน์หลังใหญ่

แล้วเธอก็ตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้กับความคิดที่ว่าป่านนี้ฮอลลี่อาจเป็นห่วงและกระวนกระวายใจเพราะเธอยังไม่ได้ส่งข่าวกลับไปบอกอะไรแก่มารดาบุญธรรมของเธอทั้งสิ้น

ร่างเล็กบอบบางถึงกับชะงักงันกับภาพตรงหน้าซึ่งเป็นห้องอันโอ่อ่าและหรูหราอย่างที่เธอไม่เคยพบเห็นมันมาก่อนในชีวิต แต่แล้วความพรึงเพริดกลับแปรเปลี่ยนเป็นความหดหู่อย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าสถานที่แห่งนี้จะงดงามหรูหราสักปานไหนมันก็แค่ ฮาเร็ม ของเจ้านายที่ไม่ต่างจากคุกอันงดงามไว้กักขังหัวใจของเธอก็เท่านั้น เดือนลดาตรงไปยังตู้เสื้อผ้าและค่อย ๆ เปิดมันออก

เรียวปากอิ่มสวยเผยอออกเมื่อเห็นว่าภายในนั้นเต็มไปด้วยชุดซึ่งเป็นผ้าบาง ๆ แบบซีทรูและมันทำให้เธอรู้สึกขัดใจแม้พยายามหาชุดที่คิดว่าเหมาะสมกับเธอเท่าไหร่หากแต่ก็หาไม่เจอ

“อะไรกันนี่...มีแต่ชุดแบบนี้ทั้งนั้นเลย...บ้าที่สุด!”

หญิงสาวบ่นกับตัวเองด้วยความหงุดหงิดแต่ก็จำต้องหยิบชุดออกมาชุดหนึ่ง เป็นชุดกระโปรงผ้าชีฟองบาง ๆ แบบแปลก ๆ เหมือนนางระบำที่เธอเคยเห็นในหนังตะวันออกไม่มีผิด

หรือเอเดรียนจะมีรสนิยมชอบให้ผู้หญิงในฮาเร็มของเขาแต่งตัวแบบนี้ หญิงสาวรู้สึกขัดใจแต่ก็ต้องผัดเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เป็นชุดอย่างที่เจ้านายของเธอต้องการ

“คุณสามารถเดินไปรอบ ๆ คฤหาสน์ของคุณสมิธได้ตามใจ ที่ที่เขาชอบอยู่คือสระน้ำด้านหลังของคฤหาสน์หลังนี้ครับ”

คำพูดของโบทำให้หญิงสาวฉุกคิด เมื่อเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วเดือนลดาก็รู้สึกว่าถึงจะดึกดื่นป่านนี้แต่เธอก็อยากรู้ว่าสถานที่ที่โบกล่าวถึงนั้นจะเป็นอย่างไร อาจเป็นสระน้ำที่คลาคล่ำไปด้วยนางในฮาเร็มของเอเดรียนก็เป็นได้

          ร่างบอบบางในชุดเนื้อผ้าบางเบาแถมเปิดโชว์หน้าท้องเดินออกจากห้องและเดินไปรอบคฤหาสน์กระทั่งเธอเห็นสถานที่หนึ่งเป็นที่ซึ่งแสงไฟสปอร์ตไลต์ส่องสว่างทำให้เห็นประกายระยิบระยับของสระน้ำที่สะท้อนอยู่ตรงกลางล้อมรอบด้วยต้นปาล์มขนาดใหญ่      

บทที่ 6

ที่นั่นเดือนลดาไม่เห็นใคร ไม่มีเงาของผู้หญิงในฮาเร็มของเอเดรียนอย่างที่เธอคิด มีแต่สระน้ำรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ถูกสร้างขึ้นอย่างงดงามน่าอัศจรรย์ล้อมรอบด้วยต้นปาล์มและพรรณไม้เบ่งบานในยามค่ำคืน

หญิงสาวก้าวไปหยุดที่ขอบสระและเห็นว่ามีฟูกนอนกับหมอนอิงราวกับที่พักผ่อนส่วนตัวอันโอ่อ่าของพระราชาในราชวังตะวันออก การตกแต่งรอบ ๆ เป็นแบบตะวันออกทั้งสิ้น แต่แม้ไม่เห็นใครที่นั้นหญิงสาวก็ยังอดคิดไม่ได้อยู่ดีว่าอาจมีใครอยู่ที่ไหนสักแห่งในคฤหาสน์กลางทะเลทรายแห่งนี้

“มิสเมย์”

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้งตกใจ เธอหันกลับไปมองและพบว่าเจ้าของคฤหาสน์ยืนอยู่ที่ขั้นบันไดลงมายังสระน้ำ เอเดรียนอยู่ในเสื้อเชิ้ตขาวปลดกระดุมลงมาสองสามเม็ดเผยให้เห็นไรขนบนกล้ามเนื้อหน้าอกแกร่งและสวมกางเกงแสล็ค