ตอนที่ 6
1082 Words
เอเดรียนก้าวลงมาอย่างช้า ๆ ขณะเดียวกันนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลคู่คมก็จับจ้องอยู่ที่เรือนร่างโค้งเว้าของหญิงสาวภายใต้ชุดเปิดหน้าท้องเนื้อผ้าบางเบา เดือนลดาดูราวกับนางระบำหน้าท้องอย่างไรอย่างนั้น
แต่รูปร่างของเธอเล็กบางตามแบบฉบับของสาวเอเชีย เรือนผมสีดำขลับยาวสยายขับความงดงามให้เปล่งประกายท่ามกลางแสงสปอร์ตไลต์และแสงจันทร์ หญิงสาวมองชายหนุ่มและกล่าวอย่างประหม่า
“โบบอกกับฉันว่าคุณจะมาถึงอีกสี่ชั่วโมง...เขาบอกกับฉันว่าฉันสามารถที่จะเดินไปไหนมาไหนได้ทุกที่ในคฤหาสน์หลังนี้”
“นี่เป็นที่พักส่วนตัวของผม” เขากล่าวขณะเดินเข้ามาหาหญิงสาว เดือนลดาพยายามก้าวถอยเมื่อเขามาหยุดตรงหน้า แต่ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างสะกดความรู้สึกของเธอไว้ทำให้ก้าวขาแทบไม่ออก
“ผมคิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่ได้ตลอดหนึ่งเดือนที่คุณต้องมาเป็นผู้หญิงของผม...คิดว่าอย่างนั้น”
เดือนลดากวาดสายตาไปทั่วบริเวณนั้น แท้จริงเธอไม่อยากสบกับนัยน์ตาสีฟ้าทรงพลังคู่นั้นต่างหาก เพราะเมื่อได้จับจ้องครั้งใดก็ราวกับว่ามันทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหวอย่างประหลาด
“มิสเมย์...” เจ้าของเสียงทุ้มก้าวเข้าประชิดหญิงสาวที่ยืนตัวแข็ง ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาแทบจะเป่ารดถึงแก้มเธอได้อยู่แล้ว
“ผมสร้างที่นี่ขึ้นมาเพื่อใช้เป็นสถานที่ปลีกวิเวกจากโลกภายนอก มันอยู่กลางทะเลทราย อยู่ห่างจากลาสเวกัสและที่อื่น ๆ ในโลก ผมให้สถาปนิกออกแบบมันในสไตล์ตะวันออก มันดูเหมือนราชวังของสุลต่านผมเลยเรียกที่นี่ว่า ฮาเร็ม ยังไงล่ะ”
“แล้วพวกผู้หญิงของคุณล่ะคะ พวกเธอไปอยู่ที่ไหนกันหมด?”
คราวนี้หญิงสาวเผลอหันมาสบตากับเขาโดยไม่ตั้งใจ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่มีท่าทีกักขฬะกับเธอก่อนหน้านี้จะทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาข้างโดยไร้สาเหตุ เอเดรียนเลิกคิ้วและหันไปมองรอบ ๆ
“คุณหมายถึงใคร หรือว่า...”
ชายหนุ่มกล่าวไม่ทันจบประโยคก็มีแม่บ้านเป็นหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาเพื่อเสิร์ฟไวน์ให้ทั้งสอง เดือนลดาจำต้องหยิบแก้วใส่ไวน์สีแดงก่ำตามเอเดรียนอย่างจำใจก่อนที่แม่บ้านของเขาจะออกไปจากที่นั้น
“ถ้าคุณหมายถึงเดซี่ล่ะก็ คุณเรียกใช้เธอได้ทุกเวลา”
“ไม่ใช่นะคะ” เธอแย้ง “ฉันหมายถึงผู้หญิงในฮาเร็มของคุณ อาจจะเป็นดารา นางแบบ หรือใครก็ได้ที่มาปรนเปรอและทำให้คุณมีความสุข”
“ฮาเร็มของผมไม่จำเป็นต้องมีผู้หญิงมากขนาดนั้น” เขาว่าพลางกระดกแก้วไวน์เข้าปากดื่มมันพรวดเดียวหมดแก้ว
“แค่คุณอยู่ที่นี่ ดื่มไวน์เป็นเพื่อนผมคนเดียวก็เกินพอ”
“ฉันดื่มไวน์ไม่เป็นหรอกค่ะ...ต้องขอโทษด้วย...ฉัน...”
เสียงนั้นราวกับลอยหายไปในอากาศเมื่อแก้วไวน์ในมือของเธอถูกเอเดรียนคว้าไปไว้ในมือ
“แต่ถ้าคุณมาอยู่ที่นี่คุณต้องหัดดื่มมัน!”
เดือนลดามองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ชายหนุ่มกระดกแก้วไวน์ของเธอที่อยู่ในมือของเขาเข้าปากอีกคำรบก่อนจะเขวี้ยงมันลงในสระแล้วดึงร่างเล็กเข้าไปไว้ในอ้อมแขน
“เอเดรียน...คุณจะทำ...” อีกครั้งที่หญิงสาวพูดไม่ทันจบประโยคเพราะกลีบปากนุ่มที่เผยอออกในจังหวะนั้นถูกปากหยักหนาประกบปิดไว้แน่น เดือนลดารู้สึกถึงสิ่งที่เอเดรียนถ่ายเทเข้ามาในปากของเธอจากปากของเขา รับรู้ถึงรสฝาดของน้ำสีแดงก่ำที่เขาเอามันเข้าปากตัวเองเมื่อครู่
ร่างเล็กสั่นทิ้มเมื่อต้องกลืนเอาไวน์ที่เธอไม่เคยแตะต้องมาก่อนในชีวิต รสชาติของมันฝาดเฝื่อนในตอนแรกที่สัมผัสลิ้นแล้วเปลี่ยนเป็นหวานนุ่มในเวลาต่อมา
ไวน์จากปากของเขาไหลเข้าไปในลำคอของเธอจนหมด และความรู้สึกต่อมาของเดือนลดาคือความอบอุ่นวูบวาบอยู่ในช่องท้อง ไวน์ในปากของทั้งสองหมดไปแล้ว แต่เอเดรียนก็ยังไม่ยอมถอนริมฝีปากของเขาออกจากกลีบปากนุ่มของเธอ
ชายหนุ่มรู้สึกเคลิบเคลิ้มกับความหอมหวานในอุ้งปากของหญิงสาว มันอุ่นซ่านเมื่อผสมแอลกอฮอล์ดีกรีอ่อนก็ยิ่งกระตุ้นเร้าความรู้สึกของชายหนุ่มให้ยิ่งร้อนรุ่มขึ้นทุกขณะ
ใช่...เขาร้อนรุ่มมาตั้งแต่ตอนที่เห็นเดือนลดาครั้งแรกในสมิธ ไฮเอนด์ หญิงสาวชาวเอเชียตัวเล็กที่ความสวยหวานและเรือนร่างนุ่มนิ่มของเธอทำลายความโกรธเคืองที่มีต่อฮอลลี่
และเดือนลดาเองก็ดูเหมือนกำลังอ่อนเปียก เขาจูบเธอเป็นครั้งที่สอง มันทำให้เธอวาบหวาม หวั่นไหว ร่างกายของเธอกำลังควบคุมไม่ได้แม้เป็นจูบดูดดื่มจากผูชายที่แสดงความหยาบร้ายกับเธอตั้งแต่พบกันครั้งแรก
บทที่ 7
เอเดรียนค่อย ๆ ถอนริมฝีปากของเขาออกแต่ปากหยักหนาก็ยังอดที่จะอ้อยอิ่งอยู่บนกลีบปากละมุนไม่ได้ เขาลิ้มเลียรสไวน์แสนหวานบนเรียวปากของหญิงสาวที่ยังเผยอออกในขณะที่เธอยืนนิ่งเหมือนต้องมนต์สะกดจากพ่อมดหนุ่มรูปงาม
“เอเดรียน...” พอรู้สึกตัวอีกครั้งเธอก็ครางชื่อของเขาเบา ๆ ในลำคอ ความรู้สึกบางอย่างพุ่งปรี๊ดขึ้นมาในทันทีทันใด ทั้งโกรธระคนอับอายที่เขาทำเหมือนเธอไม่หัวใจกระนั้น
“เป็นยังไงบ้างล่ะ สำหรับการดื่มไวน์ครั้งแรก”
ชายหนุ่มถามและไม่ยอมปล่อยให้ร่างเล็กบอบบางเป็นอิสระจากวงแขนแกร่ง เดือนลดาเม้มปากเข้าหากันก่อนพยายามดันฝ่ามือยันหน้าอกของเขาไว้
“ปล่อยนะคะ เอเดรียน...ฉันจะกลับไปที่ห้อง”
“คุณไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งสิ้นนะถ้าผมยังไม่ได้สั่ง!” เขาเสียงกร้าว “นี่มันเป็นฮาเร็มของผม และอย่าลืมซีว่าคุณก็เป็นผู้หญิงของผมด้วย คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะว่ารสชาติของไวน์ที่คุณลองลิ้มมันครั้งแรกเป็นยังไง”
“ไม่ค่ะ...ยังไงฉันก็ไม่ชอบมันอยู่ดี”
- Writer
