เอเดรียนยังไม่ยอมหยุดตัวเองทั้งที่เขาก็ทรมานไม่ต่างจากหญิงสาว แต่มันเป็นความทรมานที่เขายินดี ร่างกายของเขากำลังถูกหญิงสาวดูดกลืนลึกเข้าไปเรื่อย ๆ
“เอเดรียน...คนใจร้าย...ทำไมคุณไม่หยุด...โอ...ฉันเจ็บเหลือเกิน”
เดือนลดาโหยไห้และมันทำให้เอเดรียนรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ แต่เขายับยั้งตัวเองไม่ได้ ร่างกายของเขาต่างหากที่จะแตกเป็นเสี่ยงหากหยุดยั้งตัวเองเสียตอนนี้
“ไม่...มิสเมย์...ได้โปรด...อย่าให้ผมหยุด...พระเจ้า”
เขาส่งเสียงครางบ้างและดูเหมือนจะดังกว่าเธอด้วยซ้ำ ความแข็งแกร่งของเขากำลังเสียดแทรกเข้าไปในกลีบดอกไม้บอบบางที่ชุ่มฉ่ำน้ำ แล้วทุกอย่างก็หยุดลงอีกครั้งเมื่อความแข็งขันถูกดันเข้าไปในกลีบนุ่มแคบลึกจนหมด
“อา...อา” เอเดรียนลูบน้ำที่กระฉอกใส่หน้าเขาจนเปียกปอนจากการเคลื่อนไหวเมื่อครู่ พอเขาหยุดขยับก็ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดใน
