บทที่ 16
“โอ!...มินนี่...หนูกลับมาแล้วหรือจ๊ะ แม่รอคอยหนูนานมากเลยล่ะรู้มั้ย”
เสียงของหญิงวัยกลางคนเจ้าของใบหน้ารูปไข่ใต้กรอบเรือนผมสี บลอนด์เงินรูปร่างบอบบางดังขึ้นทันทีที่เห็นว่าใครเปิดประตูเข้ามาในห้องเช่าของอพาร์ตเมนท์ซึ่งอยู่แถบชานเมืองแอตแลนต้า
“แม่คะ” เดือนลดาเรียกฮอลลี่ที่เดินเข้ามาหาและกอดเธอไว้แน่นพร้อมรอยยิ้ม
“โอ...มินนี่...แม่นึกว่าลูกจะไม่กลับมาหาแม่อีกแล้ว ลูกไปลาสเวกัสตั้งสองอาทิตย์จนเจ้าของร้านเบอร์เกอร์ตามมาถามแม่ที่บ้านเลยล่ะรู้มั้ยจ๊ะ”
“หนูขอโทษทีนะคะแม่...เอ้อ...”
“มานี่มา” ฮอลลี่แทรกขึ้นโดยไม่ฟังว่าลูกสาวบุญธรรมของเธอจะกล่าวอะไร หญิงวัยกลางคนซึ่งยังมีใบหน้างดงามสดใสลากมือหญิงสาวเข้าไปในห้องรับแขกบ้านก่อนจะหายเข้าไปในครัว
เดือนลดายังละล้าละหลัง เธอหันกลับไปที่ประตูห้องก่อนลอบถอ
