ของขวัญของหัวใจ

“สวัสดีครับเฮีย” “สวัสดีครับลุงเพิ่ม ช่วงนี้คนเยอะ เหนื่อยหน่อยนะ” “สบายมากครับเฮีย ไม่ต้องห่วงครับ” “วันหยุดสงกรานต์รอรับโบนัสเลยนะ” “ขอบคุณครับเฮีย เชิญครับ” ชายสูงวัยผู้ทำหน้าที่ดูแลลานจอดรถของสถานบันเทิงชื่อดัง ซึ่งตั้งอยู่ชานเมืองของกรุงเทพมหานคร ยกมือไหว้ผู้เป็นเจ้าของสถานที่อย่าง “เฮียพล” หรือ พลวัต ชายที่มีพร้อมทั้งหน้าที่การงานและทรัพย์สมบัติ แต่ยังคงความโสดไว้จนอายุสามสิบแปดปี แต่แม้ว่าวัยจะล่วงเลยเข้าใกล้เลขสี่ แต่ความหล่อและรูปลักษณ์ที่ดู คมเข้ม ทำให้สาวๆ ที่ได้พบเจอเขาต่างหลงใหล จนลืมเรื่องอายุไปอย่างสนิทใจ เมื่อเสียงเครื่องยนต์ของรถราคาหลายล้านบาทสมกับฐานะของพลวัตดับลงในที่จอดรถประจำตำแหน่ง เขาก็เดินเข้ามาในสถานที่ที่สร้างรายได้ให้เขาเป็นกอบเป็นกำ เสียงทักทายและการยกมือไหว้ของพนักงานหลากหลายหน้าที่ ทำให้เขาเลือกที่จะพยักหน้าและส่งยิ้มน้อยๆ ตอบรับคนเหล่านั้นแทนที่การรับไหว้ เพราะถ้าจะให้เขามีมารยาทกับทุกคน มีหวังเขาคงต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง ในการเดินไปถึงห้องทำงานที่ตั้งอยู่บนชั้นที่สี่แน่ๆ “สวัสดีครับเฮีย ทำไมวันนี้มาเร็วจังครับ ยังไม่หกโมงเย็นเลย”    ชัชชัย ผู้เป็นเลขาส่วนตัวของเขา ทำความเคารพและเดินตามเจ้านายเข้าไปในห้องทำงานด้วยความสงสัย “ทำไมวะ กูต้องมาตรงเวลาเป๊ะๆ เหรอ” พลวัลตอบกลับด้วยคำพูดที่ดูเหมือนจะไม่พอใจคนถาม แต่ใบหน้าเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เฮียจะมากี่โมงก็ได้ครับ ผมแค่ถามแปลกใจเฉยๆ เพราะนี่มันเพิ่งจะสี่โมงเย็นเอง” “ตื่นมาเข้าห้องน้ำแล้วนอนไม่หลับ ไม่รู้จะไปไหน ไม่รู้จะทำอะไร เลยมาทำงานเลยแล้วกัน เมื่อคืนฉันยังเคลียร์งานไม่เสร็จด้วย” “อ๋อ ผมก็คิดว่าเฮียเจอคุณแม่บ่นเรื่องลูกสะใภ้เหมือนทุกวัน”     ชัชชัยถามอย่างรู้ทัน เขาทำงานกับพลวัตมาหกปี เรียกได้ว่ารู้เรื่องราวชีวิตของกันและกันมากพอที่จะถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้ได้ “ใช่!” “ทำไมไม่บอกไปล่ะครับ ว่าเฮียยังไม่เจอคนที่ถูกใจ” “ขี้เกียจจะพูดแล้วว่ะชัช ฉันเจอผู้หญิงมาเยอะ สุดท้ายก็เหมือนๆ กันหมด เห็นแก่เงินบ้าง พูดไม่รู้เรื่องบ้าง จมูกโด่งเกินไปบ้าง หน้าอกใหญ่เกินไปบ้าง ไม่มีใครพอดีสักอย่าง” “ฮ่าๆ ก็เฮียทำงานแบบนี้ ก็ต้องเจอแต่ผู้หญิงที่รักสวย รักงามมากเป็นพิเศษ เฮียทำงานตอนกลางคืน ก็เจอแต่ผู้หญิงที่ใช้ชีวิตตอนกลางคืน กว่าเฮียจะได้กลับไปนอน กว่าจะตื่นขึ้นมา ผู้หญิงที่ใช้ชีวิตตอนกลางวัน เค้าก็เตรียมกับบ้านไปนอนกันหมดแล้ว” คำว่าทำงานแบบนี้ ที่ชัชชัยพูด เขาหมายถึงสถานบันเทิงแห่งนี้ หรือจะเรียกให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือผับ ที่ที่ทุกคนสามารถมาหาความสุขจากเสียงเพลง เครื่องดื่ม อาหารปาก และอาหารตา “เฮ้ย! มันไม่ได้เกี่ยวกับผู้หญิงทำงานตอนกลางวันหรือกลางคืน ประเด็นมันอยู่ที่ กูยังไม่เจอคนที่ถูกใจ ถ้ากูถูกใจ จะทำงานกลางวันหรือกลางคืน มันต้องไม่เป็นอุปสรรคอยู่แล้ว” “งั้นก็ลองเลือกดูสักคนสิครับ ไปไหมเฮีย ผมจะพาไปห้องแต่งตัว ตอนนี้สาวๆ เริ่มเข้ามาทำงานแล้วนะครับ” “กูไม่ยุ่งกับผู้หญิงของลูกค้า มึงลืมเหรอ” “ไม่ลืมหรอกครับเฮีย ผมแค่ถามดู เผื่อว่าเฮียจะเปลี่ยนใจ” ชัชชัยบอกอย่างเย้าแหย่ ผู้หญิงของลูกค้า คือพนักงานสาวสวยในร้านที่คอยทำหน้าที่ดูแลแขกของร้านนั่นเอง “ไร้สาระไอ้ชัช ไปๆ มีอะไรก็ไปทำ ฉันจะเคลียร์งานต่อ” “อ่อ! เฮียครับ ผมรบกวนเฮียไปเดินเล่นสักสิบห้านาทีได้ไหมครับ พอดีว่าวันนี้เฮียมาเร็วเกินไป ยังไม่ได้ทำความสะอาดห้องทำงานเลยครับ” ชัชชัยมองดูนาฬิกา เมื่อเห็นว่าถึงเวลาที่แม่บ้านจะต้องเข้ามาทำความสะอาดก็รีบบอกเจ้านาย “ให้ป้านิดแกเข้ามาเลยก็ได้ ฉันจะเซ็นเอกสารแล้วค่อยออกไป” พลวัตตอบสบายๆ เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่ป้านิดผู้เป็นแม่บ้าน จะเดินเข้า เดินออกในห้องทำงานของเขา เธอเป็นแม่บ้านที่นี่ตั้งแต่เปิดวันแรก จนกระทั่งวันนี้ ซึ่งผ่านมาเกือบเจ็ดปีแล้ว และป้านิดก็เป็นหนึ่งในคนที่เขาไว้ใจมากที่สุดรองลงมาจากชัชชัย “เอ่อ... คือว่าป้านิดปวดหัวเข่า ไม่ได้มาทำงานอาทิตย์นึงแล้วครับ” “...แล้วใครมาทำงานแทนป้านิด” พลวัตวางมือจากแฟ้มเอกสารที่กำลังจะเซ็นแล้วถามชัชชัยด้วยความสงสัย เนื่องจากอาทิตย์ที่ผ่านมาตรงกับช่วงวันหยุด ลูกค้าที่เข้ามาหาความสุขที่นี่จึงเยอะขึ้นเป็นเท่าตัว เขาไม่มีเวลาใส่ใจกับเรื่องอื่นๆ มากนัก จะมีก็แต่แจกันดอกไม้บนโต๊ะ ที่หลายวันก่อนมันแปรเปลี่ยนจากดอกไม้ปลอมๆ ฝุ่นเกาะ เป็นดอกไม้สด สีสันสวยงามและมีกลิ่นหอม แต่มันก็ไม่ได้สำคัญมากพอที่จะให้เขาถามถึงรายละเอียดและที่มาของมัน “หลานสาวป้านิดครับเฮีย... ผมทดสอบดูแล้วครับ ไว้ใจได้ ไม่มีอะไรหายไปจากห้องทำงานของเฮียแน่นอน” ชัชชัยกลัวว่าพลวัตจะตำหนิที่เอาใครก็ไม่รู้มาทำงานแทนป้านิด แต่เขาก็ไม่ได้ไว้ใจใครง่ายๆ และได้ทดสอบความซื่อสัตย์ของหลานป้านิดอยู่หลายครั้ง ไม่ว่าจะแกล้งทำเงินตกไว้ที่พื้น เธอก็นำมาคืนให้เขา ครบถ้วนทุกบาท ทุกสตางค์ หรือจะแกล้งวางแฟ้มเอกสารที่เขียนว่าลับเฉพาะไว้บนโต๊ะทำงานของพลวัต เธอก็ไม่มีท่าทางอยากรู้อยากเห็น แต่กลับเดินมาหาเขา และรบกวนให้ย้ายแฟ้มเอกสารต่างๆ วางไว้ให้อยู่ถูกที่ถูกทาง เพราะไม่อยากจับต้องหรือรับรู้เรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเอง และสิ่งที่ทำให้ชัชชัยประทับในตัวเธอไม่น้อย คือเธอไม่รับเงินค่าจ้างจากเขา ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอมาแทนป้าที่เดินไม่ไหว ไม่ได้ทำงานเพื่อตัวของเธอเอง ก๊อก ก๊อก ก๊อก “รบกวนเฮียออกไปเดินเล่นสักสิบห้านาทีดีกว่านะครับ เดี๋ยวห้องสะอาดเมื่อไหร่ ผมจะรีบไปตามเฮียกลับมาตากแอร์เย็นๆ ครับ” ชัชชัยบอกพลวัตอีกครั้ง และเดินไปเปิดประตูให้แม่บ้านสมัครเล่นเข้ามาในห้องทำงาน “ขอโทษค่ะ... หนูออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้ค่ะ” เธอก้มหน้าบอกชัชชัย เมื่อเห็นว่าตอนนี้ยังไม่สะดวกเข้าไปทำงานหน้าที่ เนื่องจากมีเจ้าของห้องทำงานนั่งอยู่ด้วย “เดี๋ยว!” พลวัตรั้งเธอไว้ด้วยเสียงทรงอำนาจ เขาพยายามจะมองหน้าเธอให้ชัด แต่ตัวของเลขาก็ยืนบังจนเขามองแทบไม่เห็นอะไรเลย “เข้ามาสิน้องขวัญ” ชัชชัยหลีกทาง พร้อมกับช่วยเข็นรถที่มีอุปกรณ์ทำความสะอาดต่างๆ เข้ามาในห้อง “สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้พลวัตอย่างอ่อนน้อม ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา การมาทำงานแทนป้านิดหนึ่งอาทิตย์นั้น เป็นเวลามากพอที่เธอจะได้ยินเรื่องราวของผู้ชายที่กำลังมองหน้าเธออยู่ เขาจริงจังกับการทำงาน ไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่ง หากทำให้เขาอารมณ์เสีย ก็เตรียมตัวหางานใหม่ และเมื่อได้สบตากับเขา เธอก็ได้รับรู้อีกอย่างว่า สิ่งสุดท้ายที่พนักงานที่นี่พูดนั้นเป็นเรื่องจริง... ไม่ว่าเขาจะดุหรือน่ากลัวมากแค่ไหน ความมีเสน่ห์ของเขา จะทำให้ลืมไปเองว่าเขาน่าเกรงขามมากเพียงใด “เป็นหลานป้านิดใช่ไหม” พลวัตนั่งกอดอกถามเธอ “ค่ะ” “ชื่ออะไรล่ะ เรียนอยู่ปีไหน เรียนคณะอะไร” เขาถามต่อโดยไม่ละสายตา ที่เขารู้ว่าเธอยังเรียนอยู่ เพราะภายใต้ผ้ากันเปื้อนนั้นเป็นเสื้อนักศึกษาสีขาว และกระโปรงพลีทสีดำ ยาวเลยเข่าลงมาเล็กน้อย “ชื่อของขวัญค่ะ เรียนอยู่ปีสาม คณะคหกรรมศาสตร์ค่ะ” “คหกรรม?” พลวัตถามกลับด้วยความคาดไม่ถึง เขาขาดเดาไว้ว่า เด็กผู้หญิงที่สูงเกินมาตรฐาน ดวงตากลมสวย จมูกโด่งรับกับหน้าผากและปากสวยได้รูปอย่างเธอ คงจะเรียนนิเทศศาสตร์ เรียนแฟชั่นดีไซน์ หรือไม่ก็อะไรที่ห่างไกลจากการเป็นผู้หญิงที่ชอบเข้าครัวทำอาหาร “...ค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ เพราะสายตาที่มองเธออย่างประเมินตั้งแต่หัวจรดเท้านั้นทำให้เธอเกิดอาการประหม่า “แล้วป้านิดเป็นยังไงบ้าง” พลวัตเปลี่ยนเรื่องและลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินมาถามเธอใกล้ๆ “ป้านิดปวดเข่าค่ะ เดินนานๆ ไม่ค่อยไหว” “ไปหาหมอหรือยัง” “ไปหาหมอมาแล้วค่ะ” “แล้วหมอว่ายังไงบ้าง” “หมอให้ยามาทานและรอดูอาการค่ะ ถ้าไม่ดีขึ้น คงต้องผ่าตัดหัวเข่า” “แปลว่าป้านิดคงไม่ได้มาทำงานอีกหลายวันเลยใช่ไหม” “ค่ะ หนูจะทำงานแทนป้านิดเองค่ะ ป้านิดบอกหนูว่า ถ้าเจอคุณ ให้หนูบอกคุณว่า ป้ายังไม่อยากลาออกค่ะ ถ้าหายดีแล้ว ป้าจะกลับมาทำงานเหมือนเดิมค่ะ” “โอเค เก็บกวาดเสร็จแล้วก็ไปบอกชัชชัยแล้วกัน ฉันจะได้กลับเข้ามาทำงาน” “ค่ะ” ของขวัญก้มหน้ารับคำสั่ง ส่วนพลวัตที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง ก็สังเกตเห็นดอกไม้กุหลาบที่ถูกห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ วางอยู่ในรถเข็นทำความสะอาด และหันมามองเด็กผู้หญิงที่ยืนหันหลังให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป