ตอนที่4
982 Words
อ้อนรัก 4
(หมูหวาน)
สองวันผ่านไป
สุดสัปดาห์นี้ ฉันเลือกกลับบ้านที่ชลบุรีเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ เรื่องที่ผ่านมาช่วงนี้มันทำให้พลังชีวิตฉันแทบติดลบเลยทีเดียว
“ไง ลูกหมูของป๊า คิดถึงจัง นานแค่ไหนแล้วนะที่ลูกหมูไม่ยอมมาหาป๊า”
“ป๊าอย่าเว่อร์ค่ะ วันก่อนเราพึ่งไปทานข้าวกันเองแล้วนี่คุยธุระเสร็จแล้วหรอคะ”
“เรียบร้อย ลูกจำร้านเก่าๆที่ลูกขอให้ป๊ารับซื้อเพื่อช่วยลุงคนนั้นเมื่อสิบปีก่อนได้มั๊ย”
“อ๋อจำได้ค่ะ ลุงเขาก็เสียไปนานแล้ว ไม่รู้ป่านนี้ร้านจะโทรมแค่ไหนนะคะ”
“ก็โทรมเยอะอยู่ ป๊าเลยตัดสินใจขาย”
“ห๊ะ ป๊าว่าไงนะคะ”
- [ ] ฉันเงยหน้าถามป๊าด้วยความตกใจ
เล่าให้ฟังก่อนล่ะกันคือร้านนั่นนะเป็นร้านขายพวกขนมไทยของคุณลุงท่านนึงเป็นร้านเล็กๆน่ารักซึ่งฉันเลิฟมาก ชอบไปนั่งเล่นบ่อยๆ
- [ ] สุดท้ายลุงแกโดนลูกหลานทิ้งแล้วเอาเงินไปหมด ตอนนั้นฉันเลยขอให้ป๊ารับซื้อร้านลุงไวและให้ลุงขายต่อ
“ไม่ขาย มันก็จะกลายเป็นที่รกร้างไร้ประโยชน์นะลูก”
“ป๊าก็ควรปรึกษาหนูบ้าง แล้วนี่ป๊าขายให้ใครคะ เขาเป็นคนดีรึเปล่า”
“ลูกหมูใจเย็นๆสิลูก”
“ตกลงป๊าขายให้ใครคะ”
“ขายให้ฉันเอง” เสียงแบบนี้มัน ขวับ
นายมาเฟียนั่น!!! บุคคลที่ทำให้ชีวิตช่วงนี้ของฉันมีแต่ความจัญไร ไอมาเฟียโครตเลววว
“ไงครับ ลูกหมู”
แง ฉันเกลียด เกลียดหน้าหล่อเปื้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นที่สุด
“อ้าวนี่ รู้จักกันหรอ”
ป๊าถามขึ้นมองฉันและมาเฟีย(จำชื่อไม่ได้สักที)คนนั้นสลับกัน
“ครับเสี่ย พอดีผมเจอเธอที่งาน อุ๊ป XoX “
ฉันรีบกระโดดตะครุบปากเขาด้วยความรวดเร็ว คืนป๊ารู้ว่าฉันไปทำงานเป็นพริตตี้ ป๊าฆ่าฉันตายพอดี
“งานประมูลเพชรเมื่ออาทิตย์ก่อนหนะค่ะ”
เขาเลิกคิ้วมองฉันนิดนึง พยายามจะเเกะมือฉันออก ฉันเลยหยิกเข้าที่เอวสอบก่อนจะลากเขาออกมา
“ลูกจะพาคุณภาคินไปไหนหนะ???”
ฉันไม่ได้หันไปตามป๊าเพราะกำลังรวบรวมพละกำลังลากผู้ชายตัวหนักเท่าช้างขึ้นบันได
“ลูกหมู ลูกจะลากผู้ชายเข้าห้องไม่ได้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป๊า เขาเป็นตุ๊ด”
ฉันรีบตะโกนตอบและรีบดันคนตัวสูงเข้าไปในห้องนอนก่อนจะปิดประตูเสียงดัง
ปัง!!
“ฉันไม่ได้เป็นตุ๊ด!! เธอก็รู้ดีนะ”
ทันทีที่ปิดประตูเขาก็ตวาดเสียงดังก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ในตอนหลัง
“อี๋ เก็บสายตาแบบนั้นไปเลยนะ นายมาที่นี่ทำไม”
“มาเซ็นสัญญา”
ใช่ ฉันต้องเคลียร์เรื่องสัญญาซื้อขายร้านนั่น ฉันไม่ยอมให้ตกอยู่ในมือคนเลวแบบเขาหรอก
“ฉันต้องการร้านคืน”
“ขอโทษนะ ฉันซื้อมาเรียบร้อยแล้ว”
“รู้แล้ว ฉันเลยต้องการซื้อมันคืน”
เมื่อฉันพูดจบ เขาก็เดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ เรื่อยๆ ฉันเองเลยต้องถอยหลังหนีเขาจนหลังชนประตู
แขนแกร่งสองข้างยกขึ้นคร่อมตัวฉันไว้ก่อนที่เจ้าของแขนจะก้มลงกระซิบข้างหูฉัน
“เป็นเมียฉันสิ ทรัพย์สินเราจะได้แบ่งครึ่งกัน”
ตึก ตัก ตึก ตัก
บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้ล่ะ ฉันต้องผลักเขาออกสิ ใช่ ต้องผลักเขาออก
“ถอยออกไป”
“หึหึ เธอหน้าแดงน่ารักดีนะ”
ฉันง้างมือขึ้นสูงหมายจะฟาดลงบนหน้าเขาแต่ครั้งนี้อีกคนกลับรับฝ่ามือฉันได้อย่างง่ายดาย
“ฉันมีเรื่องอยากขอโทษเธอ”
“อะ อะไร”
พยายามแล้วนะ ฉันพยายามบังคับตัวเองให้เสียงไม่สั่นแล้ว
“ขอโทษที่เข้าใจเธอผิดและว่าเธอ”
“เหอะ ช่างมันเถอะ ถือว่าทำทานให้หมา”
ฉันแอบเห็นเขากัดฟัดกรอด สงสัยจะโกรธที่ฉันหลอกด่า แต่ใครจะสน ฉันเดินกระแทกไหล่เขา ตั้งใจจะเดินออกไปให้ห่างเขาที่สุดแต่กลับโดนอีกคนดึงแขนไว้
“วันนั้นฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ เธอสลบไปก่อน”
“แต่ฉันรู้สึก”
“แค่นิ้วเอง ฉันแค่จะแกล้งเธอเพราะเธอดื้อ”
กรี๊ด นี่แสดงว่าฉันยังไม่เสียความซิงใช่มั๊ย วู้ว อุส่าต์เครียดมาตั้งหลายวัน
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นายไม่ควรทำ”
“ก็มาขอโทษแล้วนี่ไง”
เชอะ ฉันสะบัดหน้าใส่เขา เรื่องแบบนี้มันขอโทษแล้วจะหายกันรึไง
ฟอด ฟอด
สัมผัสที่แก้มส่งผลให้ฉันหันไปมองอีกคนตาโต
“อย่าโกรธเลยนะ ลูกหมูของเค้า”
“คะ ใคร ใครเป็นลูกหมูของนาย ฉันไปเป็นตอนไหน!!”
“ก็ตั้งแต่เธอทำท่างอนฉันนี่แหละ”
“มั่วล่ะ ใครงอน”
“หึหึ”
“ชิ ออกไปเลย ใครให้นายเข้ามา”
“เธอเป็นลากฉันเข้ามาเองนะ”
เออวะ จริงด้วย ฉันเป็นคนลากเขาเข้ามาเองนี่นา แต่ตอนนั้น สถานการณ์มันบังคับอะ
“หึ จ้องขนาดนี้ คิดจะปล้ำฉันรึไง”
“กรี๊ด หยุดคิดอกุศลแบบนั้นนะ”
ฉันกรี๊ดร้องเหมือนคนเสียสติก่อนจะพยายามดันหลังอีกคนให้ออกจากห้อง
“อ๋อเรื่องร้านนั่น ทำให้ฉันพอใจสิ บางทีฉันอาจจะยกคืนให้เธอฟรีๆนะ”
เมื่อได้ยินข้อเสนอนั้น ฉันถึงกับชะงัก
“แต่ถ้าข้ามขั้นเป็นเมียฉันเลย เธออาจไม่ต้องเสียเวลามาทำให้ฉันพอใจนะ”
“ไอเลว”
ชิ ตอนแรกก็หลงนึกว่าเขาเป็นคนดี ที่ไหนได้ เขาก็ยังเป็นคนเลวแสนเจ้าเล่ห์อยู่วันยันค่ำ
————-
- Writer
