บทที่ 18
หนึ่งเดือนผ่านไป
(หมูหวาน)
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างฉัน นางสาวหมูหวานจะทนเป็นเบ๊ไอมาเฟียภาคินนั่นได้ถึงเดือน เหลืออีกแค่เดือนเดียวฉันก็จะได้ร้านที่ชลบุรีคืนแล้ว ยะฮู้ และวันนี้ก็เป็นเหมือนเฉกเช่นทุกเช้า ซึ่งฉันต้องเข้ามาทำอาหารเช้าให้ มาเฟียบ้าอำนาจอย่างเขา
กริ๊ง กริ๊ง
ตายยากจริง กำลังนินทาเลย
“ฮัลโหล”
“อยู่ไหนแล้วลูกหมู”
“จะเลี้ยวเข้าซอยล่ะเนี่ย นายจะโทรจิกทำไมทุกเช้าฮะ!?”
“หิวแล้วโว้ย ทำไมไม่ย้ายมาสักทีวะ”
“เหอะ ฉันไม่หลงกลนายหรอก แค่นี้นะ จะขับรถ”
ภาคินแมร่งเป็นอะไรไม่รู้ ทั้งงอแง ทั้งบังคับ ทั้งขู่เข็ญ ให้ฉันย้ายมาอยู่บ้านเขา แค่ทุกวันนี้ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันฉันยังรำคาญจะแย่ เจอแมร่งมันเกือบทุกเวลา เดี๋ยวให้ไปนู่นไปนี่ -_-
ไม่นานฉันก็มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ ฉันแวะเอากล้วยทอดให้การ์ดหน้าประตูก่อนจะขับเข้าไป
กริ๊ง กริ๊ง
“อะไรอีก”
ฉันกดรับก่อนจะพูดด้วยความเหนื่อ
