บทที่ 11
(ภาคิน)
“รีบมากรึไง”
“รีบสิ นี่เลทมาจะสองชั่วโมงแล้ว” ลูกหมูตัวเล็กหันมาพูดด้วยความรีบร้อน
“ฉันไปก่อนนะ”
“เดี๋ยว เข้าไปพร้อมกัน”
ผมดึงแขนเธอไว้ หมูหวานตวัดสายตามองผมเขม็ง แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ
วันนี้เป็นวันศุกร์ คนในร้านจึงเยอะเป็นพิเศษ ผมและหมูหวานเดินมาถึงทางเข้า ลูกน้องผมก็รีบวิ่งเข้ามาหา
“สวัสดีครับนาย”
“วันนี้เป็นไงบ้าง”
ระหว่างที่ผมกำลังคุยกับลูกน้องอยู่นั้น ลูกหมูตัวเล็กก็หันมาบอกลาผม ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในร้านด้วยความรวดเร็ว
“หมูหวานเดี๋ยว แมร่งเอ๊ย ดื้อจริง ๆ”
“ให้ผมตามไปไหมครับนาย”
ผมส่ายหน้าให้ลูกน้องแทนคำตอบ ก่อนจะหันมาคุยเรื่องงานต่อ
อย่างน้อยเธอก็ยังอยู่ในร้านของผม คงไม่มีอะไรหรอก หลังจากคุยงานกับลูกน้องเสร็จ ผมเลยเข้ามานั่งที่โต๊ะประจำของตัวเอง ซึ่งไฟว์นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“มึงนั่งยิ้มอะไรวะ”
ผมถามเพื่อน ขณะเดินมาถึงโต๊ะแล้วเห็นมันนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
“
