บทที่ ๑๐
กฤติกานั่งหน้าบึ้งในโถงใหญ่ ตรงหน้าเธอมีพระนมไมนาร่าและหญิงวัยสาวสะพรั่งใบหน้าคมคาย ที่จำได้ว่าคือพระสนมมัยมูนะห์เจ้าของตำหนักแห่งนี้ ใกล้เก้าอี้ที่พระสนมมัยมูนะห์นั่งนางทาสผิวคล้ำนั่งอยู่บนพรมทอมือเนื้อดีลายกุหลาบที่ปูเต็มโถงใหญ่ นางทาสผิวคล้ำเหลือบตาขึ้นมองกฤติกาเป็นระยะ แววตาเต็มไปด้วยแววเย้ยหยัน
บนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าของทุกคนมีตลับทองคำดุนลายละเอียด ตรงกลางฝังทับทิมสีแดงเข้มน้ำงามส่องสะท้อนแสงโคมเจียระไนที่ห้อยมาจากเพดาน ของมีค่าสิ่งนี้คือสาเหตุให้กฤติกานั่งหน้าบึ้ง มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปบนท่อนแขนที่เจ็บเพราะนิ้วแข็งๆ ของนางทาสผิวคล้ำเมื่อครู่ ทั้งยังเป็นผู้กล่าวหาว่าเธอแอบเข้ามาในตำหนักตอนที่ทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องละหมาด เพื่อขโมยของมีค่า ซึ่งก็คือตลับใบนี้
หญิงสาวผู้ถูกกล่าวหาไม่ทันสังเกตเลยว่าซัยตูนหยิบตลับนั้นมาจากไหน เมื่อนางกำนัลและทหารหญิงชายต่างกรูกันเข้าไปยังจุดที่เธอ
