Richter
"Ito na ang mga kailangan mo," sabi ko sabay lapag ng mga folders sa ibabaw ng kaniyang lamesa.
"Salamat," sabi niya sabay taboy sa akin.
Hindi ko talaga maiwasang hindi mangiti dahil nakakasanayan niya na ang pagsasabi ng salamat.
"Ano pa ang nginingiti-ngiti mo diyan? Hindi mo ba ako naririnig?" Ito na naman ang masungit niyang boses habang nakatutok sa pag-scan ng mga folders.
"Napapansin ko lang na… palagi ka nang nagsasabi ng thank you hindi lang sa akin pati na rin sa iba," pagpuna ko sa kaniya.
Tumigil siya sa kaniyang ginagawa at tiningnan ako sa mga mata.
"Ano'ng ibig mo na sabihin? Walang hiya ako dati at hindi marunong magpasalamat?" tanong niya sa akin.
"Kung iyan ang gusto mo na isipin ay wala na akong magagawa pa," sabi ko naman sa kaniya bago muling magpatulo
