เจ้าสาวบำเรอใจ

บทที่ 6

แม้จะเจ็บกับคำพูดเมื่อตอนกลางวันมากแค่ไหน แต่เธอก็ต้องปัดทิ้งออกจากหัว เพราะยังไงก็ต้องเจอกับพรรธน์ยศอยู่ดี และตอนนี้เธอก็มาบ้านกรีฑาเพื่อมาช่วยที่บ้านเตรียมมื้อเย็น นี่คือครั้งแรกที่จะได้ทานข้าวกับแม่ของสามีด้วย และเมนูกับข้าวทุกอย่างล้วนเป็นอาหารที่พรรธน์ยศชอบทั้งนั้น เธอถามแม่ของเขาว่าเขาชอบทานอะไรและรสชาติแบบไหน เธอก็ทำทุกอย่างเพื่อเอาใจเขา แม้จะรู้ดีว่าผลตอบแทนที่จะได้รับกลับมามีแต่คำพูดจาถากถางทำร้ายจิตใจ แต่ก็อยากทำให้เขาทาน

“เสร็จแล้วเหรอลูก” นิษฐาถามลูกสะใภ้ที่เพิ่งจัดจานข้าวกับเด็กรับใช้เสร็จพร้อมมองไปยังหมูผัดกะปิ แกงป่าไก่บ้าน น้ำพริกปลาย่างผักสด และหมูผัดขิงอ่อน

“ค่ะ คุณแม่ หนูทำเสร็จแล้วค่ะ ของหวานก็เสร็จแล้วนะคะ เป็นกระท้อนลอยแก้ว”

“ดูสิ หนูจอมสะใภ้แม่เก่งขนาดนี้แล้วพ่อแทคยังไม่สนใจอีก มันน่าตีนัก หนูจอมอดทนหน่อยนะลูก แม่เชื่อว่าวันข้างหน้าพ่อแทคต้องเห็นความดีในตัวหนูบ้างแหละ” นางเอ่ยให้กำลังใจลูกสะใภ้

“หนูก็หวังแบบนั้นค่ะ หวังว่าพี่แทคจะรักหนูบ้าง หรือไม่รักก็ได้ แต่ขอให้มองหนูแบบที่มองคนอื่นบ้างไม่ใช่มองด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อเหมือนทุกวันนี้”

“ไม่คิดมากนะลูก อย่าสนใจปากร้ายๆ ของลูกชายแม่เลย เตรียมเสร็จแล้วก็ไปถอดผ้ากันเปื้อนเถอะ เหมือนว่าพ่อแทคจะกลับมาแล้วนะ แม่ได้ยินเสียงรถน่ะ”

“งั้นหนูไปถอดผ้ากันเปื้อนก่อนนะคะ”

“จ้า รีบไปนะ เดี๋ยวแม่จะให้คนใช้ตักข้าวรอเลย นี่ก็หกโมงได้เวลาทานมื้อเย็นแล้ว เพราะทานมื้อเย็นอิ่ม แม่ต้องไปรอดูละครหลังข่าวน่ะ”

“ค่ะ คุณแม่” แล้วเธอก็เดินออกจากห้องรับประทานอาหารไปยังห้องครัว ส่วนนิษฐาก็หันไปสั่งเด็กรับใช้ตักข้าวรอลูกสะใภ้และลูกชายโดยไม่ลืมสั่งเด็กไปบอกพรรธน์ยศว่ามื้อเย็นพร้อมแล้ว ส่วนนางก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะที่เด็กรับใช้ดึงเลื่อนออกให้นั่ง

พรรธน์ยศมองกับข้าวบนโต๊ะอาหารแล้วก็น้ำลายไหลทันที เพราะแต่ละเมนูมีแต่ของโปรดของชอบเขาทั้งนั้นจึงไม่รอช้าที่จะดึงเก้าอี้ออกมานั่งเพื่อจะทานข้าว แต่พอจะหยิบช้อนกลางตักอาหารก็ถูกแม่ร้องห้ามไว้ก่อน

“อย่าเพิ่งสิพ่อแทค รอหนูจอมก่อน” นางบอกลูกชายและมือที่จับช้อนก็รีบชักกลับทันที

“ทำไมต้องรอคนไม่รักษาเวลาด้วยครับ” เขาตอบกลับโดยไม่รู้ว่ากับข้าวตรงหน้าเป็นฝีมือของจอมใจ

“ต้องรอสิ เพราะหนูจอมเป็นคนทำกับข้าวพวกนี้ทั้งหมด” นางตอบกลับยิ้มๆ

“เหรอครับ และคุณแม่ก็บอกเธอทำของชอบของผมเหรอครับ”

“เปล่า น้องถามแม่ว่าเราชอบกินอะไร แม่ก็เลยบอกและหนูจอมก็ไปตลาดสดซื้อของมาทำเพื่อเอาใจสามี”

หึ!

“แสดงบทเมียเก่ง” เขาพึมพำในลำคอ แต่คนหูดีอย่างแม่เขาก็ได้ยินชัดจึงตอบกลับ

“หนูจอมทำด้วยใจก็หาว่าแสดง นั่นไงมาแล้ว ทานเถอะ ถ้าลูกหิว เพราะหนูจอมมาแล้ว”

“ผมไม่คิดจะรอแม่นั่นอยู่แล้ว ไหนดูซิ ทำได้ใช่ว่าจะกินได้สักหน่อย” แล้วเขาก็ตักหมูผัดขิงใส่จานข้าวพร้อมตักใส่ข้าวและช้อนพอดีคำใส่เข้าปากพร้อมกับที่จอมใจเดินมาดึงเก้าอี้ที่นั่งตรงข้ามเขาออกนั่ง

‘อืม! อร่อยเป็นบ้า ไม่อยากเชื่อว่าเป็นฝีมือยัยนี่ และเหมือนกับรสชาติเมื่อตอนกลางวันเลยด้วย หรือว่าเธอทำกับข้าวเมื่อตอนกลางวันด้วยวะ!’ เขาได้แต่พูดถามตัวเองในใจเมื่อลิ้นได้รับรสอาหารฝีมือภรรยาแต่งตัวเอง คือรสชาติถูกปากเขามาก แต่พอมองไปทางคุณแม่ที่รักที่มองมาทางตนก็แสร้งวางช้อนในมือทำเหมือนไม่พอใจกับรสชาติอาหาร

“รสชาติก็งั้นๆ ไม่เห็นอร่อยเลย แทบกระเดือกไม่ลง” เขาพูดจบก็คว้าหยิบแก้วน้ำใกล้มือมาดื่มไปจนหมดแก้วแล้วเด็กรับใช้ที่ยืนรอรับใช้ก็เดินมารินน้ำใส่ไว้ให้เต็มแก้วเหมือนเดิม

“เหรอ งั้นแม่กินมั่ง หนูจอมก็ทานด้วยนะลูก คืนนี้กับพี่เขาค้างที่บ้านเรานะ แม่ให้เด็กจัดห้องไว้ให้แล้ว ส่วนเราห้ามไปนอนคอนโดด้วยวันนี้ ถ้าไปแม่โกรธจริงด้วย” นางพูดจบก็ตักหมูผัดกะปิมาทานเป็นเมนูแรก

“อืม...อร่อยจะตาย ใครบอกงั้นๆ กระเดือกไม่ลงก็ไม่ต้องกิน แม่กินเองคนเดียวก็ได้” เมื่อได้ลิ้มรสชาติฝีมือลูกสะใภ้ก็เอ่ยชมทันที

“งั้นผมจะกินข้าวไข่เจียว ไปเจียวไข่ให้ฉันหน่อย ฉันจะกินข้าวกับไข่เจียว และนอนที่บ้าน ผมนอนได้ครับ ไม่มีปัญหา เพราะเนี่ยบ้านผม ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย” คนใจแข็งเอ่ย ส่วนเด็กรับใช้ก็รีบไปทำไข่เจียวมาให้เจ้านายหนุ่มทันที

“ใครอยากกินข้าวไข่เจียวก็กินไป แต่แม่จะกินกับข้าวฝีมือหนูจอม อืม...อร่อยมากเลยน้ำพริกปลาย่างกินกับผักสดเข้ากั้นเข้ากัน หนูจอมทานเยอะๆ นะลูก ไหนลองแกงป่าไก่บ้านซิ อ่า...อร่อยเหมือนกัน รสกลมกล่อมดีลูกเอ๊ย! ใครกระเดือกไม่ลงก็ช่างหัวมัน”

นิษฐากินยั่วลูกชายที่นั่งเม้มปากเป็นเส้นตรงกลืนน้ำลายคำโตลงคอ ทำไมนางจะมองไม่ออกว่าลูกชายอยากกินกับข้าวฝีมือของจอมใจ แต่ฟอร์มเยอะเลยได้แต่นั่งมองตาแข็ง ส่วนจอมใจก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทาน ไม่สนใจสายตาของสามีที่มองมาทางตัวเองเป็นระยะๆ

“เนี่ยหนูจอมฝีมือดีแบบนี้ แม่ชักอยากให้มาทำให้ทานทุกวันแล้วสิจ๊ะ”

“จอมมาทำให้คุณแม่ทานทุกวันได้ค่ะ แต่ได้เฉพาะตอนเย็นนะคะ” เธอเงยหน้าจากจานข้าวมาตอบท่าน

“ได้สิลูก ตอนไหนก็ได้ที่ลูกสะดวก แม่ได้หมดจ้ะ อร่อยมากเลย อืม!” แล้วนางก็เคี้ยวเสียงดังยั่วลูกชายที่นั่งหน้าตึงร่วมทานข้าวด้วย

‘แม่ฐาจะแกล้งผมไปถึงไหน ผมรู้ครับว่าอร่อยและอยากกินมาก แต่ผมจะไม่แตะกับข้าวที่ยัยนี่ทำเป็นอันขาด ผมเกลียดคนทำ ผมจะไม่กินของที่หล่อนทำ’ เขาพึมพำในใจแล้วก็คว้าหยิบแก้วน้ำมากระดกดื่มอีกครั้งจนหมดแก้วและเด็กรับใช้ก็มารินเติมน้ำให้เต็มแก้วเหมือนเดิม ‘ไปเจียวไข่ถึงต่างประเทศรึไงวะ! ชักช้า!’ แล้วก็นึกพาลโกรธเด็กรับใช้ที่หายไปทำไข่เจียวให้ตนที่ยังไม่ยอมโผล่มาสักที เขากินน้ำรอจนจะเต็มท้องแล้วตอนนี้ ส่วนแม่เขาก็ดูจะมีความสุขกับการทานกับข้าวฝีมือลูกสะใภ้เหลือเกิน ส่วนจอมใจก็เอาแต่ก้มหน้ามองจานข้าวตรงหน้าไม่สนใจเขา ‘ให้มันได้แบบนี้สิวะ! ยัยน่าเบื่อเอ๊ย!’ เขาต่อว่าเธอในใจพร้อมหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบดื่มรอไข่เจียวของตัวเองต่อ