ดิ้นรนขัดขืนอยู่พักใหญ่ ฉันก็ต้องยืนนิ่งป่องแก้มอย่างเคืองใจเพราะสู้แรงมันไม่ได้ แต่ความละมุนอ่อนหวานที่ถักทอในดวงตาสีรัตติกาล กลับทำเอาฉันเป็นอันต้องเสมองไปอีกทางทันทีที่ไนท์ละมือไป อันตราย...อยู่ใกล้หมอนี่มากๆ รู้สึกว่าจะควบคุมอัตราการเต้นของหัวใจไม่ได้เอาซะเลย
“โกรธเหรอ”
ฉันปัดมือไนท์ออกแทนคำตอบนั้น ทั้งยังหันหลัง กอดอกนิ่งอย่างเคืองใจ
“พรีม”
ร่างโปร่งเดินตามมาสะกิดบ่าฉันครางหงิง และพยายามเดินอ้อมมาตรงหน้า ยิ่งฉันหันหนีเขาก็ยิ่งเดินวนตามมา จนผู้คนที่เดินผ่านหันมองเราเป็นระยะพลางพากันอมยิ้ม
“นี่! เลิก-” ฉันหันกลับไปแหวไม่ทันจบ ก็พบว่าตรงหน้ากลับเป็นตุ๊กตาหมาตัวเท่ากอลิล่าที่เคยอยู่ในตู้นั่น “เอ๋?”
“ตามสัญญาไง เมื่อกี๊วางซ่อนไว้ข้างตู้น่ะ” ดวงหน้าคมโผล่ออกมาตรงกลางศีรษะเจ้าปุกปุยพลางยิ้มทะเล้น แต่ก็เป็นอันหุบยิ้มลงอย่างไวเมื่อโดนสันมือฉันฟาดเปรี้ยงไปที่กลางกระหม่อมเต็มแรง!
ฉันทิ้
