“เกิดอะไรขึ้น!”
เสียงห้าวดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของอาร์มที่วิ่งมายืนตรงกลางระหว่างเรา ยะหยาจึงหมุนตัววิ่งหนีหายไปโดยไม่ฟังเสียงทัดทานใดของเขา อาร์มละสายตาจากยะหยาด้วยท่าทีละล้าละลัง ก่อนวางมือลงบนบ่าฉันที่ยังคงก้มหน้าก้มตาร้องไห้
"เธอ เป็นไรมั้ย?"
น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน สัมผัสนั้นก็สื่อได้ถึงความห่วงใย...
ทุกสิ่งหยุดนิ่ง เงียบงัน ราวจะตอกย้ำการจบลงของมิตรภาพที่แสนเปราะบาง เหลือเพียงหยดหยาดน้ำตาที่รินไหล กับเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่แผ่วเบา...
.
รัตติกาลปกคลุมไปทั่วทั้งลานกว้างใจกลางโรงเรียนที่เรียงรายด้วยเก้าอี้ไม้ยาวนับสิบตัว กลิ่นดอกไม้ราตรีกรุ่นกำจาย ดวงจันทร์เฉิดฉายสาดแสงละมุน
“ใส่นี่ซะสิ”
เสื้อสูทสีดำสนิทถูกยื่นมาให้ เมื่อฉันเริ่มลูบแขนตัวเองเพื่อบั่นทอนความหนาวเย็น ดวงตาสีสนิมที่ฉันเคยเห็นว่า ‘ไร้ความรู้สึก’ เวลานี้กลับทอดมองมาอย่างเห็นใจ
“ขอบใจนะ” รู้สึกผิดจัง ที่เคยมอ
