สองวันมานี้ฉันโทรหาคิวจนมือหงิก มันกดรับสายแค่ครั้งเดียว แถมไม่พูดอะไรเลยอีกต่างหาก พอฉันชวนคุยปกติ ไม่ได้เท้าความถึงเรื่องเมื่อบ่ายวันศุกร์ มันก็กดวางสายแล้วปิดเครื่องไปเลยซะงั้น ปัดโธ่! คิวปิดเพื่อนรัก ถ้าไม่ได้แกมาเป็นหมากันยัยหัวไม้กวาดให้ จะมีใครอีกล่ะ...อย่างคริสโซน่ะเหรอ?
((ไร้สาระน่า ยัยนั่นสวยออก ไม่ใช่คนไม่ดีหรอก ฉันคอนเฟิร์ม *v*))
พอโทรไปเล่าให้ฟัง มันก็พูดด้วยน้ำเสียงดัดหล่อและข้อความแบบที่ฉันคิดไว้เด๊ะ! T[]T
เมื่ออดรนทนไม่ไหว ช่วงบ่ายของวันอาทิตย์ฉันเลยตัดสินใจไปหาคิวปิดที่บ้าน เป็นไงเป็นกันสิ หมอนั่นอาจไม่ได้ปิดโทรศัพท์หนีฉัน แต่แบตหมดพอดี แล้วแถวบ้านไฟดับ เลยชาร์ตแบตไม่ได้ อะไรประมาณนั้น คิดในแง่ดีๆๆ ท่องไว้สิตัวเล็ก
แสงแดดที่แผดจัดทำเอาเหงื่อไคลฉันไหลย้อยราวท่อประปาแตก ทำไมบ้านหมาคิวต้องอยู่สุดซอยด้วยฟะ แล้วทำไมวินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยต้องกลายเป็นวินร้างตอนนี้ด้วย ฮือๆ
