เนื้อทองต้องจากไร่แห่งนี้ไปจริงๆ...เด็กหญิงไม่อยากรับรู้อะไรอีกเลยเมื่อบิดาพยายามอธิบายเหตุผล หล่อนเก็บตัวเงียบอยู่กับหนังสือและชุดนักเรียนที่ตระเตรียมเอาไว้อย่างดีแต่คงไม่มีโอกาสได้ใช้มันอีก แม้ที่นี่จะไม่ใช่ถิ่นฐานบ้านเกิด แต่ดั้งแต่เดิม แต่เนื้อทองก็คิดเสมอว่าตนเป็นคนของไร่ ที่นี่คือบ้านของหล่อน
แต่เด็กน้อยอายุสิบสองปีคนหนึ่งที่ยังต้องอยู่ภายใต้การดูแลบิดาจะแย้งอะไรได้ หล่อนต้องทำใจยอมรับความเป็นจริง ต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ในวันข้างหน้ากับสถานที่ซึ่งไม่คุ้นเคย ผู้คน การเป็นอยู่ จะเป็นอย่างไรบ้างหนอ
“พี่ฟักแฟงเห็นนายบ้างไหม...”
“ไม่เห็นนะ ออกไปท้ายสวนตั้งแต่เช้าแล้วนี่” ฟักแฟงละจากอ่างล้างจานหันมาตอบเด็กสาวที่ยืนหอบอยู่ด้านหลัง เนื้อทองมีสีหน้าละห้อยลงทันตาเห็น
“ไปดูแล้วพวกน้าๆ คนงานบอกว่ากลับมาบ้าน”
“ก็คงไปดู
