EP 6 เสียดาย
1185 Words
นับตั้งแต่เกิดมาจนวันนี้ อุณาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเท่านี้มาก่อนเลย...
สาวน้อยไม่ขัดขืนเมื่อถูกสิงหราชจับสวมเสื้อผ้าด้วยเสื้อตัวโตกับกางเกงหลวมๆ จนต้องใช้เข็มขัดรัดเอวไว้ เขาหยิบเสื้อผ้าพวกนี้ออกมาจากตู้เสื้อผ้าและบอกกับเธอว่าเป็นของน้องชายเขา
ชายหนุ่มพาเธอออกมาจากโรงแรมทันทีที่พร้อม ในขณะที่สาวน้อยหันมองตัวตึกที่เล็กลงเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกใจหาย เธอเกิดที่นี่ เติบโตที่นี่ และน้องสาวของเธอก็ยังถูกขังอยู่ในนั้น เธอจะหนีไปคนเดียวได้อย่างไร
“เอ่อ คือ...”
“อะไร!”
สิ้นเสียงถามด้วยความหงุดหงิดของสิงหราช อุณาก็กลัวจนคอหด เธอเม้มปากสั่นศีรษะ ไม่กล้าขอร้องให้เขาช่วยกลับไปรับน้องสาวเธอมาด้วย คิดไปคิดมา ต่อให้สิงหราชยอมช่วย ก็อาจไม่ได้เข้าพบเดือนเต็มแล้ว หลังจากทะเลาะกันรุนแรงขนาดนั้นเมื่อครู่นี้
ชายหนุ่มอารมณ์ค้างจากความโมโหเดือนเต็ม เพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาเผลอใส่อารมณ์กับเธอ สิงหราชถอนหายใจยาว เอื้อมมือลูบผมสาวน้อยเบาๆ
“เธอนอนพักเถอะ ถึงแล้วฉันจะปลุกเอง”
อุณาพยักหน้าให้เขา ก่อนเบือนหน้ามองนอกหน้าต่างรถด้วยดวงตาชื้นน้ำตา แล้วหลับตาลงเบาๆ ปล่อยให้หยาดน้ำใสๆ ไหลคลึงพวงแก้มเงียบๆ
เธอไม่รู้ว่าสิงหราชจะพาเธอไปไหน กระทั่งเวลาผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ชายหนุ่มก็ขับรถเข้าไปสู่ความวุ่นวายของกรุงเทพมหานคร และเลี้ยวรถเข้าไปในรั้วขนาดใหญ่ที่เขาเปิดมันด้วยรีโมทในมือของเขาเอง
อุณาเงยหน้ามองคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ก่อนหันไปมองเขาที่ขับรถเงียบเหมือนคิดอะไรอยู่คนเดียวมาตลอดทาง
“คุณสิงห์”
ริมฝีปากจิ้มลิ้มสั่นเทาตอนที่เรียกชื่อเขา ชื่อ...ที่เขาบอกให้เธอเรียกตอนที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแดงจัดด้วยอารมณ์พิศวาส
“คุณจะจ้างให้หนูทำอะไรเหรอคะ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงสงสัย เขาหันมองหน้าเธอ รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่อุณาเอาแต่มองเขาตัวสั่นอย่างกับเขาเป็นยักษ์เป็นมาร ทั้งที่เขาเพิ่งจะช่วยเธอออกมาจากนรกแท้ๆ
“ทำไมฉันต้องจ้างอะไรเธอด้วย”
“ก็...” สาวน้อยเลียริมฝีปาก
และสิงหราชก็อยากจะตบหัวตัวเองสักทีที่ดันคิดทะลึ่งอยากให้เธอเลีย... ไอ้เจ้าสิ่งที่แข็งขึงอยู่ในกางเกงเขาเสียมากกว่า
แค่เธอขยับ เขาก็อยากจะจับเธอมาทำเมียอีกแล้ว
เขานี่แม่ง โรคจิตสิ้นดี!
“คุณจ่ายเงินซื้อตัวหนู หนูติดหนี้คุณ หนูก็ต้องทำงานใช้หนี้ไม่ใช่เหรอคะ เหมือนที่หนูต้องทำงานให้คุณแม่ เพราะคุณแม่เลี้ยงดูหนูมา...”
สิงหราชเกิดความสงสารเอ็นดูวูบวาบในใจ จนอดไม่ไหว เอื้อมมือไปหาจนอุณาสะดุ้งหลับตา เขาลูบผมเธออย่างอ่อนโยน กระทั่งเธอลืมตามองเขาอย่างกลัวๆ กล้าๆ
“เอาไว้ฉันมีอะไรจะให้ทำ ฉันจะบอกอีกที ตอนนี้เธอไปกินข้าวกับฉัน แล้วพักผ่อนก่อนแล้วกัน ฉันต้องออกไปทำธุระ”
พูดจบก็จับโซ่ล่ามคอสาวน้อยหมุนไปทางด้านหลังให้ปลายโซ่ทิ้งตัวลงทางแผ่นหลังบอบบางข้างในเสื้อตัวใหญ่ เมื่อทางด้านหน้าเห็นเพียงปลอกคอหนังสีดำจะได้ไม่สะดุดตาคนในบ้านมากนัก
ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ อดคิดไม่ได้ว่าโชคดีเป็นบ้าที่พ่อแม่เขาพากันบินไปฮันนีมูนรอบที่สิบเอ็ด ปีหน้าเลยกว่าจะกลับ ไม่อย่างนั้นคงเหนื่อยตอบคำถามกันแย่ อุณาเองก็จะทำตัวไม่ถูกมากกว่านี้ด้วย
“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จฉันจะตัดปลอกคอให้ ในรถไม่มีกรรไกรเลย ทนอึดอัดอีกแป๊บเดียวนะ”
เมื่อสาวน้อยพยักหน้ารับ ชายหนุ่มจึงลงจากรถตะโกนเรียกแม่บ้านคนสนิท เพียงไม่นานหญิงวัยกลางคนในชุดแม่บ้านก็วิ่งมารับเจ้านายถึงหน้าประตู
“ขอโทษค่ะคุณสิงห์ ป้าไม่ทันได้ยินเสียงรถเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอข้าวสองที่ แล้วก็เปิดห้องพักแขกให้ผมห้องนึง ผมมีแขกมาด้วยจะพักอยู่กับเราสักพัก”
พูดพลางหันไปเปิดประตูรถแล้วจับแขนสาวน้อยให้เดินตามลงมายืนข้างกัน
“ลูกแกะ นี่ป้าชุเป็นแม่บ้าน ตอนฉันไม่อยู่ถ้าอยากได้อะไรก็บอกให้ป้าชุหาให้แล้วกันนะ”
“สวัสดีค่ะ” อุณายกมือประนมไหว้
ชุติมายืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าลูกชายคนโตของบ้านแบบสิงหราชที่เป็นเด็กดีอยู่ในกรอบในระเบียบมาตลอดอายุสามสิบสองปีของเขา จะสั่งให้นางเปิดห้องให้สาวน้อยหน้าแฉล้มดูยังไงก็อายุไม่เกินสิบแปดปีเข้าพักในฐานะแขกที่ไม่มีกำหนดกลับ แถมอุณายังสวมเสื้อผ้าของผู้ชายอยู่ด้วย
พับผ่าสิ! คิดว่าเขาจะต่างจากน้องชายจอมเจ้าชู้ สงสัยนางคงมองเขาผิดไปเสียแล้ว
“เอ่อ สวัสดีค่ะคุณลูกแกะ เดี๋ยวป้าจะให้เด็กจัดห้องไว้ให้นะคะ เชิญคุณลูกแกะทางนี้ค่ะ แหวว แหวว จัดอาหารเช้ามาให้สองที่ที เร็วๆ”
เหมือนโลกหมุนเร็วกว่าใจ อุณาแทบไม่รับรู้รสอาหารเช้าวันนี้เลยทั้งที่ก็ดูจะเป็นของน่าอร่อย เธอกินแค่พอประทังชีวิต ก่อนถูกพาเข้าไปในห้องนอนขนาดใหญ่ ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ดูเหมือนจะเพิ่งทำความสะอาดเพราะกลิ่นน้ำยาถูพื้นยังคงหอมฟุ้งตอนที่ชุติมาเดินมาส่ง ก่อนที่นางจะปิดประตูออกจากห้องไป ทิ้งให้อุณาอยู่กับชายหนุ่มแค่สองคน
“มานี่สิ”
สาวน้อยพบว่าตัวเองยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูห้องตอนที่สิงหราชเรียกให้เดินไปหาเขาที่ใกล้ๆ เตียงนอนปูผ้าสีขาว เธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนก้าวเดินเข้าไปด้วยความคิดที่ว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
ถ้าเขากอดเธออีก ที่นี่ตอนนี้...
อา... แค่คิด อุณาก็หัวใจเต้นระรัวไปหมด
ไม่ใช่เพราะไม่ชอบเสียด้วยสิ
สาวน้อยอับอายกับความคิดของตัวเองจนเดินก้มหน้างุดๆ สองมือกุมชายเสื้อไว้แน่นด้วยความประหม่า ในขณะที่สิงหราชกำลังค้นหาอะไรสักอย่างในลิ้นชัก ก่อนที่เขาจะหันกลับมาพร้อมกรรไกรขนาดใหญ่ในมือ
อุณาแอบเสียดายนิดหน่อยที่เห็นชัดแล้วว่าเขาแค่จะตัดปลอกคอออกให้ ก่อนที่สาวน้อยจะดุตัวเองในใจว่าทำไมต้องเสียดายด้วยเล่า
โธ่เอ๋ย! แค่คืนเดียวที่พลีกายให้เขา ทำให้สาวน้อยอ่อนต่อโลกแบบเธอก๋ากั่นขึ้นถึงเพียงนี้ได้ยังไงกันล่ะเนี่ย
- Writer
