INTRO
835 Words
บทนำ
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ด้วยท่าทางเบื่อหน่ายในขณะที่ดึงสายตาจากเวทีของผับชั้นใต้ดินที่โรงแรมหรูของพัทยามามองหน้าเพื่อนสนิทซึ่งนั่งอยู่ข้างกายบนโซฟาในโซนวีไอพี
“มึงลากกูมาถึงพัทยาเพราะแดกเหล้า?” ฟารัน เอ่ยถามเสียงเรียบเพราะวันนี้เขาถูกเพื่อนสนิทไปลากถึงคอนโดเพื่อขับรถมานั่งดื่มถึงพัทยา
“มึงดูนั่น โต๊ะหมายเลขสิบสอง”
“…” ชายหนุ่มเบือนใบหน้าไปมองตามคำบอกของเซนต์ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นหญิงสาวกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งดื่มอย่างสนุกสนาน “คงไม่ได้มาเพราะผู้หญิง?”
“ถ้าตอบว่าไม่ กูคงโกหก”
“สมองมึงนี่นะ ไม่เคยทำให้กูผิดหวังเลย”
“อกหักจากพี่ตุ๊กตาเพราะโดนพี่ชายมึงคาบไปกิน ก็ต้องหาใหม่ปะวะ แต่มึงไม่สนใจเหรอ นั่นมันดาวติกตอกเลยนะ คนดังเว้ย”
“…” ฟารันส่ายหน้าไปมาเบาๆ ด้วยท่าทางเอือมระอา เขาเอื้อมไปหยิบแก้วเครื่องดื่มมึนเมากระดกเข้าปากพรวดเดียวจนหมด ก่อนจะคว้าเครื่องมือสื่อสารขึ้นมากดเล่นแต่เมื่อเห็นว่าแบตโทรศัพท์หมดจึงดันตัวลุก
“มึงจะไปไหน”
“ไปเอาพาวเวอร์แบงก์” พูดจบร่างสูงก็ก้าวเดินออกไปจากผับทันที โดยมีสายตาของเหล่าผู้หญิงที่แอบมองเขาตั้งแต่นั่งอยู่ในผับมองตามมา ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ
สองเท้าหนาก้าวเดินออกมาจากลิฟต์ของโรงแรมเมื่อมาถึงชั้นห้องพัก เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนเพื่อหยิบคีย์การ์ดห้อง
ทว่าก็ต้องชะลอการเดินให้ช้าลงเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินสะเปะสะปะไปตามทางเดิน ท่าทางของเธอบ่งบอกอย่างชัดเจนว่ากำลังมึนเมา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนอกจากรีบก้าวเดินผ่านไป
ตุ้บ!
“เฮ้ย!” สองเท้าหนาหยุดชะงักแล้วหันไปมองตามการกระทำของหญิงสาว เมื่อจู่ๆ รองเท้าผ้าใบสีขาวที่อยู่ในมือเล็กก็ถูกโยนลงมาตรงหน้าเขา
“ขะ…ขอโทษค่ะ พอดีรองเท้ามันหลุดมือ” ซินเนียร์ รีบประนมมือไหว้ เธอโค้งศีรษะจนเส้นผมยาวสลวยแทบจรดพื้น ทว่าความมึนเมาทำให้ร่างกายเซคล้ายๆ จะล้มลง แต่โชคดีที่มีมือหนาคว้าไว้
“เวรกรรมอะไรของกูวะ” ฟารันพึมพำเสียงเบาอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก มือหนาประคองไหล่เล็กไว้แน่น ปกติเขาไม่ใช่คนใจดีที่จะช่วยเหลือคนอื่น แต่เพราะเมื่อกี้เธอเซมาหาเขา จึงจำใจต้องประคองไว้อย่างจำยอม
ใบหน้าสวยหวานค่อยๆ เงยขึ้นมอง เธอพยายามจ้องมองคนตัวสูงตรงหน้าอย่างพิจารณา ทว่าสมองของเธอในตอนนี้มีเพียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง หญิงสาวจึงเลื่อนมือไปประคองใบหน้าคมคายแน่น
“พี่…”
“..?”
“เคยมีเซ็กซ์ไหม?”
“ถามอะไรวะ”
“มีเซ็กซ์กันไหม”
“…”
“จบแล้วแยกย้าย ถ้าไม่อยากทำฟรี…พร้อมโอน”
“เมาแล้วมีอารมณ์?”
“เปล่า แค่อยากลองทำแบบ…อุ๊บ!” ยังไม่ทันพูดจบประโยคมือเล็กก็ยกขึ้นปิดปากเมื่อรู้สึกผะอืดผะอม
“เฮ้ย! ถ้าอ้วกฉันต่อยนะ”
แหวะ!
“…” ฟารันกัดฟันแน่นด้วยความโมโห เพราะเขาปล่อยตัวเธอไม่ทัน ทำให้คนตรงหน้าอาเจียนออกมาอย่างมากมาย จนเปรอะเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีดำของเขาเต็มๆ
ยังถือว่าโชคดีที่ความสูงของเธอกับเขาแตกต่างกันพอสมควร ทำให้คราบอาเจียนโดนแค่บริเวณหน้าอกแกร่ง แต่มันก็ไหลลงไปตามเสื้อของเขาและหยดลงบนพื้นโรงแรม ซึ่งกลิ่นของแอลกอฮอร์ที่เธอดื่มตีขึ้นจมูกของชายหนุ่มอย่างหนัก
“อื้อ!” มือเล็กยกขึ้นเช็ดคราบอาเจียนออกจากริมฝีปากเล็กแล้วเลื่อนไปจับท่อนแขนแกร่งแน่น เมื่อคนตรงหน้ากำลังจะปล่อยตัวเธอ “อยากลองมีเซ็กซ์…” เธอเอ่ยพึมพำเสียงเบาแล้วฟุบใบหน้าลงบนท่อนแขนแกร่งจากนั้นก็นิ่งไป
“สภาพแบบนี้อย่าว่าแต่ฉันไม่เอาเลย หมามันก็ไม่เอา” ฟารันเอ่ยเสียงรอดไรฟัน เขาพยายามเขย่าคนตรงหน้า ทว่าเธอก็ไม่มีท่าทีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มได้เพียงแค่พ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด
“เวรเอ๊ย! แล้วกูต้องทำยังไงต่อวะ” ชายหนุ่มกวาดสายตามองสภาพร่างกายของตัวเองและคนแปลกหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบอาเจียนด้วยแววตาเวทนาตัวเอง ก่อนจะตวัดไปจ้องมองถังขยะที่วางอยู่บริเวณหน้าลิฟต์ “ถ้าฉันเหี้ยมากกว่านี้ เธอคงได้นอนข้างถังขยะ”
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมารอบที่หนึ่งร้อย เขาตัดสินใจค้นหาคีย์การ์ดในกระเป๋าสะพายที่คล้องบนเรียวแขนเล็ก จากนั้นก็ลากคนขี้เมากลับไปทิ้งไว้ที่ห้องพักของเธอ
- Writer
