บทที่ 32 ลบรอย
แกร๊ก~
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาวหลังจากยืนสงบสติอารมณ์ตัวเองมานานถึงสิบนาที ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังยืนมองวิวกลางคืนของกรุงเทพผ่านหน้าต่างรีบหันขวับไปมอง
ซินเนียร์จ้องมองคนที่ตะคอกใส่ทั้งๆ ที่สภาพจิตใจของเธอกำลังแย่ด้วยแววตาไม่พอใจ มือเล็กจึงรีบยกขึ้นปาดคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนบนพวงแก้มนวลออกลวกๆ
“ทำไมยังไม่กลับห้องอีกคะ”
“ไล่?”
“จะว่าแบบนั้นก็ได้ค่ะ เพราะซินจะนอนแล้ว” เธอตอบกลับด้วยใบหน้าที่ยังไม่พอใจ ร่างเล็กจึงรีบก้าวเดินหนีไปที่เตียงนอน ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อถูกร่างสูงก้าวเดินมาขวางไว้
“เธอนอนคนเดียวไม่ได้”
“ซินนอน...”
“เดี๋ยวนอนด้วย” ฟารันไม่รอให้คนตัวเล็กปฏิเสธ เพราะเขารู้สึกผิดที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จนเผลอตะคอกใส่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอเจ็บปวดจากสิ่งที่เจอมา
“ไม่...”
“อย่าเพิ่งนอน รอฉันอาบน้ำก่อน”
“ซินนอนคนเดียวได้” หญิงสาวตะโกนตามหลังเมื่อคนท
