บทที่ 25 ให้เป็นพระเอกหนึ่งวัน
สองวันต่อมา
“ที่เขาบอกว่าวันเวลาแห่งความสุขจะผ่านไปเร็วเสมอ คงจะจริง”
“...” ฉันหลุดยิ้มเมื่อได้ยินแม่บอกแบบนั้น จึงขยับตัวไปเกาะเบาะรถข้างคนขับที่แม่นั่งแล้วยื่นใบหน้าเข้าไปหา ทำให้แม่หันมามอง “คนแก่ของซินน้อยใจเหรอคะ”
“ตัวแสบ! ว่าแม่แก่ได้ยังไง แม่เพิ่งไปเติมโบท็อกมาเองนะ”
“หึ ซินล้อเล่นค่ะ ถึงแม่ไม่เติมก็สวยนะ สวยที่สุดในโลก”
“ปากหวาน” แม่ใช้มือมาหยิกแก้มนวลด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ฉันจึงหลุดยิ้มกว้าง
เมื่อวานอาการป่วยของฉันดีขึ้นมากๆ จึงตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าไปนอนกับแม่ที่บ้านคุณลุงหมอกหนึ่งคืน เพราะแม่งอแงที่ฉันไม่ยอมกลับไปหาสักที
ไม่ไปหาไม่ใช่ว่าไม่คิดถึง แต่บ้านคุณลุงหมอกไกลจากคอนโดฉันในระดับหนึ่ง ต้องขับรถไปเกือบสองชั่วโมงแหนะ เพราะแบบนี้แหละนานๆ ฉันถึงจะกลับไปหาแม่ แต่ฉันก็ส่งข้อความหรือโทรหาตลอด
แล้วเมื่อวานฉันนั่งแท็กซี่ไป วันนี้แม่กับคุณลุงหมอกจึงอ
