เสียงโทรศัพท์ของกันต์ธีดังขึ้นในช่วง 8 โมงเช้าของวันใหม่ ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูว่าเป็นใครที่โทรมาแต่เช้าแล้วกดรับสายไม่ให้อีกฝั่งต้องรอนาน
"ครับอาม่า"
"ไอ้หลานตัวแสบ แกเอาน้องไปไว้ที่ไหน พาวันใหม่มาส่งที่บ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ใจเย็นครับอาม่า น้องนอนหลับอยู่ วันนี้ผมพาน้องเข้าบ้านแน่นอนครับแต่อาจจะเป็นช่วงเที่ยง เมื่อคืนเมียผมรับศึกหนักไม่รู้จะตื่นไหวไหม"
กันต์ธีตอบกลับผู้เป็นยายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากลัวว่าคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้าง ๆ จะตื่น
"เรียกน้องแบบนั้นแกมั่นใจแล้วเหรอ?"
"ผมมั่นใจครับ ผมขาดวันใหม่ไม่ได้" กันต์ธีไม่ทันได้สังเกตว่าคนตัวเล็กรู้สึกตัวและได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแล้ว
"อาม่าดีใจที่ได้ยินหลานพูดแบบนี้ เอาเป็นว่าอาม่าจะรอที่บ้าน น้องตื่นเมื่อไหร่ค่อยพากลับมา"
"ค้าบผม สวัสดีครับ"
ติ๊ด กันต์ธีเก็บมือถือไว้ที่เดิมก่อนจะหันมากอดคนตัวเล็ก
จุ๊บ
"มอนิ่งค้าบเฮียกันต์"
"มอนิ่งค่ะ จุ๊
