EP 2 คลื่นใต้น้ำ

1216 Words

น้ำใสๆ ที่ไหลออกจากดวงตา ถูกเขาใช้นิ้วโป้งเกลี่ยออก ชายหนุ่มไม่ถามด้วยซ้ำว่าเธอร้องไห้ทำไม เตวิชคิดว่าเพราะเธอกำลังหื่นใคร่ อยากให้เขาขยี้ บางทีเวลากระแทกแรงๆ ณจันทร์ก็น้ำตาไหล ทั้งที่ไม่ได้เจ็บปวดรวดร้าวกลางกาย เหมือนครั้งแรกที่เขาฉีกกระชากพรหมจรรย์ของเธอ บางทีแค่เสียว... น้ำตาเธอก็เอ่อแล้ว แม่สาวบ่อน้ำตาตื้น! “อื้อ!” สาวน้อยอุทานเมื่อเขาบดจูบมาอีกอย่างดุดันกระหาย ริมฝีปากของชายหนุ่มดื้อดึง ดุร้าย ก่อนที่เตวิชจะกระชากบราเซียร์ของเธออย่างแรงจนสายข้างหนึ่งขาด เพี๊ยะ! “อ๊ะ...” ณจันทร์เจ็บแปลบที่ต้นแขนนุ่ม มันเป็นรอยฟาดแดงระเรื่อขึ้นทันที แต่แทนที่จะทำให้เธอรู้สึกกลัวเขา ความเสียวปราดจากมือและปากที่เขาโลมเล้ากับความเจ็บจี๊ดตรงต้นแขน กลับทำให้สาวน้อยยิ่งแฉะฉ่ำจนรับรู้ได้ถึงน้ำหวานบางส่วนที่ซับในกักไว้ไม่ไหว จนไหลเยิ้มลงมาถึงเรียวขาอ่อนบาง ชายหนุ่มจูบต่ำลงไปจนถึงสะดือเล็กๆ น่ารัก เขากอบกุมเอวคอดของเธออย่าถือสิทธิ์ ยิ่งมันเล็กจนกุมได้รอบแบบนี้ เขาก็ยิ่งคลั่ง! ใบหน้าเรียบดุของชายหนุ่มหยุดตรงตะขอกางเกง ดวงตาหื่นกระสันเหลือบมองสาวน้อยที่ยกมือขึ้นปิดริมฝีปากตัวเอง อีกมือของณจันทร์แตะบ่ากำยำของเขา สีหน้าแดงก่ำของสาวน้อยแทบไม่เหลือคราบอดีตนักเรียนดีเด่น ใสซื่อ อ่อนต่อโลกอีกแล้ว เหลือเพียงสาวสะพรั่งที่เติบโตกว่าเด็กวัยเดียวกัน เพราะถูกแมลงภู่แบบเขาเชยชมตั้งแต่ยังอยู่ในวัยใส สองเดือนมานี้ ณจันทร์เปลี่ยนไปมาก โดยที่เตวิชไม่รู้ว่าสาวน้อยรู้ตัวหรือเปล่า ว่าเธอชัดเจนกับอารมณ์ตัวเองมากขึ้นยอมรับต่อความต้องการ ศิโรราบต่อความปรารถนาแห่งกามารมณ์ที่มีอยู่ในตัวมนุษย์ทุกคน ตึก! ตึก! ตึก! “อื้อ!” แรงกระแทกจากทางเครื่องซักผ้าที่สาวน้อยเผลออิงสะโพก ทำให้กลางกายสาวเด้งใส่หน้าเขา จนณจันทร์ยิ่งหน้าแดง คอแดง ลามลงมาถึงทรวงอกแดงจัดจ้านไปหมดด้วยความเขินอาย แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ เขาประคองเอวบาง จูบต่ำกว่าตะขอกางเกงนอกร่มผ้า แล้วจูบลงมาเรื่อยๆ จนถึงเรียวขานุ่มนิ่มด้านล่างกางเกงขาสั้น ลิ้นร้ายปาดเลียน้ำหวานที่ไหลซึมลงมา ตั้งแต่ต้นขา ลงไปจนถึงปลายเท้าขาวนวล เล็บทุกเล็บของสาวน้อยอมชมพู น่ารักน่าทะนุถนอมราวกับตุ๊กตาตัวน้อยๆ จนเตวิชลุ่มหลงแทบจะถอนตัวไม่ขึ้น เขาเล็มเลียไปทั่วความนุ่มละมุนของเรียวเท้าอ่อนบาง ในขณะที่ณจันทร์แตะไม่ถึงบ่าเขาแล้ว หญิงสาวจึงดึงมือกลับมาแตะเอวบางไว้ เธอก้มลงมองเขาด้วยความรู้สึกเร้ารัญจวน สะท้านใจ สาวน้อยหลับตาลงครวญคราง ตัวสั่นสะท้าน ทั้งสั่นด้วยตัวเองเอง ทั้งเครื่องซักผ้าฝาหน้ากระแทกมาทางด้านหลังด้วย ถ้าเป็นเมื่อสองเดือนก่อน เธอคงไม่เชื่อแน่ว่าอนาคตไม่นานข้างหน้า เธอจะเปลือยท่อนบน และถูกชายหนุ่มรูปหล่อปานเจ้าชายก้มลงจูบเลียปลายเท้าเปรอะคราบกามาแบบนี้ ใครจะไปคิดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น เหตุการณ์ในวันนั้น... มันเหมือนพายุหมุนที่พัดกระหน่ำทั้งลม ฝน ฟ้าผ่า น้ำหลาก กระทบกระแทกชีวิตวัยใสของณจันทร์โครมคราม จนแทบจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้ว และเธออาจจะตายไปแล้ว... ถ้าเตวิชไม่ก้าวเข้ามา! สองเดือนก่อน... เด็กสาววัยมัธยมปลายปีสุดท้าย ถือจดหมายประทับตราโรงเรียนถึงผู้ปกครองด้วยสีหน้ายุ่งยาก ในซองจดหมายมีแบบร่างหนังสือขอลาออกจากโรงเรียนแนบมาให้ด้วย เพื่ออำนวยความสะดวกให้เธอกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย ณจันทร์อยากได้ตายละ! แกร่บ! มือบางขยำซองจดหมายด้วยดวงตาชื้นน้ำตา แต่เธอก็กะพริบตาไม่ยอมให้น้ำใสๆ ไหลออกมาให้ดวงตาช้ำ สาวน้อยยกแขนขึ้นเช็ดไปมาตรงดวงตาทั้งสองข้าง ก่อนจะโยนจดหมายถึงผู้ปกครองทิ้งถังขยะข้างทาง แล้วกระชับมือกับกระเป๋าเป้ ก้าวเดินต่อ สูดลมหายใจลึก ชีวิตไม่มีทางหยุดอยู่แค่นี้หรอก! ถูกเชิญให้ออกจากโรงเรียนแล้วไง เธอยังมีสองมือ มีสมอง วันนี้ก็วันเกิดอายุครบรอบสิบแปดปีของณจันทร์แล้ว เธอสามารถสมัครงานตามร้านอาหารหรือมินิมาร์ทได้แล้ว เหมือนเท้าก้าวไวกว่าใจ ไม่นานนัก ณจันทร์ก็แวะสมัครงานที่ร้านสะดวกซื้อไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ที่นี่เป็นร้านประจำของเธอ เมื่อครั้งยังไม่มีปัญหาการเงิน สาวน้อยจำได้ว่าเจ้าของร้านใจดี แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร นี่ยังเพิ่งบ่าย เธอจะเดินขอสมัครงานไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีสักร้านรับเธอเข้าทำงาน ณจันทร์จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระของแม่ได้บ้าง “แล้วโรงเรียนล่ะหนู” คือคำถามของป้าเจ้าของร้าน ชื่อป้าศรีนวล ชื่อเดียวกับร้านศรีนวลมาร์เก็ต แววตาห่วงใยของศรีนวลเหมือนทำให้หยดน้ำในหัวใจของณจันทร์ฟูฟุ้งขึ้นมาอีก แต่สาวน้อยก็กะพริบตาไล่มันกลับเข้าร่างกายไปด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว “หนูไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมตั้งแต่ปีที่แล้วค่ะ เขาจะให้หนูเขียนใบลาออก” น้ำตาหยดอยู่ดี หนึ่งหยดถ้วน... แต่ณจันทร์ก็ยกมือขึ้นเช็ดออก แล้วมองหน้าศรีนวลอย่างเข้มแข็ง จนสาวรุ่นแม่ของณจันทร์รู้สึกเหมือนโดนหนามแหลมแทงใจ “อีกไม่กี่เดือนปีก็จบแล้ว ทำไมใจดำแบบนี้!” ศรีนวลโวยวาย “มากับป้า เดี๋ยวป้าโวย ผอ. ให้” ศรีนวลจับแขนนักเรียนสาวให้เดินตาม แต่ณจันทร์จับมือศรีนวลรั้งไว้ “ที่จริงหนูหมดสิทธิ์สอบตั้งแต่เทอมที่แล้วค่ะ แต่อาจารย์ประจำชั้นพยายามช่วยมาจนเต็มที่แล้ว...” ศรีนวลมองหน้าเด็กสาวด้วยความเห็นใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอเองก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ร้านนี้ก็ยังต้องเสียค่าเช่าอยู่ทุกเดือน ไหนจะค่าน้ำค่าไฟ แล้วก็ทุนที่จมหายไปกับของที่ต้องเติมให้เต็มสต๊อกตลอด โรงเรียนของเด็กสาวถึงจะเป็นโรงเรียนเอกชนเล็กๆ ราคาไม่แพงมาก แต่ศรีนวลก็สู้ราคาให้ไม่ไหว “แล้วหนูก็ไม่อยากเสียเวลาเรียนแล้วด้วยค่ะ หนูอยากแบ่งเบาภาระของแม่ให้เร็วที่สุด อย่างน้อยช่วยแม่หาค่าน้ำค่าไฟได้บ้างก็ยังดี” “โธ่เอ๊ย ลูก...” ศรีนวลตื้อตึงในอกไปหมดด้วยความสงสาร แต่เธอก็ไม่มีปัญญาจ้างคนเฝ้าร้านหรอก ที่ผ่านมาก็ทำเองมาตลอด ลูกค้าก็ไม่ได้เยอะแยะอะไร แค่พออยู่ได้แบบเดือนชนเดือน สมัยนี้แล้ว ใครๆ ก็นิยมร้านสะดวกซื้อที่มีสาขาทั่วประเทศ มากกว่าร้านโชห่วยเก่าแก่แบบศรีนวลมาร์เก็ต

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more