My Girl [คนนี้ของผม] # 8
931 Words
My Girl [คนนี้ของผม]
Chapter 8
หลังเลิกเรียน..
“ค่ำนี้ พวกเราไปเดินเล่นตลาดหัวหินกันไหม ว่าไงหยดน้ำ ไปเดินเล่น จะได้รีแลคผ่อนคลายด้วย ดูเธอจะเครียด ๆ นะ”
“วันนี้เนี้ย! นะ นี่มันวันจันทร์นะ แล้วรู้ได้ไงว่าฉันเครียด ทำเป็นรู้มาก”
“ไปเถอะน่า..ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย วันไหนก็ไปได้หมดแหล่ะ...แล้วมึงจะไปไหมครับไอ้คุณชายไอหมอกสุดหล่อ”
“หยดน้ำไป กูก็ไป”
“ตัวติดกัน..งั้นสินะคร้าบบ!”
“อย่ามาพูดมั่ว ๆ นะรันเวย์” เธอแหวดใส่รันเวย์ที่ชอบพูดจาเรื่อยเปื่อยตลอดเวลา
“นี่ยังงอนกันไม่เลิก..เฮ้อ! กลุ้มใจแทน” [มึงก็ง้อหน่อยดิวะ: รันเวย์กระซิบข้างหูไอหมอก]
“สรุปเธอไปใช่ไหม..ยัยหน้าสวย”
“ไปก็ได้ย่ะ ไอ้คุณกายหน้าเด้ง เซ้าซี้อยู่ได้ แต่ฉันต้องบอกลุงคุณป้าก่อน”
“เรื่องนั้น เดี๋ยวเราคุยกับลุงเดชเอง ไม่ต้องห่วง”
“ไม่เป็นไร ฉันบอกเองได้”
“กูว่า รีบไปกัน ก่อนที่แฟนคลับไอ้คุณชายจะออกมาเจอ กูไม่ต้องการสมาชิกเพิ่มว่ะ”
“อืมมม” ไอหมอกทำเสียงในคอ พร้อมกับจูงมือหยอน้ำเดินออกไปจากโรงเรียนโดยไม่รีรอ อะไรของเขาทำเหมือนกับต้องรีบหนีใครอย่างนั้นแหล่ะ แล้วมาจับมือเธอทำไมกัน
“จะปล่อยมือได้ยัง?”
เธอบอกไอหมอก แต่นายนั่นทำเป็นไม่สนใจ ทำเป็นเงียบ.. สงสัยหูจะตึง..และก็เดินจับมือเธออยู่อย่างนั้น แบบทำมึน ส่วนกายกับรันเวย์ก็เดินตามมาข้างหลัง เดินหยอกล้อเล่นกัน หัวเราะคิกคัก ๆ
ตลาดอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก เดินมาสักพักก็ถึง และตอนนี้ พวกเรากำลังจะนั่งกินไอศครีมร้านโปรดของกายนั่นเอง
“คุณลุงครับ หยดน้ำอยู่กับผมนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวผมจะแวะไปส่งหยดน้ำที่บ้านนะครับ พอดีวันนี้พวกผมแวะมาหาอะไรกินเล่นกันที่ตลาดหัวหินก่อนกลับบ้านครับ/ ....ครับ/...ครับ”
พอสั่งไอศกรีมเสร็จ ไอหมอกก็แสลนโทรหาลุงเธอเลย ..เธอไม่รู้หรอกว่า ลุงคุยอะไรกับไอหมอก ได้ยินแค่เขาตอบรับ ครับ ๆ
“ไม่ต้องไปส่งก็ได้ เรากลับเองได้”
“รับปากผู้ใหญ่ไปแล้ว ก็ต้องไปส่งสิครับ ถ้าหลานสาวเค้าเป็นอะไรมา ทำไง ยิ่งหน้าตาน่ารักอยู่ด้วย” ไอหมอกพูดยิ้ม ๆ
“แฮ่มๆ ..อะไรติดคอไม่รู้ว่ะไอ้กาย ดูให้กูหน่อยดิ”
แล้วกายก็ใช้มือมาจับหน้าของรันเวย์แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าที่รันเวย์พูดนั้นหมายถึงอะไร ทั้ง ๆ ที่กายก็รู้ความหมายดี
“กวนตีนนะมึง” ไอหมอกหันไปด่ารันเวย์
เมื่อพวกเรากินไอศกรีมกันเสร็จแล้ว ก็ไปเดินดูของกันต่อที่ตลาด ซึ่งของส่วนใหญ่ก็จะเป็นเสื้อผ้า หรือของฝากสำหรับนักท่องเที่ยว
“กูว่า เรากลับกันเถอะว่ะไอ้กาย หมดหน้าที่กูล่ะ ที่เหลือให้ไอ้คุณชายมันจัดการต่อแล้วกัน คงไม่ยากแล้ว มึงดูนั่นสิ”
รันเวย์คุยกับกาย เมื่อเห็นว่า หยดน้ำกับไอหมอกเดินดูของกันอย่างเพลิดเพลิน
“เห้ย! ไอ้หมอก กูสองคนขอตัวกลับก่อนล่ะ”
“ไหง..เป็นงั้นล่ะรันเวย์ กาย ทีเราไม่อยากมา ก็ชวนอยู่นั่นแหล่ะ ทีนี้ก็จะทิ้งกันเฉยเลย” หยดน้ำบ่นเพื่อน
“ทิ้งที่ไหนกันล่ะ..ไอ้คุณชายหมอกก็อยู่นี่ เธอต้องกลับกับมันอยู่แล้ว..เดี๋ยวต้องไปส่งไอ้คุณชายกายอีก ไปล่ะนะ เจอกันที่โรงเรียน บาย”
“อืมบาย..เจอกัน / บาย”
“เราก็กลับเลยล่ะกัน” หยดน้ำหันไปคุยกับไอหมอก ซึ่งกำลังจ้องหน้าเธออยู่
“ยังไม่กลับ เดินเล่นก่อน”
“อะไรของนาย แล้วจะจับมือทำไม ปล่อย! สักทีเหอะ ฉันไม่หลงหรอก”
“เราจับมือเธอน่ะดีแล้ว..เดี๋ยวเกิดพลัดหลงขึ้นมาจริง ๆ ก็ขี้เกียจหาอีก” ไอหมอกพูดกวนเธอ
“หลงบ้านนายสิ..ตลกล่ะ”
เธอพยายามจะแกะมือของไอหมอกออก แต่เขายิ่งจับมือฉันแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อไม่เป็นผล..เธอเลยปล่อยให้เขาจับมืออยู่อย่างนั้น เราเดินอยู่สักพัก แล้วไอหมอกก็พาเธอมาส่งบ้าน และในระหว่างทางที่กลับบ้าน
“เราคิดกับใบหม่อนแค่น้องสาว พ่อแม่ของใบหม่อนเป็นเพื่อนกับพ่อแม่เรา และพอดีวันนั้นเธอมาเที่ยวกับครอบครัวที่นี่ เลยแวะมาทักทาย ส่วนข้าวหอม..ก็เป็นแค่เพื่อนเราเท่านั้น”
จู่ ๆ เขาก็พูดออกมา อะไรของเขา ใครอยากรู้กันล่ะ จะมาบอกเธอทำไม
“แล้วนายจะมาบอกฉันทำไม ไม่เห็นอยากจะรู้เลย นายจะอะไรกับใคร ยังไง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย..”
“หึ! แล้วไอ้อาการที่เธอเป็นอยู่เนี้ย! เขาเรียกว่าอะไร เราไม่เข้าใจ”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย นายคิดมากไปเอง”
ตอนที่ไอหมอกพูดมาแบบนั้น เธอจึงได้รู้สึกโล่ง ๆ สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เธอแอบยิ้มในใจ แต่ไม่ได้แสดงออกให้ไอหมอกเห็นหรอกนะ
*********************
ดีใจล่ะสิ..หยดน้ำ
- Writer
