ดวงใจมาเฟีย ตอนที่ 1
1204 Words
"ไปกันเถอะ"
ฉันกับน้องสาวอีกสองคนถูกคุณพ่อไล่ออกจากบ้านโดยไม่ให้เงินติดตัวมาสักบาทเดียว ฉันมีพี่น้องอยู่สามคน มีฉัน หนูหน่อย หนูนา ตั้งแต่ที่คุณแม่เสียคุณพ่อก็มีภรรยาใหม่ แต่โชคร้ายที่คุณพ่อท่านหลงเมียใหม่จนไม่สนใจพวกฉันทั้งสามคน แถมพวกเรายังถูกแม่เลี้ยงใส่ร้ายว่าคิดจะทำร้ายเธอพอพวกฉันบอกว่าแม่เลี้ยงคนนี้ไม่ได้ดีอย่างที่คิดแถมยังคิดฆ่าเราสามคนอีก คุณพ่อก็ไม่เชื่อแถมยังไล่ให้พวกฉันไปอยู่ที่อื่น พวกเราสามคนมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่อยู่ให้คนในบ้านนั้นดูถูกอีก
"พี่หนูนิดแล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกันคะ? หนูหน่อยพอมีเงินเก็บอยู่เราไปเช่าบ้านอยู่แล้วหาอะไรทำกันดีมั้ยคะ"
ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะจับมือน้องสาวของฉันทั้งสองคนเดินออกไปจากบ้านหลังนั้น บ้านที่มีแต่คนใจร้าย ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีกพอกันที ในเมื่อพ่อแท้ๆยังไม่เชื่อพวกเราก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม
"คุณหนูครับจะปะ"
"ไม่ต้องตามมา ไม่ต้องถาม เราสามคนจะไปกันเอง ดูแลคุณพ่อให้ดีด้วยหละเมียของคุณพ่อไม่ได้ดีอย่างที่ทุกคนคิด ระวังตัวไว้เถอะฉันไปละ"
ฉันพาน้องๆเดินออกมาจากบ้านเรียกแท็กซี่แล้วเราสามคนก็นั่งไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดมุ่งหมายปลายทาง จะไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนก็กระไรอยู่ เพราะฉันไม่ได้มาคนเดียวน้องสาวฉันอีกสองคนก็มาด้วย
"เอาไงต่อดี?"
หนูนาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเราสามคนนั่งรถมาเกือบครึ่งชั่วโมงแต่ไม่มีทีท่าว่าจะไปอยู่กันที่ไหน
"ไปหมอชิตค่ะ"
ฉันบอกพี่แท็กซี่ไปก่อนจะจับมือน้องๆไว้ ฉันเป็นพี่คนโตฉันต้องดูแลน้องๆได้ เงินฉันก็พอมีอยู่ไม่ใช่ว่าไม่มีแต่ถ้าเราไปกดมันออกมาแม่เลี้ยงจะต้องตามหาพวกเราเจอแน่ๆ แรกๆฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรคือมันแปลกๆตั้งแต่มีแม่เลี้ยงเข้ามาพวกฉันชีวิตไม่ค่อยปลอดภัย ถูกหมายเอาชีวิตตลอดเวลา และฉันก็ไม่ได้คิดไปเองเป็นฝีมือยัยแม่เลี้ยงแน่นอนแต่ติดที่ว่าพ่อฉันไม่เชื่อ แค่นั้นแหละ
"พี่หนูนิด พี่หนูหน่อย อย่าทิ้งหนูนานะ หนูนากลัว"
ฉันดึงน้องสองคนมากอดไว้แน่น ถามว่าฉันกลัวไหมก็กลัวสิ แต่ฉันเป็นพี่จะมาทำอ่อนแอไม่ได้เพราะถ้าฉันแสดงออกว่ากลัว แล้วน้องฉันอีกสองคนจะรู้สึกยังไง
"ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะดูแลเราสองคนเอง"
จากนั้นเราสองคนก็นั่งแท็กซี่จนมาถึงหมอชิต ฉันว่าจะขึ้นเหนือดีกว่าจะได้ไม่มีใครตามหาเจอด้วย
"ไปเชียงรายค่ะ 3ที่"
ฉันกับน้องๆขึ้นไปนั่งบนรถตลอดที่เดินทางในหัวก็คิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อดี ฉันกับน้องเรียนจบแล้วส่วนฉันเรียนจบจากเมืองนอกมา ฉันช่วยงานที่บริษัทคุณพ่อแต่ว่าตั้งแต่มีแม่เลี้ยงเข้ามาฉันไม่สามารถตรวจสอบอะไรได้มากไม่รู้ว่าคุณพ่อเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่ก็ช่างเถอะพวกลูกน้องพ่อคงจะดูแลท่านได้
@เชียงราย
"ไปหาเพื่อนพี่กันนะ เผื่อเขาช่วยอะไรได้บ้าง อย่างน้อยช่วยหาที่อยู่ให้ก็ยังดี "
น้องสาวอีกสองคนพยักหน้าเบาๆ เราสองคนกำลังจะโบกมือเรียกรถก็รู้สึกเหมือนว่ามีคนตามมา หรือฉันจะคิดไปเอง
"พี่หนูนิดเป็นอะไรคะ"
"เอ่อ ปะ เปล่าจ๊ะ ไปกันเถอะ"
ฉันไม่อยากให้น้องไม่สบายใจก็เลยไม่พูดอะไร ฉันพาน้องสาวขึ้นรถสองแถวไปตามทาง ไปได้ไม่เท่าไหร่รู้สึกเหมือนมีคนขับรถตาม หรือว่าจะเป็นพวกของแม่เลี้ยงตามมาเจอได้ยังไง
ปัง
เสียงปืนดังขึ้นในตอนที่รถสองแถวจอดให้พวกเราลง ฉันจับมือน้องๆวิ่งหนีไปตามทาง
กริ๊ดดดดดดดดด
"ทางนี้"
ฉันจับมือน้องๆเดินมาอีกทางก่อนจะให้น้องของฉันหลบอยู่ตรงมุมโต๊ะมันเป็นมุมอับไม่เป็นที่สนใจ
"อยู่ตรงนี้นะทั้งสองคน พี่จะล่อมันไปอีกทางหนีไปก่อนนะ"
น้องฉันทั้งสองคนร้องไห้ส่ายหน้าจับมือฉันแน่น ฉันกุมมือทั้งสองคนไว้แน่นก่อนจะบีบมือเขาสองคน
"พี่จะปลอดภัย ถ้าพวกมันตามพี่ไปเราสองคนหนีไปก่อนเลยนะ แล้วพี่จะไปหาที่บ้านเพื่อนพี่จำทางที่พี่บอกได้ใช่ไหม"
ทั้งสองคนพยักหน้า ฉันปล่อยมือน้องๆวิ่งหนีไปอีกทางทันที เหมือนพวกมันจะเห็นฉันแล้วรีบวิ่งตามมาทันที ฉันวิ่งไปเรื่อยๆอีกอย่างที่นี่มันเขตชุมชนพวกมันไม่กล้ายิงฉันหรอก ฉันวิ่งไปเรื่อยๆก็ไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง
"โอ๊ยยย"
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"
ฉันส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะมองไปข้างหลังพวกมันกำลังหาฉันกันอยู่
"คุณช่วยพาฉันไปด้วยได้ไหมคะ? คือคนพวกนั้นมันจะฆ่าฉัน"
หล่อนทำหน้าตกใจก่อนจะดึงฉันให้ลุกขึ้นแล้วพาฉันเดินลัดไปอีกทางทันที ระหว่างทางใจก็ว้าวุ่นเป็นห่วงน้องสาวสุดๆ ขอให้ปลอดภัยนะ น้องพี่ ..............
"ขึ้นรถเลย ไปกับฉันก่อน"
ฉันพยักหน้ายกมือไหว้ขอบคุณเธอ รู้สึกซาบซึ้งใจสุดๆ ขนาดไม่ได้รู้จักกันเธอยังมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเลย
"ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ช่วยฉัน "
ตลอดทางที่หล่อนขับรถไปหล่อนก็มองฉันแปลกๆคงจะงงๆว่าทำไมฉันถึงถูกผู้ชายพวกนั้นตามล่าได้
"ไปทำอะไรให้พวกมันเหรอถึงถูกตามแบบนั้น"
ฉันอึ้งไปก่อนจะคิดคำตอบที่ดีที่สุดเพื่อไม่ให้เธอสงสัยอะไรอีก ฉันอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่อยากจะให้ใครมาขุดอดีตของฉันอีก
"ฉันไปเจอพวกเขากำลังทำร้ายร่างกายผู้หญิงนะแล้วฉันก็เข้าไปช่วย แต่บังเอิญว่าพวกมันโกรธฉันแทนก็เลย เอ่อ"
"โอเคๆเข้าใจแล้ว แล้วบ้านอยู่ไหนจะได้ไปส่ง"
ฉันส่ายหน้ายิ้มแห้งๆ
"ไม่มีบ้านอยู่จ๊ะ คือว่าจะมาหางานทำแถวนี้แหละ บังเอิญมาเจอคนเลวพวกนั้นซะก่อน"
หล่อนมองหน้าฉันอย่างเหลือเชื่อก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"โอเคงั้นไปทำงานกับฉันมั้ย เป็นเด็กเสิร์ฟนะทำได้มั้ย"
"ได้จ๊ะได้ ฉันทำได้หมดเลยจ๊ะ"
- Writer
