หลังจากที่ผมพาหนูนิดขึ้นมาที่ห้องผมก็ให้เธออาบน้ำแล้วนอนพักผ่อน หัวถึงหมอนก็นอนหลับทันทีคงจะเหนื่อยมากแหละ ทั้งเป็นห่วงพ่อ ห่วงน้องสารพัดผมนั่งลงข้างๆเตียงแล้วลูบผมเธออย่างแผ่วเบา ลูกคุณหนูต้องมาลำบากแบบนี้เธอก็ไม่เคยบ่นเลยสักนิด
"ไม่ต้องคิดมากนะพี่อยู่ตรงนี้แล้วพี่จะปกป้องหนูเอง"
ผมมองคนตรงหน้านอนบิดตัวไปมาก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆแล้วมองหน้าผมยิ้มๆ
"คุณตฤณทำไมไม่นอนคะ"
หนูนิดพูดพร้อมกับขยับตัวมานอนกอดเอวผมแล้วเอาหัวหนุนตักผม ผมลูบผมเธออย่างแผ่วเบา
"ไม่ง่วงครับ ว่าแต่เราเถอะพี่มากวนรึเปล่าถึงนอนแป๊บเดียวเอง"
"ไม่ค่ะหนูนิดนอนพอแล้วพักสายตาแปปเดียวเอง"
ผมดึงสาวน้อยตรงหน้าให้ลุกขึ้นแล้วขยับตัวหนูนิดให้มานั่งบนตักผมพร้อมกับโอบรอบเอวไว้หลวมๆ
"กลับไทยไปครั้งนี้หนูนิดย้ายไปอยู่กับพี่ที่บ้านนะครับ"
หนูนิดมองหน้าผมเหมือนจะงงๆ
"แล้วปกติคุณตฤณไม่ได้นอนที่นั้นเหรอคะ"
"ก็ไม่เชิง ที่นั้นก็แค่
