ตอนที่ 1
841 Words
“กำไล กำไล มาๆเร็วเข้า รีบมาเข้าแถวรอเร็ว คุณนายโฉมฉายมาแล้ว”
สายป่านกวักมือเรียกเพื่อนสาวให้รีบเข้าแถวรอรับของแจกโดยไว คุณนายโฉมฉายเป็นผู้มีจิตใจเมตตา มักจะพาลูกสาวมาแจกเสื้อผ้านักเรียน เครื่องเขียนหรือแจกทุนการศึกษาให้แก่เด็กๆที่โรงเรียนมัธยมทุกปี
เด็กหญิงตัวเล็กๆชั้นมัธยมปีที่หนึ่ง ดีใจจนตาลุกวาวเมื่อเห็นรถบรรทุกขนสิ่งของบริจาคคันใหญ่กำลังจอดอยู่กลางสนามฟุตบอล ร่างผอมกะหร่องหน้าตามอมแมมกับชุดนักเรียนสีซีดซึ่งไม่เคยสัมผัสกับเตารีดรีบวิ่งฉิวไปโดยไม่ทันระวังดันชนกับลูกชายของท่านเข้าให้
“โอ๊ยยย”
“ยัยนี่”
หนุ่มหล่อวัย23ปี ที่เพิ่งเรียนจบจากฝรั่งเศสหมาดๆผลักเด็กน้อยผมสั้นเนื้อตัวสกปรกอย่างแรง เมื่อก้มมองดูเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนของเขาเปื้อนรอยดำจากมือเล็กๆของกำไลที่เพิ่งเล่นหมากเก็บมาจนเลอะเทอะยิ่งทำให้ดวงตาคมจ้องเขม็งเธออย่างโมโหเข้าไปใหญ่
...
“อื้อ ยะ อย่า หนูขอโทษ .. ”
กรวลัยครางเสียงแผ่วอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาล มือบางมีมือหยาบกร้านของผู้เป็นแม่กุมทับไว้
“กำไล ลูก กำไล"
ปราณีตบแก้มลูกสาวเบาๆให้ตื่นจากฝันร้าย ดวงตากลมโตปรือขึ้นมามองหน้ามารดาก่อนจะมองบริเวณโดยรอบห้องเพื่อทบทวนเหตุการณ์ที่นำพาให้เธอมานอนตรงนี้
“ไม่ ฉันฝันไปใช่ไหมจ๊ะแม่ ฮึก ฉันไม่ได้ก่อเรื่องอะไรใช่มั้ยแม่ ฮือ”
จำได้ว่าครั้งสุดท้ายก่อนจะเป็นลม เธอเจอหน้าเขาคนนั้น พาลฝันถึงเรื่องราวเก่าๆเมื่อ10ปีก่อน เป็นเหตุการณ์ที่เธอยังจำติดตา ว่าทุกครั้งที่พบเขาแววตาดุปนเหยียดหยามจนเธอต้องหัวใจเต้นโครมสั่นด้วยความหวาดกลัว
“กำไลเอ้ย เอ็งทำใจดีๆนะ คุณเค้าเสียแล้วลูก”
“ไม่จริง..”
“ฮึก เอ็งฟังแม่นะ คุณโฉมฉายกับคุณน้ำชา เธอเสียแล้วลูก”
“ฮือออ..”
ร่างเล็กในชุดผู้ป่วยตัวโคร่งนั่งร้องไห้โอดครวญขึ้นอย่างโหยหวน ไหล่แคบสั่นไหวดุจดั่งหัวใจเธอหล่นลงตาตุ่ม น้ำตาไหลพรากลงมาเป็นสายจนใบหน้าแดงก่ำ ปราณีนั่งกุมขมับทั้งน้ำตาเมื่อเห็นลูกสาวร้องไห้โฮทำให้เธอกลั้นไม่ไหวปล่อยมันมาอีกระรอกเธอหันหน้าไปมองบุญมี ผู้เป็นพ่อยืนกอดอกที่ปลายเตียงเสหน้ามองไปทางอื่นเมื่อเห็นน้ำตาของลูกสาว ลำพังตัวเขากับภรรยาก็แค่คนหาเช้ากินค่ำจะเอาอะไรไปชดใช้ให้หนอ หนำซ้ำคนตายยังเป็นถึงเจ้าของไร่เลอสรร ส่วนอีกคนเป็นลูกสาวคนเดียวเจ้าของไร่ชัชชายอีก หากแลกด้วยชีวิตคนจนๆอย่างเขาให้ตายสักสิบครั้งก็ยังไม่คุ้ม
ผลั๊วะ!
เมื่ออยู่ๆมีร่างอ้วนท้วนสีหน้าเศร้าหมองเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วจ่อปลายกระบอกปืนมาทางกัลวลัยอย่างโกรธแค้น
“สะ เสี่ยชาย”
“มึงอย่าอยู่เลย อีเด็กเวร!!!!”
แกร๊กก
“ว้ายย อย่าจ้ะ อย่าทำลูกฉันเลยนะ มันไม่ได้ตั้งใจ”
กรวลัยนั่งหวาดผวาดวงตาเบิกโพลงด้วยความตื่นกลัว ส่วนปราณีผู้เป็นแม่รีบโผตัวเข้ากอดลูกสาวสุดรักเพื่อเป็นเกราะกำบัง ขณะที่นายบุญมีรีบเข้าไปยื้อแย่งปืนในมือเสี่ยชัชชายอย่างไม่คิดชีวิต ประจวบเหมาะกับตำรวจสองนายที่ยืนรอปากคำเพิ่มอยู่หน้าห้องรีบกรูเข้ามาห้ามอีกแรง เห็นเสี่ยใหญ่ขอเข้าไปในห้องจึงอนุญาตไม่นึกว่าเสี่ยจะแอบพกปืนมาฆ่าหล่อนอุกอาจขนาดนี้
“มึงไม่รอดแน่”
“เชิญออกข้างนอกครับเสี่ย” ตำรวจฉุดดึงเสี่ยผู้มีอิทธิพลออกไปด้านนอก
“โธ่เว้ย กูไปก็ได้.. พวกมึงระวังตัวไว้เหอะ” เสี่ยใหญ่เจ้าของไร่กาแฟไม่อาจสู้แรงฉุดดึงของตำรวจทั้งสองได้
ก่อนจะเดินออกไปเจ้าของไร่กาแฟชี้นิ้วขู่จะเอาชีวิตอย่างไม่เกรงกลัวต่อกฏหมายทำเอาตัวก่อเหตุอย่างเธอต้องก้มหน้างุดด้วยความหวาดหวั่น
ชญานี หรือคุณหนูน้ำชาเป็นลูกสาวคนสวยของเสี่ยชัชชาย เธอคบกับเลอสรรได้สักพัก แม้ชายหนุ่มจะไม่ค่อยสนใจแต่เธอไม่ละความพยายามที่จะเอาชนะใจเขา โดยเข้าทางคุณโฉมฉายและแวะเวียนไปที่ไร่เลอสรรแทบทุกวัน แม้ผู้เป็นพ่อจะไม่ถูกชะตากับเลอสรรสักเท่าไหร่ เพราะผู้ชายด้วยกันมองออกว่าคนอย่างมันไม่มีทางจะจริงใจกับลูกสาวเขาหรอก แต่เพราะรักต้องยอมตามใจปล่อยให้ชญานีทำตามความต้องการของตัวเอง แต่ใครเล่าจะไปคาดคิดว่าลูกสาวคนสวยของเขาจะต้องมาจบชีวิตด้วยวัยเพียง27ปีเพราะเด็กผู้หญิงจนๆคนนี้
..กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่ อีเด็กนรก..
..........................
- Writer
