ตอนที่ 4
1063 Words
เมื่อเห็นทีท่าไม่ดี เธอรีบเอี้ยวหลังกลับเตรียมวิ่ง แต่ไม่ทันเท่าชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ทั้งสองที่สวมโม่งหิ้วปีกเธอเข้าไปนั่งในรถอย่างรวดเร็ว
“ชะ ช่วยด้วย!!”
กรวลัยสลัดปลายเท้าจงใจทิ้งรองเท้าแตะเอาไว้หวังว่าจะมีคนมาเห็นร่องรอยและช่วยเธอได้
ฟุ่บ!
“โอ๊ย”
สาวร่างเล็กถูกผลักเข้าไปในตัวรถอย่างแรงจนหัวโขกกับเบาะหนัง กรวลัยรีบดีดกายลุกขึ้นนั่งเตรียมยกมือไหว้ขอชีวิตกับชายร่างใหญ่ที่มองเห็นเพียงชุดก็พอจะเดาได้ว่าเป็นผู้มีอิทธิพลในแถบนี้ที่เธอไปก่อเรื่องเมื่อปีก่อน
ในขณะที่รถเร่งความเร็วไปยังจุดมุ่งหมายใดเธอไม่อาจทราบได้ นาทีนี้ศัตรูที่น่ากลัวของเธอก็มีแค่เสี่ยชัชชายกับคุณเลอสรรเท่านั้น
จะใครก็แล้วแต่ เธอก็ไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นมอง
“อย่าทำหนูเลยนะคะ”
“หึ ชดใช้ง่ายดีนี่กรวลัย ทำให้แม่ฉันตาย แต่เธอติดคุกแค่ปีกว่า” น้ำเสียงเข้มเปล่งออกมาทำเอาหญิงสาวเหงื่อแตกพลั่กแม้แอร์ในรถจะเย็นฉ่ำ
“คะ.. คุณเลอสรร” เสียงหวานตะกุกตะกักแล้วก้มหน้าลงต่ำกว่าเก่า
“ที่ฉันเคยบอกว่า ชีวิต ต้องแลกด้วยชีวิต..
“ยะ อย่าเลยนะคะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว หนูยอมติดคุกแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตหนูเถอะนะคะคุณเลอสรร” เธอเอ่ยวอนขอเสียงสั่น
“เรื่องมันผ่านมาแล้ว งั้นเหรอ เฮอะ พูดง่ายดีนะ กรวลัย ลองให้พ่อแม่เธอตายไปสักคนไหม แล้วให้เธอมีน้องสาวที่ต้องมานั่งรถเข็นเป็นปีๆเพราะคนเซ่อซ่าเงอะงะเหมือนๆเธอไหมล่ะ?”
“...........”
“เอามั้ย!!” เขาตะคอกเสียงดังจนเธอสะดุ้ง
“โอ๊ย”
มือใหญ่เอื้อมมาบีบคางเรียวแน่นบังคับให้เธอแหงนหน้าขึ้น กรวลัยเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมเข้มแบบไม่เต็มตานัก หล่อนเสมองไปทางบานกระจกรถด้านข้างเลอสรรแทน
“คุยกับผู้ใหญ่ต้องเงยหน้าสิ อืม ก็เข้าใจนะ ว่าอาจจะติดนิสัยมาจากคุก”
แปะ
มือเล็กฟาดเข้าที่ใบหน้าคร้ามคมอย่างแรงจนเขาที่ไม่ทันระวังต้องหน้าหัน กรวลัยฮึดขึ้นสู้โดยดีดกายข้ามหน้าตักเขาไปกดบานกระจกพอดีที่มีผู้คนบนทางฟุตบาท
ร่างบางนอนคว่ำหน้าอกทาบทับส่วนกลางกายเขาพอดิบพอดีแบบไม่ได้ตั้งใจ
“ช่วยด้....” เธอพยายามชะโงกหน้าออกไปหวังให้คนช่วย แต่แล้ว..
เสียงร้องขอความช่วยเหลือของเธอหายไปกับฝ่ามือใหญ่ที่ปิดปากเธอไว้พร้อมรีบกดปิดกระจกอย่างไว
“ฤทธิ์เยอะดีนี่”
พลั่กก
“โอ๊ยยย”
เลอสรรผลักร่างบางจนเซไปชนกับกระจกรถอย่างแรง กัลวลัยนั่งตัวห่ออยู่แทบเท้าเขา เธอคลำดูแผลเล็กที่หน้าผากมีเลือดติดปลายนิ้ว
“เลว”
“นังนี่ บังอาจมาด่าอีกเหรอ ห๊า”
เขาคว้าหมับเข้าที่ลำคอเล็ก ถลึงดวงตาน่ากลัวจนหญิงสาวต้องหลับตาลง
แค่ก แค่ก
"หาบังกาโลที่ใกล้ที่สุดให้ฉัน"
“ครับคุณเลอสรร”
...................................
“ปล่อยหนูเถอะนะคะ” ชายวัยกลางคนทั้งสองที่ถอดหมวกจนเห็นหน้าค่าตาอย่างไม่เกรงกลัวฉุดดึงเธอเข้าไปในห้องจับมือมัดไว้กับขาเตียงนอนขนาดใหญ่แล้วรีบออกจากห้องไป
“ช่วยเถอะด้วยนะคะน้า อย่าทำหนู ได้โปรด”
“นังฆาตกรอย่างเธอควรได้รับโทษที่สาสมกว่านี้”
ร่างใหญ่ก้าวเท้าเนิบนาบสวนทางลูกน้องด้วยแววตาดุจพญาเหยี่ยวแล้วทรุดนั่งยองๆข้างเธอ สายตาคมลดต่ำลงมองหน้าอกที่กระเพื่อมไหวตามแรงลมหายใจจนเธอหัวใจไหววูบ กลัวเขาจนแทบจะเป็นลม
“กลัวเหรอ?"
“ขะ ......ค่ะ กะ กลัว” เธอพยายามช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าคมเข้มปนความหวาดหวั่น
"นังตัวซวย"
....
ครั้งล่าสุดที่เธอได้พบกับเขา คืองานแต่งของภูผากับสายป่าน เลอสรรมากับคุณนายโฉมฉาย เธอเดินไปเสิร์ฟน้ำมือไม้สั่นเมื่อเผลอสบตากับเขา แล้วความหายนะบังเกิดเมื่อแก้วน้ำดันหลุดมือ น้ำหกแล้วไหลไปตามขอบโต๊ะหยดลงเปื้อนกางเกงราคาแพงลิ่วของเขา เธอลนลานจนเผลอใช้มือเล็กปัดให้
“ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ”
“นี่ หยุดนะ อย่ามาเตะตัวฉัน ซุ่มซ่าม”
กรวลัยถอยร่นยืนกุมมือตัวโก่ง
“ไม่เอาน่าตาเลอสรร เค้าไม่ได้ตั้งใจ .. อืม ไม่เป็นไรจ้าหนู เลิกทำหน้าตกใจแบบนั้นได้แล้ว”
...
เธอนึกถึงเรื่องคราวก่อนกับรอยยิ้มอบอุ่นและใจดีนั้นของคุณโฉมฉาย แต่เมื่อเผชิญกับความเป็นจริงขณะประจันหน้ากับเขา ที่ต่างจากผู้เป็นแม่สุดขั้วแล้วนั้นเธอต้องรีบหลับตาลงพลัน
“ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง!!!?”
เลอสรรตะคอกเสียงดังพร้อมโยนรองเท้าแตะใส่หน้าตักเฉียดใบหน้าหล่อนหวุดหวิด
“อื้อ” เธอเอาแต่เหม่อจนไม่รู้ว่าเขาถามอะไร
“หูแตกหรือไง ห๊า!!”
“โอ๊ยย ปะ ปล่อย” มือหนาหมับเข้าตรงคางเรียว ครั้งนี้เจ็บและไม่มีทีท่าว่าเขาจะปล่อยง่ายๆ
“ฉันถามว่า เธอจะชดใช้ยังไงดี”
“ชดใช้ได้หมด ยกเว้นการแตะเนื้อต้องตัวหนูค่ะ อื้อ ”
เธอโพล่งออกมาจนเขาหัวเราะร้ายกาจ
ยิ่งเธอบอกว่าไม่ต้องการ เขายิ่งอยากจะยัดเยียดสิ่งนั้นให้เสียด้วยสิ
“นั่นล่ะ ที่ฉันต้องการ กรวลัย”
“ไม่ ไม่นะคะ ว้ายย ฮือๆ ช่วยด้วยๆ"
เธอดิ้นพล่านเมื่อเขาถกเสื้อยืดขึ้นจนมองเห็นเนินอกอวบหยุ่น
เมื่อยิ่งดิ้น ภาพเต้าอวบคู่สวยกระเพื่อมไหวยิ่งสะกดสายตาเขา
กรวลัยอาศัยจังหวะที่สายตาคมเผลอจดจ้องทรวงอก มือเล็กเริ่มหลุดจากเชือกมัด
"จุๆๆๆ จะลงโทษให้สาสมเลยกรวลัย"
เปี๊ยะ
รองเท้าแตะฟาดเข้าที่แก้มสากเกิดเสียงดังจนเขาหน้าหัน อารมณ์กรุ่นโกรธพุ่งขึ้นทวีคูณ เขานั่งมองร่างเล็กกำลังวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ
"ช่วยด้วยยย!!
ใครก็ได้ช่วยหนูที!!
หนูกำลังจะโดนข่มขืน
...ฮึก ช่วยด้วยๆ.."
..
"ได้ ชอบแบบนี้ใช่มั้ย กรวลัย!!"
- Writer
