“หายไปนานเลยนะคะ นึกว่าลืมน้องลืมนุ่งแล้วเสียอีก”
เมื่อร่างใหญ่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอนน้องสาวจึงเอ่ยตัดพ้อน้ำเสียงสั่นเครือ
“โธ่ น้องสาวพี่ ช่วงนี้พี่งานยุ่ง ไหนดูซิ ได้ข่าวว่าไม่สบาย ไหวมั้ย ให้พี่พาไปหาหมอนะคนดี”
มือใหญ่เอื้อมมาแตะหน้าผากนูนทันทีที่หย่อนสะโพกนั่งบนเตียง
“อื้ม ตัวร้อนจัง ทานยายังครับ”
“แค่ได้เจอพี่เลอสรรก็คงจะดีขึ้นแล้วค่ะ”
เธอดึงมือเขามาแนบแก้มนิ่มอย่างออดอ้อน
“เนี่ย มิลคิดถึงพี่ชายจะแย่แล้ว โกรธด้วย ที่ไม่มาหาน้อง”
“โอ๋ ก็มาแล้วไง ถ้าหายดีพี่จะพาออกไปข้างนอกนะ โอเค๊”
“ไม่เอาไม่ไปข้างนอก แต่ อืม มีที่นึงที่อยากไป ... มิลอยากไปบ้านกลางป่าจังค่ะ”
เลอสรรชะงักริมฝีปากนิ่งพร้อมกรอกดวงตาไปมา
“นะคะ นะๆ ได้ยินแค่พี่ชายบอกว่าเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวน่ารักๆ โอ๊ย มิลอยากไปจะแย่ค่ะ”
“ฮื้ม ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะคะคนดี ที่นั่นเป็นบ้านผู้ชาย ไม่มีเฟอร์นิเจอร์สวยๆ ดูเรียบๆและรกมา
