“ไม่เป็นไรหรอกนะลิน ถ้าลินไม่อยากให้พี่อยู่ในบ้านพี่ก็ขอไปนั่งรออยู่ที่หน้าบ้านก็ได้ เผื่อว่าถ้าลินมีอะไรอยากจะให้พี่ช่วยเหลือก็เรียกพี่ได้ตลอดเวลา”
“ก็ตามใจพี่วีสิคะ! พี่วีร์อยากจะไปอยู่ตรงไหนอยากจะทำยังไงก็แล้วแต่พี่วีร์เลย แต่ไม่ต้องเข้ามาในบ้านหลังนี้ รู้ไว้ด้วยว่าเจ้าของบ้านเขาไม่ต้อนรับ!”
มัสลินเสียงกร้าว เธอแสดงความโกรธออกมาและทำให้หัสวีร์จำต้องยอมรับต่อทุกการกระทำที่เธอตอบโต้กลับมาอย่างเผ็ดร้อน เขาเพียงก้มหน้าและลุกขึ้นก่อนเดินออกไป แต่เขาไม่ได้ไปไหน หัสวีร์ยังคงนั่งรอที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนหน้าบ้านและคอยฟังเด็กน้อยส่งเสียงร้องเวลาจะกินนมแม่ น่าแปลกที่เขารอฟังเสียงนั้นอย่างมีความสุข บ่อยครั้งที่เขาเดินไปหยุดที่หน้าต่างและมองผ่านบานกระจกเข้าไปเพื่อจะเห็นว่ามัสลินนั่งให้นมลูกของเธออย่างตั้งใจ แม้ไม่ได้เข้าไปอยู่ใกล้แต่เขากลับสุขใจที่ได้มองอยู่ห่าง ๆ หน้าบ้านของเธอ
“สวัสดีครับคุณหมอหั
