“ลิน...วันนี้พี่อาจจะกลับช้าหน่อยนะ”
หัสวีร์ซึ่งอยู่ในเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแล็คพร้อมที่จะออกไปทำงานหันมากล่าวกับมัสลินขณะที่เธออุ้มลูกกระต่ายน้อยเพื่อมาส่งเขาที่ประตูรั้วหน้าบ้าน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่วีร์ ปกติลินก็อยู่กับลูกสองคนอยู่แล้ว”
“พี่แค่อยากจะบอกเท่านั้น กลัวว่าลินจะคอยพี่น่ะ”
“พี่วีจะกลับตอนไหนลินก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้วค่ะเพราะงานของพี่วีร์จะต้องอยู่กับคนป่วยคนไข้ บางทีอาจจะมีเคสฉุกเฉินและโดยปกติแล้วลินก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพอใจหรือไม่พอใจถ้าหากว่าพี่วีร์จะกลับมาช้าหรือเร็ว”
“แต่ถึงยังไงพี่ก็เป็นห่วงลินกับลูกนะ”
หัสวีร์ดึงมือข้างหนึ่งของมัสลินมากุมไว้ ขณะนั้นแขนอีกข้างของเธอก็โอบอุ้มลูกกระต่ายที่จ้องมองคนเป็นพ่อด้วยประกายตาวาวใสทำให้หัสวีร์อดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบลูกสาวของเขาและพอเขาจูบลูกกระต่ายน้อยก็ได้ยินเสียงหัวเราะเล็ก ๆ และรอยยิ้มสดใสทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นมาในทันใด
“ลินรู้ไหม
