“คนเราก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะพี่วีร์ เวลาไม่สบายใจอะไรขึ้นมาก็ทำได้ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองสบายใจ ก็เป็นธรรมดานะคะคนที่มีความทุกข์ก็ต้องวิ่งหาที่ยึดเหนี่ยวทางใจ ซึ่งลินก็เคยผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้วค่ะ”
“ลิน...พี่ขอโทษนะ” หัสวีร์กล่าวจบก็ดึงร่างนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้งมันทำให้มัสลินรู้สึกตกใจเล็ก ๆ ไม่ใช่แค่ความตระหนกที่เขาดึงเธอไปกอดเอาไว้แต่เสียงลมหายใจหอบหนักของเขาทำให้เธอรู้สึกว่าหัสวีร์กำลังจริงจังกับสิ่งที่เขาทำอยู่ในตอนนี้ เธอได้ยินเสียงเขากระซิบบอก
“ลินรู้ไหมว่าพี่ไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย วันที่ลินตกลงใจไปใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายคนใหม่ ถ้าพี่จะบอกว่าให้ลินคิดให้รอบคอบแล้วก็ตรึกตรองให้ดีอีกครั้งลินก็คงไม่เชื่อพี่สินะ”
ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย มัสลินยังคงนิ่งเงียบ เธอไม่แสดงความเห็นและไม่แสดงท่าทีใด ๆ และนั่นก็ยิ่งทำให้หัสวีรู้สึกถึงความทุกข์ทรมานพลุ่งพล่านมากเป็นทวีคูณ เขากอดและ
