สองอาทิตย์
คนเจ็บขยับกายลืมตามองเพดานห้อง ริมฝีปากแห้งผาก ร่างกายปวดร้าวระบมไปทั่วร่าง มันเกิดอะไรขึ้น แค่เสี้ยววินาทีเขาแทบหลงลืมช่วงเวลานั้นแล้ว
“พี่!” รวิทย์ร้องเรียกแล้วกุมมือพี่ไว้ ก่อนหันมองภรรยาและบุตรชาย “เรียกหมอเร็วๆ”
ชายหน้าตาคมคาย ผิวขาวสะอาด วงหน้าคมเข้ม คลี่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นลุงฟื้นจากอาการบาดเจ็บหนัก เขาเดินออกนอกห้องไม่นานนักหมอเจ้าของไข้เข้ามาตรวจร่างกาย
“อาการดีขึ้นมากนะครับ พักอีกสักเดือนน่าจะกลับได้ ตอนนี้ต้องรอดูเรื่องกระดูกกับแผลว่าสมานดีไหม และไม่มีการติดเชื้อ โดยรวมตอนนี้คุณรุตต์ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรครับ”
“ขอบคุณมากครับหมอ” รวิทย์บอก แล้วมองพี่ชายอีกครั้ง
“หมอขอตัวก่อนนะครับ”
เมื่อหมอออกจากห้อง รวิทย์น้ำตาคลอมองหน้าพี่ชาย ในอกมันทรมานเห็นพี่นอนไม่ได้สติหลายวัน ทำเอาร้อนรนจนทำอะไรไม่ได้เลย
“เจ็บตรงไหนไหมพี่รุตต์” คนเป็นน้องถามเสียงเครียด
เขาฝืนยิ้ม เพราะไม่อย
